Γιατί οι γονείς δεν παίρνουν πάντα σοβαρά τις φιλίες των μικρών παιδιών;

Πώς μπορούν οι γονείς να βοηθήσουν το παιδί τους να συγκροτήσει μια αρμονική, επωφελή φιλική ζωή, απαλλαγμένη από έντονες οδύνες ( ακόμα και αν η απόλυτη εξάλειψή τους θα αποτελούσε μια αδύνατη αποστολή και δεν θα ήταν ούτως ή άλλως ευκταία);

Κατ’ αρχάς παίρνοντας στα σοβαρά αυτές τις φιλίες, έστω και αν πολλές φορές μπορεί να τους φανούν επιπόλαιες, ευμετάβολες ή αβάσιμες. Οι ενήλικες κάνουν συχνά το σφάλμα να μην παίρνουν σοβαρά τα παιδικά συναισθήματα, και να τα αντιμετωπίζουν με κάποια συγκατάβαση, λες και το μόνο για το οποίο είναι ικανά τα παιδιά των τεσσάρων ,πέντε ή έξι ετών είναι το να μένουν στην επιφάνεια, λες και τα αληθινά συναισθηματικά διακυβεύματα αφορούν μόνο τους μεγάλους.

Ένα παιδί μπορεί να αποδεχτεί πολύ ώριμο στο θέμα της φιλίας. Είναι πιθανό αυτή η σοβαρότητα και αυτό το βάθος να τρομάζουν τους γονείς και να τους δίνουν την αίσθηση ότι το μικρό τους δεν είναι τελικά τόσο μικρό. Η διαπαιδαγώγηση όσον αφορά τη φιλία σχετίζεται πρώτα απ’όλα με το σεβασμό απέναντι σε εκείνο που βιώνει το παιδί. Είναι το μόνο μέσο για να του μεταδώσουμε την επιθυμία να σεβαστεί και το ίδιο αυτό που αισθάνεται για τους άλλους, να τους δημιουργήσουμε την ανάγκη να κάνει αυτό το συναίσθημα να καρποφορήσει, να δημιουργήσει κάτι όμορφο χάρη σε αυτό!

Το βίωμα της φιλίας εκ των μέρους των γονιών είναι εξίσου σημαντικό, ως πρότυπο. Έχουν διατηρήσει τις παιδικές φιλίες τους, τους δίνουν αξία; Οι φίλοι τους είναι καλοδεχούμενοι στο σπίτι; Είναι παρόντες και διαθέσιμοι όταν κάποιος από τους φίλους τους συναντά δυσκολίες; Αυτές οι μαρτυρίες, είτε ως πράξεις, είτε ως λόγια, αποτελούν ένα απίστευτα πλούσιο υλικό για ένα παιδί.

Χάρη σε αυτές θα καταλάβει ότι μια φιλία χτίζεται μέσα στο χρόνο, απαιτεί θέληση, κοινά βιώματα, αλλά δεν είναι ποτέ δεδομένη.

Απόσπασμα από το βιβλίο «Τα παιδιά μας αυτοί οι φιλόσοφοι» των Nicole Prieur και Isabelle Gravillon, εκδόσεις Μεταίχμιο.