Οι αξεπέραστες στιγμές της οικογένειάς μας, οι Κυριακές γύρω από το τραπέζι

Yποχρεώσεις, ταξίδια, απρόοπτά, επαγγελματικά meeting, φιλικά ραντεβού. Τα τελευταία χρόνια, τα Σαββατοκύριακα με βρίσκουν συχνά εκτός βάσης και η αλήθεια είναι πως σε μεγάλο βαθμό, πρόκειται για δική μου επιλογή. Θέλω να χωρέσω σε δύο ημέρες ό,τι δεν προλαβαίνω να κάνω μες στην εβδομάδα, θέλω να «καλύψω» τον χαμένο χρόνο, να γεμίσω τη ζωή μου με όσες περισσότερες εμπειρίες μπορώ.

Ξέρεις κάτι όμως; Κάποιες φορές, όταν ρίχνω τους ρυθμούς μου, όταν σκέφτομαι το πόσο έντονη, γρήγορη και απαιτητική είναι η καθημερινότητά μου ή τι έχει, τελικά, μεγαλύτερη αξία για εμένα, δεν είναι τόσο οι εξορμήσεις, οι βόλτες ή τα επαγγελματικά milestones, όσο οι άνθρωποι που όπου και αν βρεθώ, θα με περιμένουν με μία ανοιχτή, ζεστή αγκαλιά, δηλαδή η οικογένειά μου.

Home at last ή αλλιώς, επιτέλους πίσω στη βάση μετά από καιρό

Όλες αυτές οι σκέψεις άρχισαν να με κατακλύζουν, όταν την περασμένη Κυριακή, έπειτα από αρκετό καιρό, επισκέφτηκα το πατρικό μου. Είχαν περάσει δύο περίπου μήνες από την τελευταία φορά που είχα βρεθεί γύρω από ένα τραπέζι με τους γονείς μου και ειλικρινά, δεν είχα καταλάβει πόσο γρήγορα είχε περάσει ο καιρός.

Προτού χτυπήσω το κουδούνι της εξώπορτας, η μυρωδιά από τα κλασικά, κυριακάτικα φαγητά της μητέρας μου, είχε «ξυπνήσει» μια σειρά από αναμνήσεις και συναισθήματα μέσα μου. Αλήθεια, πού ήμουν τόσο καιρό;

Η πόρτα άνοιξε και οφείλω να ομολογήσω ότι τα διάπλατα χαμόγελα στα πρόσωπα των γονιών μου, όταν με είδαν από κοντά μετά από καιρό, ήταν αξία ανεκτίμητη. Τουλάχιστον έτσι ένιωσα όταν τους είδα να με καλωσορίζουν και να τρέχουν για να στρώσουν το τραπέζι. Τα ψητά, οι σαλάτες, η πατατοσαλάτα της μαμάς, η παγωμένη Coca-Cola δίπλα από κάθε σερβίτσιο. Όλα ήταν εκεί, όπως πάντα.

Διαβάστε περισσότερα στο queen.gr