Όταν οι γονείς πρέπει να «κόψουν» τον ομφάλιο λώρο με το παιδί τους

Θεωρείται δεδομένο και αδιαμφισβήτητο ότι αγαπάτε τα παιδιά σας. Ότι τα βάζετε πάνω κι από την ίδια σας τη ζωή. Τα παιδιά σας είναι η ζωή σας. Όμως τα παιδιά σας, έχουν κι αυτά τη δική τους ζωή. Και τα φέρατε σε αυτόν τον κόσμο για να τη ζήσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και να την απολαύσουν όσο περισσότερο μπορούν.

Γράφει η Έλια Κωνσταντινίδη

Δεν μπορείτε λοιπόν, με κανέναν τρόπο να παρεμβαίνετε στην ομαλή αυτή διαδικασία της "ενηλικίωσης" και να την εμποδίζετε, δημιουργώντας εσκεμμένα ενοχικά συναισθήματα στο παιδί σας.

Κάθε γονιός νιώθει την προσωπική του ολοκλήρωση με τον ερχομό του παιδιού του. Η ευτυχία είναι απέραντη. Είναι μαγικό το να δίνεις ζωή σε κάποιον. Το παιδί σου γίνεται αυτόματα το επίκεντρο της ζωής σου. Όλα περιστρέφονται γύρω από αυτό. Και είναι λογικό να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Ειδικά στις μικρές ηλικίες, που το παιδί το έχει πραγματικά ανάγκη.

Μεγαλώνοντας, το παιδί έχει αρχίσει να συνειδητοποιεί την ταυτότητά του και να την αγκαλιάζει. Τότε, ως γονείς, θα πρέπει σιγά σιγά να αρχίσετε να κόβετε τον "ομφάλιο λώρο" που σας δένει. Δεν πρέπει να πάψετε να το αγαπάτε ή να το φροντίζετε. Πρέπει να αρχίσετε να προετοιμάζετε το έδαφος. Πρέπει να αρχίσετε να του δίνετε το χώρο που χρειάζεται για να αναπνεύσει χώρια σας και να εξελιχθεί. Αν στο σημείο που πρέπει να το παροτρύνετε να ανοίξει τα φτερά του του τα κόψετε από καθαρό εγωισμό, επειδή σας ανήκει και θέλετε να είναι για πάντα δίπλα σας, τότε του ανοίγετε έναν δυστυχισμένο δρόμο.

Ένας ενήλικας που νιώθει ακόμα παιδί, που θέλει να μένει μακριά από ευθύνες και δεν δέχεται να πάρει τη ζωή στα χέρια του, είναι ένας δυστυχισμένος άνθρωπος. Και σ' αυτό έχετε συμβάλει εσείς. Οι ισορροπίες στη μεταξύ σας σχέση έχουν χαθεί και η γεφύρωση του χάσματος μεταξύ σας προσπαθεί να επιτευχθεί μέσω ελεγκτικών παιχνιδιών και συμπεριφορών αντίδρασης, που μόνο κακό κάνουν.

Είναι απλό. Ένας ενήλικας που αντιμετωπίζεται ως παιδί, είναι ένας χαμένος στο "εγώ" του άνθρωπος. Ένας άνθρωπος που δεν ξέρει τι του φταίει και αυτά που θεωρεί λογικά στις διαπροσωπικές σχέσεις οι γονείς τα ορίζουν παράλογα. Που προσπαθεί να ορθοποδήσει αντιμετωπίζοντας ένα σωρό δυσκολίες και εμπόδια, χωρίς πάντα να το καταφέρνει.

Το παιδί σας δεν είναι κτήμα σας. Όπως κι εσείς δεν είστε κτήμα των γονιών σας. Ο γονιός χαρίζει ζωή και δίνει τα εφόδια για να είναι αυτή μια καλή ζωή. Δεν φτιάχνει μια ζωή για να έχει παρέα η δική του. Το παιδί δεν μπορεί να έχει ταυτόχρονα και το ρόλο του συντρόφου.

Αν αγαπάτε τα παιδιά σας λοιπόν, αφήστε τα ελεύθερα. Αφήστε τα να ζήσουν όπως τα έχετε μάθει. Δείξτε την αγάπη σας δείχνοντάς τους εμπιστοσύνη. Δείξτε τους ότι θα είστε πάντα δίπλα τους όταν αυτά σας χρειαστούν και όχι εξαναγκαστικά. Δώστε ελευθερία και θα πάρετε αγάπη άνευ όρων.