«H φασαρία των παιδιών μου, που τόσο αγαπώ!», γράφει η Εύη Ματίεβιτς

Της Εύης Ματίεβιτς

Eχω δύο παιδιά, έχουν διαφορά 5 ετών μεταξύ τους. Για εμένα η καλύτερη διαφορά, αλλά ώρες ώρες λέω «αμάν!». Oπως και να το κάνεις, όταν τα παιδιά είναι δύο και όχι ένα, υπάρχει ζήλεια. Και όχι μόνο από το μεγάλο, το οποίο συνήθως λένε ότι ζηλεύει καθώς έχασε τα πρωτεία και την αποκλειστικότητα. Και η μικρή είναι ζηλιάρα!

Ζηλεύει η μικρή που ο μεγάλος έχει αυτοκινητάκια, αυτοκόλλητα ποδοσφαίρου, δεινόσαυρους και διάφορα αγορίστικα παιχνίδια. Θέλει να κάνει κι αυτή ασκήσεις για το σπίτι, όπως κάνει εκείνος με τα διαβάσματα που έχει. Καθόμαστε να κάνουμε το διάβασμα και η μικρή φωνάζει, «μαμαάα και εγώ να γράψω μαμάα και εγώ το γράμμα Α!». Της δίνουμε ένα τετράδιο και ένα μολύβι αλλά όχι, θέλει να καθίσει στη θέση του Χριστόφορου να πάρει την κασετίνα του και να γράψει στα τετράδια του. Λίγο να μην την προσέξουμε και με το μολύβι ζωγραφίζει τα βιβλία του. Σοκ εμείς καθώς τα βιβλία εδώ στη Σερβία τα επιστρέφεις πίσω στο σχολείο και δεν πρέπει να είναι γραμμένα!

Αν δε γίνει το δικό της αρχίζει να ουρλιάζει. Ναι, είναι το νέο της κόλπο! Ουρλιάζει μέχρι να γίνει αυτό που θέλει. Αν εγώ είμαι στο δωμάτιο ή στην κουζίνα, εκείνη ουρλιάζει ώστε να μαλώσουμε τον Χριστόφορο και να βγει αυτή κερδισμένη. Πολλές φορές ακόμα και από δίπλα της να περάσει ο Χριστόφορος, αυτή ουρλιάζει!

Και ο μεγάλος όμως δεν πάει πίσω...Όσο αυτή θέλει να παίζει με τα παιχνίδια του που φυσικά εκείνος δε θέλει να της δώσει, το ίδιο κάνει και αυτός. Θέλει να παίζει με τα παιχνίδια της και αυτή δεν θέλει και ουρλιάζει. Παίζει με τουβλάκια, με λούτρινα, με το κάστρο της πριγκίπισσας, με το μπαλόνι lalaloopsy κλπ... Το τελευταίο; Μου κάνανε ένα λούτρινο αρκουδάκι δώρο στο γυμναστήριο και η μικρή το ερωτέυτηκε μόλις το είδε. Το είχε όλη μέρα αγκαλιά και κοιμόταν μαζί του. Ξαφνικά μια μέρα ο μεγάλος το ζήτησε και έλεγε πως δε μπορεί να κοιμηθεί χωρίς αυτό. Η μικρή το ήθελε το βράδυ να κοιμηθεί, το ίδιο και ο μεγάλος! «Ωχ, Παναγία μου τι θα κάνω;», σκέφτηκα... «Πάρε άλλο Χριστοφορίνο μου, αυτή δεν θα καταλάβει, είναι μικρή...»! «Όχι μαμά, αυτό θέλω! Μίλα πάρε άλλο...», «Όχι σέω το μέντο Τσάρλι!»... Κοιμόταν ο Χριστόφορος το έπαιρνα να το δώσω στην Μίλα, ξύπναγε όμως και το αναζητούσε! Τελικά βρήκαμε ένα άλλο και του πήραμε και ευτυχώς το δέχθηκε μια χαρά!

Δεν ξέρω, νιώθω πως θα σκάσω κάποιες στιγμές... Προσπαθώ να μοιράζω τα παιχνίδια ή οτιδήποτε άλλο με το οποίο μπορούν να καταπιαστούν ώστε να μην έχουμε ουρλιαχτά! Κυρίως από την μικρή! Τις περισσότερες ώρες της ημέρα γίνεται όμως χαμός! Άλλο κανάλι θέλει να δει ο μεγάλος, άλλο η μικρή. Τελικά της βάζω να δει την Πέπα στο ίντερνετ αλλά πάει και ο μεγάλος που θέλει να δει σούπερ Μάριο και τελικά καταλήγουμε σε φωνές!

Η καθημερινότητά μας έχει τα πάνω και τα κάτω της και πραγματικά ανα μισή ώρα δεν ξέρεις πως μπορεί να εξελιχθεί... Αγαπιούνται και αγκαλιάζονται συχνά, αλλά ο κάθε ένας προσπαθεί να διεκδικήσει αυτό που θέλει με όποιον τρόπο μπορεί! Χωρίς όμως να θέλει να μοιραστεί τα δικά του και αυτό προσπαθώ να τους δώσω να καταλάβουν. Ότι το καλύτερο είναι να βάζουν όλα τα παιχνίδια τους στην μέση και να παίζουν και οι δύο. Κάποιες φορές πιάνει, κάποιες όχι. Εξαρτάται από τη διάθεσή τους αλλά ώρες ώρες και οι δυο, όχι μόνο ο ένας, θέλουν να κάνουν τον άλλον να νευριάζει! Και εκεί είναι που θέλω να φύγω λίγο να ηρεμήσω, να κάνω μια βόλτα με τον άντρα μου, μόνοι μας.

Αλλά πείτε μου, δεν είμαστε λίγο μαζόχες εμείς οι μαμάδες; Είμαστε! Παραδεχτείτε το!

Βγαίνουμε έξω ένα βράδυ, ή ένα απόγευμα! Αχ τι καλά, λίγο μακριά από τα παιδιά να πιώ τον καφέ μου, το ποτό μου, ήρεμα, να χαλαρώσω λίγο! Και τότε βλέπω ζευγάρια με τα παιδιά τους στο δρόμο και ζηλεύω. Σκέφτομαι τα δικά μου και μου λείπουν. Και νιώθω τύψεις και λέω, «αχ να ήταν εδώ το παιδάκι μου ή τα παιδάκια μου... Θα κάναμε αυτό, το άλλο», κλπ. Π.χ ο Χριστόφορος θα έλεγε κάτι, θα έλεγε και η Μίλα τα δικά της και χαζογελάμε με τον άντρα μου σκεπτόμενοι τι θα έκαναν τα παιδιά μας! Και ζηλεύουμε τους άλλους γονείς ενώ ξέρουμε ότι το έχουμε ζήσει, κάθε φορά που βγαίνουμε έξω με το που κατεβούμε από το αμάξι αρχίζουν τα όργανα. «Μαμά κουράστηκα, μαμά θέλω κάτι να φάω, μαμά τσίσα, δεν μπορώ μαμά, νερό ααα μαμααα εκεί θα πάω!», ενώ εγώ κλασικά φωνάζω σαν τρελή, «ελάτε εδώ, δίπλα μου να είστε μην φεύγετε από την μαμά και τον μπαμπά, Μίλα εσύ στον μπαμπά Χριστόφορε εσύ με την μαμάα, μην σας κλέψει κανείς και τρέχω!», (ναι έχω εμμονή ότι κάποιος θα τα κλέψει!).

Και ενώ στο τέλος της βόλτας πονάει ο λαιμός μου από τις φωνές, έχω κουραστεί να τα κυνηγάω και με έχει φάει το άγχος να κοιτάω πού τρέχουν, τι κάνουν, μη χτυπήσουν, μη γίνει καμιά ζημιά και ενώ λέω, «άπαπα την επόμενη φορά μόνοι μας να χαλαρώσουμε!», όταν πάμε μόνοι μας νιώθω τόσο μα τόσο άδεια και δεν ξέρω τι να κάνω και μου λείπουν και στεναχωριέμαι που δεν είναι μαζί και νιώθω τύψεις! Και τελικά η βόλτα κρατάει λίγο γιατί δε μπορώ να σταματήσω να μιλάω για αυτά και γυρνάμε σπίτι και εκεί, ω ναι, με περιμένει ο κλασικός χαμός, φωνές, ουρλιαχτά και όμως εκείνη την στιγμή, δε θέλω να κάνω μπαμ όπως όταν ξεκίνησα να σας γράφω! Αλλά χαίρομαι που γύρισα στο χαμό τους και τη ζωντάνια τους και τη φασαρία τους!