Διεθνής Ημέρα Οικογένειας: Τρία ποιήματα που υμνούν το μεγαλείο της

Διεθνής Ημέρα Οικογένειας

Η Διεθνής Ημέρα της Οικογένειας καθιερώθηκε το 1993 με απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ και εορτάζεται κάθε χρόνο στις 15 Μαΐου.
Ο ετήσιος αυτός εορτασμός αντανακλά τη σπουδαιότητα που αποδίδει η διεθνής κοινότητα στην οικογένεια ως βασικό κύτταρο της κοινωνίας.

Η Παγκόσμια Ημέρα Οικογένειας γιορτάζεται σε όλες τις χώρες, δείχνοντας τη σημασία που έχει η οικογένεια για τη σύγχρονη κοινωνία των ριζικών μεταβολών.

Με αφορμή την αυριανή ημέρα που είναι αφιερωμένη στην οικογένεια, διαλέξαμε τα τρία αγαπημένα μας ποιήματα που την υμνούν όπως της αξίζει.

^{Photo by krakenimages on Unsplash}

Φωτογραφία (Γιώργος Τσιρώνης)

Κοιτάζω μια φωτογραφία.
Σ΄ ένα δωμάτιο,
ο γιος μου
κι΄ η γυναίκα μου.
Εγώ απ΄ τη φωτογραφία
λείπω.
Κρατιούνται αγκαλιασμένοι
και αστράφτουν
στα κόκκινα
και τα πορτοκαλιά.
Ήταν πρωί
σ’ ένα ξενοδοχείο μικρό
στο Γαλαξίδι.
Και πάντα,
τη φωτογραφία
όταν κοιτώ,
είναι μέσα μου πρωί.
Kαι λείπω.
Γιατί εγώ,
είμαι η Φωτογραφία
αυτή.

Τίτος Πατρίκιος

«Μνημόσυνο I»

«Δύσκολα χρόνια φτώχειας και κατατρεγμού
μαζί τα ζούσαμε κυλούσαν σα νερό
έπειτα άνοιξα μια πόρτα στο βοριά
κι όλοι σκορπίσαμε σαν ξεραμένα φύλλα.
Όμως πατέρα τώρα σε γνωρίζω από κοντά
βλέπω όσα δεν άγγιξαν τη ζωή σου
άχρηστα λόγια σαλιάρικη ευτυχία
τώρα που η παρουσία σου όλο λιγότερο με βαραίνει.»

«Μνημόσυνο II»

«Σαν έφυγες πατέρα άνοιξε ένα φαράγγι
και φάνηκαν όλα τα περασμένα χρόνια
σα στρώματα γεωλογικά γυμνά κι απρόσιτα
στην όψη κάθε αντικριστής πλαγιάς.
Τώρα όμως κλείνει σιγά σιγά το χάσμα
μεγαλώνουμε τις αρετές σου ξεχνάμε τα ελαττώματα
σε αλλάζουμε σε σύμβολο να σκέπει και να θάλπει
όπως οι πρώτοι άνθρωποι φτιάχναν το Θεό.»

(από το «Τίτος Πατρίκιος – ΠΟΙΗΜΑΤΑ, II (1953-1959)», Κέδρος)

^{Photo by Josue Michel on Unsplash}

Γεώργιος Βιζυηνός: Η μητέρα

Πώς να πειράξω τη μητέρα
να κάμω εγώ να λυπηθεί,
που όλη νύχτα κι όλη μέρα
για το καλό μου προσπαθεί;

Πώς ν' αρνηθώ ή ν ' αναβάλω
ό,τι ορίζει κι απαιτεί,
αφού στη γη δεν έχω άλλο
κανένα φίλο σαν αυτή;

Αυτή στα στήθη τα γλυκά της
με είχε βρέφος απαλό,
με κάθιζε στα γόνατά της
και μ' έμαθε να ομιλώ.

Αυτή με τρέφει και με ντύνει
όλο το χρόνο που γυρνά,
και δίπλα στη μικρή μου κλίνη,
σαν αρρωστήσω ξαγρυπνά.

Αυτή σαν πέσω και χτυπήσω
φιλά να γειάνει την πληγή.
Αυτή, τι πρέπει να αφήσω
και τι να κάμω μ ‘΄οδηγεί.

Πώς το λοιπόν τέτοια μητέρα
να κάμω εγώ να λυπηθεί,
που όλη νύχτα κι όλη μέρα
για το καλό μου προσπαθεί;