«Προσπαθώ ν' αγαπήσω τα παιδιά του συντρόφου μου, όμως δεν τα καταφέρνω»

Ισως σε γενικές γραμμές να συμφωνείτε με αυτή την άποψη, αλλά όταν πρόκειται για τα δικά σας θετά παιδιά αλλάζει το πράγμα...

«Οταν αποφασίσαμε με τον σύντροφό μου να ζήσουμε στο ίδιο σπίτι,δεν γνώριζα πολύ καλά ακόμα την 11 χρονη κόρη του, την Κλάρα», θυμάται η Ερμίν, 39 ετών.« Είχα κι εγώ ένα αγοράκι 7 ετών και είχα την επιμέλειά του. Πολύ γρήγορα κατάλαβα ότι δεν θα τα πήγαινε πολύ καλά με αυτή τη μικρούλα, που όταν ερχόταν να μείνει μαζί μας το Σαββατοκύριακο φερόταν σαν κακομαθημένη πριγκίπισσα. Ντρεπόμουν που δεν το αγαπούσα αυτό το παιδί. Εντάξει, ήταν γλυκιά και δεν είχαμε συγκρούσεις, αλλά δεν ένιωθα τίποτα για εκείνη.
Πάνε τρία χρόνια που ζω με τον πατέρα της και ακόμα δεν τα έχω καταφέρει: παρά τις προσπάθειές μου, δεν καταφέρνω να την αγαπήσω. Ο άνδρας μου το καταλαβαίνει και ασφαλώς τον ενοχλεί, αλλά μου λέει ότι η αγάπη δεν έρχεται με τα ζόρι- αν δεν έρθει, δεν ήρθε!. Είναι λίγο θλιβερό, αλλά έτσι είναι ... Ο, τι και να λέει, εγώ νιώθω πάντοτε μια μικρή ενοχή απέναντι σε αυτό το παιδί.»

Συνάντησα πολλές μητριές που μου εκμυστηρεύτηκαν ότι ένιωθαν ενοχές επειδή δεν αγαπούσαν τα παιδιά του συζύγου τους. Κάποιες ομολόγησαν ότι αισθάνονταν υποχρεωμένες να προσποιούνται τρυφερότητα για να ξεγελάσουν. Από την άλλη πλευρά όμως, δεν είναι φυσιολογικό για κάποια γυναίκα να μην νοιώθει στοργικά προς όλα τα παιδιά;

Βεβαίως και μπορεί να δείξει μεγάλη τρυφερότητα σε κάποιο παιδί που δεν είναι δικό της. Μπορεί όμως να είναι πραγματικά στοργική με άλλα παιδιά εκτός από τα δικά της; Μπορεί για παράδειγμα, να δεχτεί από εκείνα όσα δέχεται από τα δικά της; 'Η μπορεί να εισπράξει τα ίδια πράγματα;
Είναι αναμενόμενο και σχεδόν λογικό να μην αγαπάτε τα παιδιά του συντρόφου σας όσο αγαπάτε τα δικά σας, και δεν υπάρχει τίποτα κατακριτέο σε αυτή τη διαπίστωση. Απλώς συμβαίνει. Εσείς επιλέξατε να αγαπήσετε έναν άνδρα που έχει και παιδιά.

Την αγάπη δεν μπορούμε να την προκαλέσουμε με το ζόρι. Αν υπάρχει, είναι καταπληκτικό πράγμα, στην αντίθετη περίπτωση όμως, δεν είναι και το τέλος του κόσμου. Επιπλέον, σπανίως αγαπάμε τα παιδιά του συντρόφου μας από την πρώτη στιγμή.
Χρειάζεται χρόνος και υπομονή για να σχηματίσουμε γνώμη, κι αυτό μπορεί να πάρει μήνες, ακόμα και χρόνια!

Είναι πολύ σημαντικό να μην πιεστούμε και να μην υποδυθούμε μια ψεύτικη συμπεριφορά. Το παιδί δεν είναι χαζό: αν η ...στοργικής σας στάση είναι στην πραγματικότητα υποκρισία, θα το καταλάβει ενστικτωδώς. Εξάλλου, το ότι δεν αγαπάτε βαθιά τα παιδιά του συντρόφου σας δεν σημαίνει ότι δεν τα νοιάζεστε, δεν τα υπολογίζετε ή ότι δεν τους δείχνετε καθόλου τρυφερότητα. Το ότι δεν υπάρχει βαθύτερη επικοινωνία μεταξύ σας, δεν εμποδίζει την ύπαρξη μιας ειρηνικής σχέσης.

Απόσπασμα από το βιβλίο του ψυχιάτρου Christophe Faure «Οικογένεια από αγάπη!» εκδόσεις Μεταίχμιο.