Πέντε χρόνια μαμά! Και το δάκρυ έτρεχε… straight through!

Της Ελένης Κεχαγιά

Είχα ωραία εγκυμοσύνη. Την ευχαριστήθηκα! Και οι μήνες πέρασαν. Εφτασα στον 9ο και ανυπομονούσα να γεννήσω. Είχα βαρύνει. Είχα σκάσει. Ηθελα μόνο να γεννήσω. Κι ήταν και όλοι οι φίλοι, που δεν τολμούσαμε να τους τηλεφωνήσουμε και απαντούσαν: «Γεννήσατε;!». «Όχι, δεν γεννήσαμε ρε φίλε, θα το ήξερες! Αλλο θέμα...». Πόσο αστείο μου φαίνεται τώρα.

Και μια μέρα σαν σήμερα 8.45 το πρωί ήρθε ο Ορφέας, που θα τον λέγαμε Ορέστη αλλά τελικά το γυρίσαμε σε Ορφέα.
Ένα υπέροχο ροδαλό μωρό 4 κιλά και 250γραμμάρια !

Χθες το βράδυ χάζεψα τις φωτογραφίες του. Από μιας ημέρας ανθρωπάκι μέχρι σήμερα που έχει φτάσει ήδη να έχει 1.20 ύψος. Και που πια δεν μπορώ να τον σηκώσω, ούτε να τον πετάξω ψηλά, ούτε να τον μεταφέρω στο κρεβάτι του.

Και αυτός το ξέρει και μου λέει «Δε πειράζει μαμά, είμαι τόσο μεγάλο παιδί πια». Ένα παιδάκι γλυκό, ένα αγοράκι τρυφερό και ευγενικό, που σκέφτεται πάντα τους άλλους, που λατρεύει τα τρένα, που έχουμε ήδη μετρήσει ατάκες, ράμματα, τούμπες, αγωνίες, αρρώστιες, γιογιό, μαλώματα, τιμωρίες, τύψεις, γέλια, τραγούδια, κατασκευές, διακοπές, στιγμές ως μεγάλος αδερφός, στιγμές ως ζηλιάρικο παιδάκι, που πήραμε το πρώτο μας «πτυχίο» στα αγγλικά και το πρώτο μας απολυτήριο από τον παιδικό σταθμό, που μας έχει προγραμματίσει όλες του τις τούρτες και όλα του τα δώρα μέχρι τα δέκα του!

Και εγώ ξαφνικά από χθες το βράδυ βλέπω το δάκρυ μου να τρέχει... straight through. Λες και μαζεύτηκαν όλες μας οι στιγμές των τελευταίων πέντε χρόνων, γίνανε νεράκι και τώρα τρέχουνε κορόμηλο από τα μάτια μου. Kι επειδή εξήγηση δεν έχω παρά μόνο το «Πέντε χρόνια μαμά», τα αφήνω να κυλήσουν!

Στείλτε μας τα μηνύματά σας και τις δικές σας ιστορίες εδώ