Τι κάνουν οι "φανταστικοί γονείς" και είναι φανταστικοί;

Υπάρχουν όμως εκείνοι οι γονείς που προσπαθούν για το καλύτερο των παιδιών τους. Που κάνουν ό,τι καλύτερο που μπορούν για να κάνουν τα παιδια τους συνετα, αυτόνομα πλάσματα, με αγάπη και σεβασμό για τους άλλους. Υπάρχουν οι γονείς που προάγουν την εκτίμηση στους άλλους ανθρώπους, που αφιερώνουν ποιοτικο χρόνο με τα παιδιά τους, που ξέρουν να ακούν και να διαχειρίζονται τα συναισθήματά τους και που σκέφτονται θετικά.Αυτούς λεμε εμείς φανταστικούς γονείς.

Και τα χαρακτηριστικά τους, κατά τους ειδικούς, είναι τα εξής δέκα:

Ξέρουν ότι τα παιδιά τους θα φερθούν σαν παιδιά.

Συχνά οι γονείς ξεχνούν οτι το παιδί τους θα μάθει μέσα από τα λάθη του. Κάνοντας λάθη, κάνοντας ανοησίες, με ανώριμες πράξεις. Η μαγεία είναι να είναι ο γονιός υποστηρικτικός όταν το παιδί κάνει σφάλματα και να το καθοδηγήσει σωστά στην κατάλληλη κατεύθυνση. Με το να θυμώνει και να είναι ανυπόμονος (ο γονιός) απλά καταφέρνει να τσιτώσει κι άλλο τα έτσι κι αλλιώς αντιδραστικά παιδιά. Το μέρος του εγκεφάλου που είναι υπέυθυνο για τη λογική και τη σύνεση, δεν είναι απολύτως ανεπτυγμένο μέχρι την ηλικία των 20. Επιστημονικά λοιπόν, η ανωριμότητα 'δικαιολογείται' μέχρι εκείνη την ηλικία.

Θέτουν όρια με σεβασμό και όχι κριτική.

Ορια, όρια, όρια. Εκατοντάδες συμβουλές, εκατοντάδες φορές. Χωρίς όρια τα παιδιά θα είναι εκτός ελέγχου, ανυπόμονα, ανυπάκουα, απειθάρχητα. Τα όρια όμως δεν πρέπει να τίθενται με κριτική , αλλά να επικοινωνούνται με σεβασμό. Σκεφτείτε πώς θα θέλατε να σας μιλήσει ο προϊστάμενός σας, και φερθείτε ανάλογα. Το ότι είναι παιδιά σας δε σας δίνει το δικαίωμα να μην τα σέβεστε.

Εχουν συνείδηση των αναπτυξιακών σταδίων του παιδιού.

Πού πήγε το μέχρι πρότινος καλό σας παιδί; Γιατί κλαίει και φωνάζει; Μεγαλώνει, έιναι η απάντηστη. Μπορεί να περναει μια φάση προσαρμογής, μπορεί να βρίσκεται στην προεφηβεία, μπορεί να μην αντέχει κάτι άλλο που του συμβαίνει. Από κολικούς και δόντια μέχρι εφηβεία. Μελετήστε τη συμπεριφορά τους πριν τα κρίνετε.

Ξέρουν τις προσωπικότητες των παιδιών τους.

Δεν υπάρχουν κανόνες για όλα τα παιδιά. Μάθετε το παιδί σας, τον τρόπο που λειτουργέι, το περιβάλλον που το ευεργετεί. Δεν είναι όλα τα παιδιά μοναχικά, όλα κοινωνικά, όλα για κατασκήνωση, όλα διαβαστερά, όλα προσαρμόσιμα παντού. Μαθετε τα κουμπιά του και βρείτε ευκολότερα το δρόμο της σωστής διαπαιδαγώγησης.

Δίνουν στο παιδί χρόνο να παίξει.

Το παιχνίδι είναι απαραίτητο, δεν είναι προαιρετικό. Μέσα από το παιχνίδι τα παιδιά μαθαίνουν, αναπτύσσουν δεξιότητες και αναπτύσσονται κι αυτά. Αφήστε τα να παίξουν μονα τους ή με άλλους, με κανόνες ή χωρίς, δομημένα ή αδόμητα, αφήστε τα να εξερευνήσουν, να δοκιμάσουν, να κάνουν όποια παραλλαγή θέλουν στα παιχνιδια τους.

Ξέρουν πότε να μιλάνε και πότε να ακούνε

Τα παιδιά μαθαίνουν να λύνουν μόνα τους τα προβλήματά τους αν τα αφήσουμε. Επειδή τα αγαπάμε και θέλουμε να πετυχαίνουν, είναι δύσκολο να μην επεμβαίνουμε για να τους προσφέρουμε τη λυση. Σταματήστε και σκεφτείτε την επόμενη φορά πριν μιλήσετε. Αφήστε τα να φτάσουν στα δικά τους συμπεράσματα. Ακούστε τα προσεκτικά και δώστε τους χρονο να σκεφτούν και να αναλογιστούν αυτά που λένε.

Εχουν ταυτοτητα εκτός του παιδιού τους.

Πολλοί από μας λέμε ότι τα παιδιά μας έιναι ο κόσμος μας και αυτό είναι αλήθεια στην καρδιά μας. Στην καθημερινότητα μας όμως, πρέπει να είμαστε και οντότητες από μόνοι μας. Πρέπει να ενθαρρύνουμε τις φιλίες μας, τον χρόνο μας, τα ενδιαφέροντα μας και ό,τι αλλο χτίζει την προσωπικότητά μας.

Κατανοούν ότι οι πράξεις μιλούν πιο δυνατά από τα λόγια.

Ο τρόπος που φέρεται ένας γονιός στο παιδί του είναι ο μεγαλύτερος οδηγός. Ο,τι και να λέμε, αν δεν το κάνουμε δεν ισχύει. Αν τους κάνουμε κήρυγμα να μη φωνάζουν και εμείς ουρλιάζουμε όλη μέρα, κάτι δεν παέι καλα. Αν τους λέμε να μην τρώνε junk food ή να μην περνάνε ώρες στο τάμπλετ και εμείς κάνουμε το αντίθετο, δεν κάνουμε τιποτα. Τα παιδιά μας βλέπουν όλη τη μερα. Και παρατηρούν. Και είμαστε το παράδειγμα τους σε όλα. Πρέπει λοιπόν να υιοθετουμε τη συμπεριφορά που περιμένουμε από αυτά.Θα γινουμε όλοι καλύτεροι άνθρωποι. Και τα παιδιά μας και εμείς.

Αναγνωρίζουν ότι η διασκέδαση και η δημιουργικότητα είναι ο καλύτερος τρόπος να προωθηθεί η θετική σκέψη και συμπεριφορά.

Ο φόβος και ο έλεγχος δεν είναι καλοί σύμβουλοι. Ούτε καλή πυξίδα για τα παιδιά. Παίξτε μαζί τους και μάθετέ στα παιδιά να γίνονται δημιουργικά μέσα από το παιχνίδι. Θα τα εφοδιάσετε με μια δυνατή ηθική πυξίδα και δεξιότητες επιλυσης προβληματων. Αν τα παιδιά νιώθουν ότι τα εκτιμάτε για τις δραστηριότητές τους, θα μάθουν να εκτιμούν και τους άλλους και θα έχουν την αυτοπεποίθηση να κάνουν καλές επιλογές.

Στοχεύστε στο να σχηματίσετε εκτός από την συμπεριφορά τους... και την καρδούλα τους.

Δειξτε τους ότι εκτιμάτε την ψυχή τους και την καρδιά τους, και οχι μονο τη συμπεριφορά τους. Μια ευτυχισμένη καρδούλα, μια γεμάτη ψυχή με αγάπη και θετικότητα, προωθεί μία αξιόλογη προσωπικότητα. Η δουλειά του γονιού λοιπόν δεν ειναι μόνο να θέτει όρια, πειθαρχία και κανόνες, αλλά να φτιάξει αναμνήσεις για το παιδί του, να το κάνει ευτυχισμένο, να του μάθει τη σημασία των συναισθημάτων του και πώς να τα αξιολογεί.

Το να αλλάξουμε τις γονεϊκές μας συνήθειες δεν ειναι ποτέ και καθόλου εύκολο, αλλά αν συμβαίνει αληθινά για το καλό των παιδιών μας, τότε σίγουρα αξίζει τον κόπο.