Γιατί οι γονείς θέλουν τέλεια παιδιά ενώ οι ίδιοι δεν είναι;

Oκάθε γονιός ονειρεύεται και ελπίζει ότι το παιδί του θα έχει κάποια ιδιαιτερότητα: εξυπνάδα; Σπάνια ομορφιά; Κάποιο ταλέντο; Υπάρχουν πολλά χαρακτηριστικά που θα έκαναν το παιδί μας ιδιαίτερο και εμάς περήφανους. Δυστυχώς αυτή η επιθυμία-προσδοκία ξεπερνά το όριο του «χαριτωμένου» για πολλούς γονείς που συνεχώς πιέζουν το παιδί τους να είναι τέλειο σε όλα. Γονείς που οι ίδιοι μόνο τέλειοι δεν είναι (γιατί άλλωστε ποιος είναι τέλειος;) απαιτούν και επιβάλλουν παράλογους κανόνες και «πρέπει» στα παιδιά τους δίνοντας τους να κυνηγούν ένα όνειρο και έναν στόχο που δεν είναι καν δικός τους. Φέρονται με αυστηρότητα, θέτουν παράλογους κανόνες και πιέζουν ένα παιδάκι να μπει σε ένα καλούπι που εκείνοι θεωρούν ότι «είναι για το καλό του» και «θα τον κάνει καλύτερο άνθρωπο».

Πίεση στα μαθήματα του σχολείου, πίεση σε κάποιο άθλημα, πίεση στην ξένη γλώσσα, πίεση στο ωδείο ή στο καράτε...η λίστα είναι μεγάλη. Και καταλήγουμε να έχουμε μικρούς-μεγάλους ανθρώπους που παρατούν την παιδική τους αφέλεια και «στρώνονται» στη δουλεία: Πρέπει να είμαι τέλειος, πρέπει να ικανοποιήσω τη μαμά και τον μπαμπά, μπορώ να είμαι ο καλύτερος, δεν έχω περιθώριο για λάθη θα είμαι κουτός εάν αποτύχω...Πόσο μεγάλο φορτίο για ένα τόσο μικρό και ευάλωτο μυαλουδάκι;

Και αναρωτιέται κανείς: γιατί οι γονείς έχουν τόσο μεγάλες προσδοκίες από τα παιδιά τους και όχι από τον εαυτό τους; Tι τους κάνει τόσο αυστηρούς; Τόσο μανιακούς με την τελειότητα;

Η απάντηση βρίσκεται στο χρονοντούλαπο...ένα όνειρο που δεν έγινε ποτέ πραγματικότητα, μια ενδόμυχη επιθυμία που δεν ικανοποιήθηκε τελικά και ίσως ένας δικός μας απαιτητικός γονέας που έτσι μας έμαθε...Πολλοί οι λόγοι που ένας γονιός μπορεί να αναμένει το παιδί του να είναι ΤΕΛΕΙΟ και να ασκεί πίεση. Μήπως οι γονείς μας δεν μας αποδέχονταν για αυτό που ήμασταν; Μήπως έχουμε απωθημένα από την παιδική μας ηλικία και προσπαθούμε να τα επιβάλλουμε στο παιδί μας; Στα χρόνια συνεργασίας μου με γονείς και παιδιά, έχω δει αρκετούς γονείς να πιέζουν το παιδί τους να αγαπήσει κάτι επειδή οι ίδιοι το αγαπούσαν αλλά δεν μπόρεσαν να το κυνηγήσουν είτε αυτό είναι ένα άθλημα, είτε μια σχολή στο πανεπιστήμιο.

Επιπλέον, ως γονείς το παιδί μας είναι η συνέχεια μας, θεωρείται η προέκταση του εαυτού μας και ένα κομμάτι από εμάς. Η συμπεριφορά του και η «παρουσία» του στην κοινωνία επηρεάζει και την δική μας εικόνα. Δυστυχώς αυτό είναι η μεγαλύτερη αιτία προβλημάτων μεταξύ γονιών και παιδιών τους. Εάν το παιδί έχει κάποια αδυναμία, ας πούμε μια μαθησιακή δυσκολία, το ναρκισσιστικό τραύμα του γονέα είναι τέτοιο που ίσως τον εμποδίσει να αποδεχτεί το πρόβλημα του παιδιού του και να ζητήσει βοήθεια από κάποιον ειδικό. Θέλοντας να κρατήσει μια «ωραία» εικόνα στους γύρω του ο γονέας είναι διατεθειμένος (από άγνοια βέβαια και όχι έλλειψη αγάπης) να αφήσει το παιδί του αβοήθητο...Πόσες φορές έχουμε δει παιδιά με σύνδρομο Down ή νοητική υστέρηση να αφήνονται στα ιδρύματα ή να φροντίζονται από τους παππούδες και όχι από τους γονείς της οικογένειας;

Βλέπουμε, λοιπόν, ότι το θέμα αυτό κινείται πάνω σε ένα συνεχές...από το πιο ελαφρύ έως και το βαρύτερο περιστατικό. Ναι, είμαστε υπεύθυνοι για τα παιδιά μας, ναι οφείλουμε να τα φροντίζουμε και να τα μεγαλώνουμε σωστά, αλλά ας μην είμαστε τόσο εγωκεντρικοί ώστε να πιστεύουμε ότι το παιδί μας είναι η προέκταση του εαυτού μας. Το παιδί είναι ένας ολοκαίνουριος άνθρωπος που θα αναπτύξει τα δικά του ταλέντα, την δική του προσωπικότητα, τις δικές του ικανότητες...ας τα αφήσουμε να ξεδιπλωθούν, ας ενισχύουμε το διαφορετικό στον κόσμο και όχι άλλη μια κόπια του εαυτού μας.

Παπακυργιάκη Χρύσα
Ψυχολόγος- Ψυχοθεραπεύτρια
Email: chrysapapakirgiaki@yahoo.gr
Blog: psuxis-logos.blogspot.gr
Τηλ. 6975797833