Μονογονεϊκή οικογένεια: Πώς να μιλήσω στο παιδί μου; Η Αλεξάνδρα Καππάτου συμβουλεύει

Όλες οι αποφάσεις βαραίνουν αποκλειστικά την ίδια και πρέπει να μεριμνά για τα έξοδα της οικογένειας-συχνά με την συνδρομή των γονιών της.

Το παιδί μετά την ηλικία των 3-4 ετών αρχίζει να θέτει ερωτήματα, γιατί διαθέτει πλέον σημαντική αντιληπτική ικανότητα και συγκρίνει την οικογένειά του με τις άλλες. Ο τρόπος που θα εισπράξει το θέμα της απουσίας του άλλου γονιού του, σχετίζεται πρωτίστως με την στάση της μητέρας, τα μηνύματα που του περνά, αλλά και από τις οικονομικές συνθήκες της οικογένειάς του.

Γενικά στο παιδί πρέπει να πείτε την αλήθεια, προσαρμοσμένη στην ηλικία και στη φάση της ανάπτυξής του. Η ψυχολόγος-παιδοψυχολόγος, Αλεξάνδρα Καππάτου, δίνει τις δικές της συμβουλές για το πώς θα εξηγήσετε την αλήθεια και με ποιες λέξεις θα την προσαρμόσετε στην ηλικία του.

• Όταν αποφασίσετε τι θα του πείτε, μιλήστε χωρίς επισημότητες, πχ την ώρα που βλέπετε κάτι σχετικό στην τηλεόραση ή σε ένα βιβλίο. Ρωτήστε το τι σκέφτεται για τον πατέρα του που του λείπει. Στην συνέχεια πείτε του αυτά που έχετε αποφασίσει να ξέρει.
• Αν σας ρωτάει γιατί δεν υπάρχει πατέρας στο σπίτι, πείτε του «κάθε οικογένεια είναι διαφορετική από τις άλλες».
• Αν σας ρωτάει επίμονα γιατί ειδικά ο δικός του γονιός, δεν έρχεται ποτέ και δεν τον έχει ούτε σε φωτογραφία, εξηγήστε του ότι μερικοί ενήλικοι δεν είναι έτοιμοι να γίνουν μπαμπάδες, αλλά εγώ ήμουν έτοιμη να γίνω μαμά και σε λατρεύω γιατί είσαι το καλύτερο παιδί στον κόσμο.
• Αν υπάρχουν σοβαρά ζητήματα όπως, για παράδειγμα, ο άλλος γονιός είναι στη φυλακή ή έχει ψυχική νόσο, πείτε στο παιδί όσο πιο σαφή και ακριβή πράγματα μπορείτε, χωρίς να το μπερδέψετε και συμπληρώστε: είναι λίγο περίπλοκο θα σου εξηγήσω όταν μεγαλώσεις λίγο ακόμη.
• Το παιδί μπορεί να πιστεύει ότι φταίει εκείνο που δεν έχει μπαμπά. Ξεκαθαρίστε του με απλά λόγια, χωρίς να μειώσετε τον απόντα, ότι ο άλλος γονιός του δεν ήταν σε θέση να αντιμετωπίσει την πατρότητα και ότι δεν φταίει καθόλου εκείνο για αυτό. Αν είναι σε θέση να καταλάβει, πείτε του ότι ο πατέρας αδυνατούσε να αναλάβει τον πατρικό του ρόλο ή ο μπαμπάς λείπει επειδή δεν μπορεί να είναι εδώ και όχι επειδή δεν σε αγαπάει ή μερικοί δεν μπορούν να αναλάβουν μία τόσο σπουδαία δουλειά, όπως είναι η ανατροφή του παιδιού ή ότι έκρινα ότι ήταν καλύτερα να είμαστε μία αγαπημένη οικογένεια οι δύο μας παρά να έχεις έναν πατέρα που θα συγκρουόμαστε συνέχεια.
• Αν σας λέει: εγώ δεν έχω μπαμπά, να του απαντάτε «ασφαλώς έχεις μπαμπά, όλα τα παιδιά έχουν και μαμά και μπαμπά, απλώς ο δικός σου δεν είναι μαζί μας».
• Σε ένα μεγαλύτερο παιδί, που σας λέει «ο μπαμπάς μου δεν με αγαπάει», μπορείτε να εξηγήσετε ότι η αγάπη είναι βιωματική...Δεν μπορείς να αγαπήσεις κάποιον με τον οποίο δεν έχεις ζήσει ποτέ. Μπορείτε να του πείτε «ασφαλώς κι αν ζούσε μαζί μας ο πατέρας σου θα σε λάτρευε και θα σε εκτιμούσε», «είσαι λαμπρό παιδί και κάθε άντρας θα ζήλευε να σε έχει παιδί του, αλλά ο πατέρας σου δεν σε γνώρισε και έτσι έχασε αυτήν την ευκαιρία».
• Όταν το παιδί αισθάνεται ότι είναι ασφαλές και ότι ο γονιός του το αγαπά, η απουσία του πατέρα δεν το βαρύνει σε αντίθεση με τα σπιτικά όπου κυριαρχεί η ψυχρότητα, η ανασφάλεια και η αγωνία του μοναχικού γονιού.

Από το βιβλίο της ψυχολόγου-παιδοψυχολόγου, Αλεξάνδρας Καππάτου «Οι γονείς κάνουν τη διαφορά».