«Παντρεύεται η Ελένη. Στοπ»! Γράφει η Μαργαρίτα Θάνου
Παντρεύτηκαν πολλοί και πολύ αγαπημένοι μου άνθρωποι τον τελευταίο καιρό. Έχω τη βεβαιότητα πως οι γάμοι τους αυτοί θα αντέξουν, θα προχωρήσουν και θα ατσαλωθούν με το πέρασμα του χρόνου, επειδή γνωρίζω τους ίδιους και το πόσο σπουδαίοι είναι μαζί, ως ολότητα. Συγκινηθήκαμε με τη γνήσια χαρά τους και την πιστέψαμε τη δέσμευσή τους. Την πήραμε προσωπικά.
Γράφει η Μαργαρίτα Θάνου
Και τώρα που μαθαίνω πως με το κλείσιμο της χρονιάς αυτής, θα δω την από 9 χρόνων κολλητή μου να στέκεται με τον άνδρα της ζωής της απέναντί μας, μούδιασμα... Νύφη, ποια; Η Λεν. Με την οποία βάζαμε αυτοκόλλητα στη σειρά, να στολίσουμε το θρανίο και γράφαμε κασέτες Καλλίρη «το νου σου κύριε οδηγέ», ενώ ανταλλάσσαμε ένα Λουντέμη για ένα Βενέζη και τούμπαλιν. Το Λενάκι. Με το οποίο δοκιμάσαμε να καπνίσουμε στα 16-όλοι το έκαναν, μήπως μας ταίριαζε κι εμάς-και καταλήξαμε να βήχουμε και να γελάμε στα σκαλιά της εκκλησίας επιβεβαιώνοντας πως δεν είναι για μας η νικοτίνη. Η Λένα. Με την οποία έχουμε περάσει κάτι χιλιάδες ώρες στα τηλέφωνα αναλύοντας –τι στο καλό αναλύαμε; Δε θυμάμαι πια-, ενώ η κα. Βάγια και η μάνα ωρύονταν για το πόσο θα έρθει ο ΟΤΕ, μαινόμενες για το πώς στο καλό βρίσκαμε θέματα συζήτησης μετά από 8 ώρες μαζί στο σχολείο. Βρίσκαμε, όμως. Η Ελένη.
Δεν έχω ιδέα πότε παύσαμε να ανησυχούμε για το άγνωστο στα αρχαία και αρχίσαμε να ανησυχούμε για το άγνωστο στη ζωή, πότε έπαυσα να την ακούω κάθε μέρα, πότε ήταν η τελευταία φορά που μας γκρίνιαξαν για λογαριασμό. Αυτό που ξέρω σίγουρα είναι πως ακόμη και όταν την δω στα λευκά ντυμένη, μπροστά σε δεκάδες άλλους, να στέκεται πανέμορφη και αγέρωχη στα 31 της, εγώ θα κοιτώ μια 9χρονη φάτσα ξύπνια και λαμπερή, με μια μεγαλοπρεπή γαλλική κοτσίδα και φούξια σορτσάκι που θα μου λέει «Εσύ είσαι η καινούρια για φέτος; Μαζί μου έλα κάτσε. Έχω μολύβια πολλά και θα σου δίνω, αν θες».
Ήθελα.
