Γεράσιμος Σκιαδαρέσης: «Για πέντε λεπτά θεωρούσα ότι το παιδί μου είναι νεκρό. Είναι το πιο άγριο πράγμα που έχω ζήσει!»
Οι όμορφες και δύσκολες στιγμές με τα παιδιά του, το διάστημα απόγνωσης στην ασθένεια της κόρης του, αλλά και τα μαθήματα συμπεριφοράς και ζωής που παίρνει από εκείνα. Ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης μιλά στο mothersblog. gr για την ουσία του να είναι πατέρας!
ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΒΙΤΣΑ
-Πώς είστε ως πατέρας;
«Θα έπρεπε να ρωτήσετε τα παιδιά μου. Μέσα από τα παιδιά μαθαίνει κανείς πώς είναι.. Ελπίζω και θέλω να πιστεύω ότι είμαι καλός πατέρας»
-Τι σας έχουν μάθει τα παιδιά σας;
«Χιλιάδες πράγματα. Καταρχήν το ότι αντέχω όλη αυτή την δύσκολη κατάσταση, που βιώνουμε σήμερα ως κοινωνία το μαθαίνω από τα παιδιά μου. Τους οφείλω να ελέγχω την κατάθλιψη μου, τα νεύρα μου, τα πάντα. Με έχουν πολλές φορές με τον τρόπο τους, βάλει στην θέση μου. Παίρνω μαθήματα συμπεριφοράς και ζωής από εκείνα»
-Ποιο είναι το μεγαλύτερο μάθημα που σας έχουν δώσει;
«Ήμουν πολύ ευαίσθητος δέκτης σε νεύρα, εντάσεις, κατάθλιψη και καντίφλα. Με επηρεάζει πολύ ο περίγυρος μου. Τα παιδιά έχουν μια έμφυτη αισιοδοξία λόγω ηλικίας. Μου θυμίζουν συνεχώς το παιδί που κάποτε υπήρξα»
-Ήσασταν έτοιμος να γίνετε πατέρας;
«Δεν ξέρω αν ήμουν έτοιμος, αλλά το ήθελα πολύ»
-Ποια είναι η πιο τρυφερή στιγμή που έχετε ζήσει με τα παιδιά σας και ποια αντιστοίχως η πιο δύσκολη;
«Οι πιο δύσκολες στιγμές είναι όταν αρρωσταίνουν. Με τη μία κόρη μου κάποια στιγμή βιώσαμε ένα σοβαρό περιστατικό που δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ. Θεώρησα ότι το παιδί πέθανε. Αυτή ήταν η πιο δύσκολή στιγμή της ζωής μου»
-Είναι σοκαριστικό αυτό...
«Είναι πολύ σοκαριστικό. Για πέντε λεπτά θεωρούσα ότι το παιδί μου είναι νεκρό- μέχρι να το ακούσω να έχει σφυγμό ξανά και να ανασάνει»
-Πώς αντιδράσατε;
Ήμουν σε μια κατάσταση τρέλας. Πήγα στο «Παίδων» με ένα σώβρακο και με τις σαγιονάρες, όπως ήμουν σπίτι. Ούτε ήξερα τι μου γίνεται, που ήμουν και τι έκανα.
-Νομίζω είναι τρέλα να συνειδητοποιήσεις ότι το παιδί σου τυχόν δεν είναι στη ζωή.
«Είναι το πιο άγριο πράγμα που έχω ζήσει. Ήταν άρρωστο έπαθε έναν αρκετά ισχυρό σπασμό και δεν είχε παλμό Τρελαθήκαμε με τη γυναίκα μου μέχρι να καταφέρουμε να νιώσουμε ότι υπάρχει σφυγμός. Είναι το πιο άσχημο που μας συνέβη. Οι όμορφες από την άλλη στιγμές με τα παιδιά είναι πολλές. Για εμένα είναι μαγική στιγμή όταν λ.χ. είμαι στο σπίτι και ο μικρός μου γιος μου κρύβεται και μου κάνει επίθεση ξαφνικά φωνάζοντας «Επίθεσηηη». Προσπαθεί να με πετάξει κάτω, να με γαργαλίσει, να παίξουμε, να παλέψουμε! Και με τα κορίτσια μου, είχα πολλές όμορφες στιγμές. Οι φωνούλες τους, η αίσθηση και η παρουσία των παιδιών στο σπίτι σου δίνει απίστευτη χαρά»
-Τι θα θέλατε να λένε τα παιδιά σας για εσάς μετά από τριάντα χρόνια;
«Δε θα' θελα να λένε πολλά πράγματα. Πιστεύω ότι πρέπει να ανοίγουν τα φτερά τους και να κάνουν τη ζωή τους. Όσο εύκολα κολακευτικό και καλό ακούγεται το να σε θυμούνται, να σε ευγνωμονούν, φοβάμαι ότι είναι άλλο τόσο δεσμευτικό γι' αυτά. Δεν το θέλω. Θα ήθελα να με θυμούνται με γλύκα, αλλά χωρίς μεγάλη εξάρτηση»
