To φαγητό της μαμάς. Τάπερ. Τι σημαίνει μαμαδίστικο φαγητό...

Η πατέντα του έγινε παγκοσμίως γνωστή, και παρόλο που ο ίδιος έδωσε το όνομά του στη γνωστή αλυσίδα οικιακών σκευών, η χάρη του δεν έμεινε μόνο εκεί. Το επίθετο του έγινε συνώνυμο με όλων των ειδών, κάθε μάρκας, δοχεία αποθήκευσης φαγητού.
Το τάπερ, κατέληξε συνώνυμο πια της όλης διαδικασίας του να παίρνεις μαζί σου φαγητό... ’Πάρε μαζί σου τάπερ’ δε σημαίνει πάρε ενα άδειο τάπερ, αλλά πάρε φαγητό μαζί σου.
Πλέον, το ταπεράκι, για πολλούς σημαίνει, όχι απλώς το κουτί στο οποίο αποθηκεύεις φαγητό, αλλά το κουτί που μέσα έχει το φαγητό της μαμάς. Άντε και τη γιαγιάς. Δηλαδή αυτής που είναι 2 φορές μαμά σου, και πιθανόν να μαγειρεύει και 2 φορές πιο νόστιμα!

Το τάπερ δεν έχει ό,τι να ναι μέσα... Έχει μαμαδίστικο, πεντανόστιμο φαγητό. Μπορεί να είναι ακριβό, πλαστικό, ένα παλιό κουτί μιας χρήσης από το σούπερμάρκετ ή ένα δοχειάκι ακόμη και φυτινης, αλλά μέσα έχει μία ασυναγώνιστη γεμιστή ντομάτα, με εξωγήινη σάλτσα και 3 αστρο-νόστιμες πατάτες για γαρνίρισμα που κανείς άλλος στον Γαλαξια δεν κάνει τόσο ζουμερές και γευστικές.

Η μαμά, είναι η γυναίκα που εκτιμά όσο κανείς την αξία του τάπερ, και τα παιδιά της αυτά που εκτιμούν όσο κανείς, το περιέχομένο του! Μπορεί εκείνη να συλλέγει ακόμη και το παλιό κεσεδάκι από το γιαούρτι, γιατί «που ξέρεις πού μπορεί να χρειαστεί» και εκείνα καταναλώνουν με μανία το τελευταίο σουτζουκάκι που έχει φυλαχτεί από το τραπέζι της Κυριακής σε αυτό το πλυμένο κεσεδάκι.

Η τελευταία τάση θέλει τους πάντες να ζητούν πια μαμαδίστικο φαγητό. Δεν είναι τυχαίο ότι ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια τα delivery με «φαγητό της μαμάς».Κι αυτή η επιστροφή στο μαμαδίστικο φαγητό δεν είναι τυχαία. Δείχνει κι άλλα πράγματα. Την ανάγκη μας για αγάπη και ασφάλεια, την ανάγκη για επιστροφή στην οικογένεια. Για επιστροφή στον πυρήνα της. Και εν τέλει, για επιστροφή στο κέντρο σου.

Τα γκουρμέ δε μας λένε πια πολλά. Μπορεί να λέμε «ωραίο το τζίντζερ στο κοτόπουλο αλλά σαν το λεμονάτο της μαμάς δεν είναι».. Εξάλλου, σαν την κουζίνα της μαμάς, δεν μοσχομύρισε καμία. Εκεί που μπλέκονται τα θυμάρια και τα μπαχάρια με το φρέσκο ψωμί, εκεί που οι θερμίδες δεν έχουν καμία σημασία, εκεί που το τραπεζομάντηλο σου φέρνει αναμνήσεις μιας άλλης εποχής. Ακόμη και αν πολλές φορές εκείνη σιχτίριζε για το «τι μαγειρεύουμε πάλι αύριο», πάντα είχε μια απολαυστική λύση την ώρα του φαγητού, έτοιμη να ικανοποιήσει όλα τα στομαχάκια της οικογένειας.

Είτε το χει έμφυτο, είτε έχει κάνει τον τσελεμεντέ της κολλητό, θα περιποιηθεί όσο κόσμο κι αν έχει καλέσει, ή όσο κόσμο κι αν της εμφανίσουν τα άλλα μέλη ξαφνικά, με χαρά, με χαμόγελο και με αγάπη.

Αυτό είναι το μυστικό. Κανείς άλλος δε μαγειρεύει με αγνή αγάπη. Μόνο η μαμά. Γι αυτό κάθε παιδί έχει για καλύτερο ‘το φαγητό της μαμάς του’. Γιατί αυτό το φαγητό, είχε προορισμό το παιδί της. Μαγειρεύτηκε βασικά για εκείνο. Με εκείνη την αγάπη που έχει αυτή η μάνα σ αυτό το παιδί. Αυτή η μάνα που θα σηκωθεί ακόμη και μες στη νύχτα για να ετοιμάσει το αυριανό ταπεράκι, αν έχει υποψιαστεί ότι το βλαστάρι της κάτι θα ήθελε... οσο μπελαλίδικο κι αν είναι. Γιατί για αυτή τη μανούλα, το παιδί της (όσο χρονών γάιδαρος κι αν είναι) χωρίς αυτό το ταπεράκι, πιθανόν και να λιμοκτονήσει... :-)