Ένα μεγάλο «ευχαριστώ» σε εκείνο το φίλο που συμπεριφέρεται στο παιδί σου σαν να είναι οικογένειά του!

Γράφει η Μαργαρίτα Νικολάου

Ήθελα να γράψω αυτό το γράμμα για τη φίλη μου που είναι κοντά μου ακόμη και μετά τη γέννηση της Νικόλ. Πιστέψτε με, οι φιλίες μπορούν να διαρκέσουν ακόμη και μετά τη μητρότητα.

Ιδού η απόδειξη!

Αγαπημένη μου φίλη,

Πάντα ήσουν ένα κομμάτι της ζωής μου για πολλά χρόνια. Όλες μου οι αναμνήσεις πριν το παιδί σχεδόν σε συμπεριλαμβάνουν, πάντα ήσουν η πρώτη που μιλούσα και που μοιραζόμουν πράγματα μαζί σου. Ώρες στα τηλέφωνα... πολλά μηνύματα. Από το Λύκειο, τους πρώτους έρωτες, από τη στιγμή που παντρεύτηκα και φόρεσα τη βέρα στο δεξί μέχρι και τώρα που στη ζωή μας υπάρχει η Νικόλ. Το κορίτσι μας.

Αυτό που δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό μου μέχρι τη στιγμή που γέννησα την κόρη μου ήταν το γεγονός ότι μπορεί αυτό το νέο ξεκίνημα για εμένα, αυτή η νέα αρχή να στεκόταν εμπόδιο στη φιλία μας.

Αλλά ευτυχώς, συγκριτικά με τις άλλες μαμάδες και όλα εκείνα που έχω ακούσει για φιλίες που διαλύθηκαν, αυτό δεν συνέβη σε εμάς.

Μπορεί για κάποιο διάστημα να αραιώσαμε τα τηλεφωνήματά μας η μία στην άλλη. Μπορεί να πέρασα μια δύσκολη μαμαδίστικη φάση τον πρώτο καιρό με το παιδί στο σπίτι, εσύ όμως ήσουν εκεί. Μου έστελνες μηνύματα. Με ρωτούσες πώς είμαι, αν χρειάζομαι κάτι, ερχόσουν μου έκανες παρέα, κουβεντιάζαμε... Ποτέ δεν διαμαρτυρήθηκες ούτε μια στιγμή για το γεγονός ότι η προσοχή μου στράφηκε αλλού.

Με αγάπησες περισσότερο, γιόρτασες με την οικογένειά μου, χάρηκες με τη γέννηση της μικρούλας μας και αγάπησες τη Νικόλ σαν δικό σου παιδί. Ακόμη θυμάμαι τη μέρα που μου πρότεινες να βαφτίσεις το παιδί μου. Η χαρά μου ήταν τεράστια. Η φιλία μας όχι μόνο θα «δενόταν» περισσότερο αλλά θα γινούσουν φίλη, νονά, μαμά και του παιδιού μου.

Ποιος να μου το έλεγε ότι πριν μερικά χρόνια που πηγαίναμε στη Ρόδο πενταήμερη, το γαλάζιο καπέλο που αγόρασες, θα το φόραγε κάποια στιγμή το παιδί μου και βαφτιστήρι σου.

Τώρα πια, έρχεσαι σπίτι μας, ερχόμαστε στο δικό σου, συζητάμε όπως παλιά και πάντα φροντίζεις να απασχοληθεί η βαφτιστήρα σου στο σπίτι χωρίς να βαρεθεί ούτε λεπτό. Ούτε που σε νοιάζει αν λερώσει κάτι, αν ρίξει ψίχουλα στο πάτωμα, αν σου ρίξει όλες τις κουβέρτες και τα μαξιλάρια του καναπέ κάτω για να ξαπλώσει και να απολαύσει την αγαπημένη της παιδική ταινία.

Εγώ όταν γίνεται αυτό στο σπίτι μου γίνομαι έξαλλη... έξαλλη εντάξει... υπερβάλω. Απλά νευριάζω, είμαι ψυχαναγκαστική και θέλω όλα να ειναι σε τάξη, σε αντίθεση με εσένα.

Για εμένα πια δεν είσαι η φίλη μου, η κολλητή μου. Είσαι η αδερφή μου και είμαι τόσο ευγνώμων που βρίσκεσαι στη ζωή μου. Ανυπομονώ να γιορτάσω μαζί σου, τη στιγμή που θα βρεθείς και εσύ στο club των μαμάδων. Ξέρω ότι τα παιδιά σου θα τα αγαπήσω και θα τα κακομάθω όπως κάνεις εσύ τώρα με το δικό μου παιδί.

Σε αγαπώ
Για πάντα φίλες Λωλάκι μου!