Γιατί όλοι θυμούνται τη μαμά όταν μιλάει στο τηλέφωνο;

Η στιγμή που χτυπάει το τηλέφωνο και η μαμά σηκώνει το ακουστικό ( ή το κινητό) για να μιλήσει, ενεργοποιείται το...σύμπαν.
Τα παιδιά θυμούνται εκείνη τη συγκεκριμένη στιγμή ότι πεινάνε, θέλουν τουαλέτα, ψάχνουν ένα ρούχο ή ένα παιχνίδι και πρέπει ΕΣΥ, να τα βοηθήσεις. Οχι, σε λίγο, όχι σε μερικά λεπτά, αλλά την ώρα που μιλάς στο τηλέφωνο.

Δεν είναι κάτι που συμβαίνει συμπωματικά, που τυχαίνει. Πλέον έχω πειστεί ότι η επικοινωνία με τον έξω κόσμο διά του τηλεφώνου δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση για μια μαμά. Κάθε άλλο. Ακόμα και ο σύζυγός μου, δείχνει να συμμερίζεται τη συμπεριφορά των παιδιών, και αντί να αποσπάσει την προσοχή τους, απευθύνεται με άνεση και χάρη σε μένα την ώρα που προσπαθώ να μιλήσω στο τηλέφωνο, για να με ρωτήσει τι θα φάμε το βράδυ, τι μπορώ να φτιάξω για να σνακ, αν έχω πληρώσει το λογαριασμό.Μα, πώς γίνεται και τα θυμάται όλα αυτά τη μοναδική στιγμή που αποφασίζω να σηκώσω το ακουστικό;

Λογική απάντηση δεν υπάρχει, ή τουλάχιστον δεν την έχω ανακαλύψει.

Για κάποιο λόγο το «θανάσιμο» βλέμμα μου, που κάτω από κανονικές συνθήκες, μπορεί να «παγώσει» τα παιδιά μου και να σταματήσουν αυτό που κάνουν και με ενοχλεί, ποτέ δεν λειτουργεί όταν μιλάω στο τηλέφωνο. Μου φαινόταν δε πραγματικά περίεργο ότι ποτέ δεν σκέφτηκαν ότι η τηλεφωνική συνομιλία μου δεν πρόκειται να διαρκέσει μια αιωνιότητα και ότι δεν θα γλίτωναν την επίπληξη.

Η ζωή δεν είναι μερικές φορές δίκαιη. Παρά το γεγονός ότι οι κόρες μου έχουν πλέον μεγαλώσει και καταφέρνω πια να στέλνω γραπτά μηνύματα – ακόμα και κατά τη διάρκεια του δείπνου-, εξακολουθώ να μην μπορώ να μιλήσω το βράδυ στο τηλέφωνο χωρίς κάποιος να με διακόψει. Τουλάχιστον οι φίλες μου βιώνουν ακριβώς την ίδια κατάσταση κι έχουμε συμφωνήσει ότι τελικά θα έχουμε την ευκαιρία να επικοινωνούμε και πάλι με την άνεσή μας, κατά πάσα πιθανότητα σε περίπου 18 χρόνια!

Το διαβάσαμε εδώ