Οκτώ πράγματα που θα θυμούνται τα παιδιά σου για εσένα, όταν μεγαλώσουν

Κάποιες με το πέρασμα των χρόνων τείνουν να ξεθωριάσουν και αντικατασταθούν με μία ανάμνηση του τύπου: «ως παιδί θυμάμαι ότι έπαιξα πολύ». Υπάρχουν, όμως, και κάποιες στιγμές, που ήταν τόσο δυνατές, που τις θυμόμαστε καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μας και που αντιστέκονται στο ξεθώριασμα του χρόνου. Στιγμές με παιδικούς φίλους, αλλά κυρίως με την οικογένεια μας.

Μπορούμε να θυμηθούμε δηλαδή, μία συνήθεια που είχαμε με τη μητέρα μας, όπως να πηγαίνουμε βόλτες στην παιδική χαρά. Να θυμηθούμε ότι κάθε Κυριακή πρωί η γιαγιά ή ο παππούς μάς πήγαινε στην εκκλησία και μετά περνούσαμε από το φούρνο και μας έπαιρνε ένα γλυκό. Να θυμηθούμε το μπαμπά, όταν επέστρεφε στο σπίτι και παίζαμε. Γλυκές αναμνήσεις, που μας συντροφεύουν για όλη μας τη ζωή.

Γι΄ αυτό, επειδή υπάρχουν κάποια πράγματα, κάποιες συνήθειες, που αποτυπώνονται στο παιδί, μπορούμε να κάνουμε τα παρακάτω, ώστε και το δικό μας, μεγαλώνοντας να έχει να θυμάται γλυκές στιγμές, που μοιράστηκε μαζί μας.

Τις δραστηριότητες που κάνατε μαζί

Τις βόλτες στην παιδική χαρά. Τις βόλτες στο σινεμά, στο θέατρο. Τα μικρά «πάρτι» που κάνατε στο σπίτι, τρώγοντας «απαγορευμένες» λιχουδιές και σνακ, βλέποντας παιδικές ταινίες. Τα παζλ που φτιάχνατε μαζί, τα επιτραπέζια που παίζατε, τις χειροτεχνίες που κάνετε, και γενικότερα, όσες δραστηριότητες τα ευχαριστούσαν, τα διασκέδαζαν και τις μοιράζοντας με εσένα.

Τις στιγμές που βάζεις στην άκρη άλλες υποχρεώσεις

Αυτό αφορά, κυρίως, την εργαζόμενη μανούλα, η οποία βάζει στην άκρη τη δουλειά, κλείνει το κινητό, τον υπολογιστή, αφιερώνει το ρεπό της, αποκλειστικά στα παιδιά της. Οι στιγμές αυτές δίνουν στο παιδί αυτό ακριβώς που θέλει: την επιβεβαίωση ότι για τη μαμά του είναι η πρώτη προτεραιότητα. Και αυτές τις στιγμές, θα τις θυμάται και όταν μεγαλώσει.

Τα όμορφα λόγια που έλεγες για εκείνα

Το «σ’ αγαπώ» σίγουρα είναι η πιο ωραία κουβέντα που ακούει ένα παιδί από τη μαμά του, αλλά και το μπαμπά του. Και είναι αυτή, που όταν παραλείπετε να τη λέτε, σας ρωτάει αν το αγαπάτε. Ωστόσο, υπάρχουν και άλλες εξίσου όμορφες φράσεις που μπορείς να πεις στα παιδιά σου και που έχουν ανάγκη να ακούσουν. Φράσεις, όπως «Είμαι περήφανη για εσένα», «Πόσο χαίρομαι που είσαι παιδί μου», «Σου έχω εμπιστοσύνη», «Δεν θα σε άλλαζα με τίποτε», «Με κάνεις καλύτερο άνθρωπο». Να είσαι σίγουρη ότι αυτά τα λόγια, θα τα θυμούνται και θα τα συντροφεύουν καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής τους.

Ο τρόπος που χειριζόσουν δύσκολες καταστάσεις

Υπάρχουν πράγματα, που τα παιδιά δε μπορούν εύκολα να κατανοήσουν και να επεξεργαστούν. Νιώθουν ευάλωτα σε έναν κόσμο δυσνόητο και αβέβαιο για εκείνα. Έχουν απορίες, φοβίες, ανασφάλειες, κυρίως, μετά την ηλικία των 6 χρόνων, που ζητήματα, όπως η αρρώστια, ο θάνατος, ο χωρισμός ή και αποχωρισμός, που τα απασχολούν, τα τρομάζουν και δε μπορούν να τα εξηγήσουν. Κι εδώ ακριβώς, έχουν ανάγκη την καθοδήγηση τη δικής σας. Έχουν ανάγκη να τα ηρεμήσετε, να τους εξηγήσετε. Ειδικά, όταν θα έρθουν αντιμέτωπα με δύσκολές καταστάσεις, όπως η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου, έχει μεγάλη σημασία, ο τρόπος που θα την χειριστείς. Γιατί αυτό ακριβώς θα θυμούνται, όταν μεγαλώσουν: τον τρόπο που τους μίλησες, πώς τα έκανες να νιώσουν ασφαλή και προστατευμένα, πώς αντέδρασες σε μία δύσκολη κατάσταση, χωρίς να σπείρεις τον πανικό. Αντίθετα, δημιούργησες ένα δίχτυ ασφαλείας για εκείνα, που ως μεγάλα, όταν θα βρίσκονται αντιμέτωπα με δύσκολες καταστάσεις, θα το ανασύρουν στη μνήμη τους και θα «μπαίνουν» μέσα σε αυτό. Στο δίχτυ ασφαλείας της μαμάς τους.

Οι στιγμές που δεν ήσουν εκεί

Ακούγεται, κάπως άσχημα, αλλά δεν είναι έτσι. Τα παιδιά μεγαλώνοντας θα θυμούνται τις στιγμές, που ήθελαν να ήταν η μητέρα τους εκεί, αλλά δεν ήταν, γιατί δεν γίνεται πάντα αυτό. Ας πούμε, θα θυμούνται μία δύσκολη στιγμή τους στο σχολείο, που ήθελαν εκείνη τη στιγμή να τρέξουν σε εσάς, αλλά δεν γινόταν. Αυτές, λοιπόν, θα τις θυμούνται και μεγαλώνοντας και θα τις συνοδεύουν με τη σκέψη «πόσο θα ήθελα να τρέξω στη μαμά μου εκείνη τη στιγμή». Και θα χαμογελάνε γλυκά, για το πόσο ανάγκη είχαν την αγκαλιά της μητέρας, κάποιες στιγμές.

Τον τρόπο που συμπεριφέρεσαι στους υπόλοιπους

Τα παιδιά παρακολουθούν κάθε κίνηση και συμπεριφορά των γονιών τους. Και είναι έτοιμα να τη μιμηθούν. Είτε σωστή είτε κακή συμπεριφορά, από τη στιγμή που τη βλέπουν στους γονείς τους, θεωρούν ότι είναι η σωστή και θα τη μιμηθούν. Γι’ αυτό, λοιπόν, οι γονείς θα πρέπει να είναι προσεκτικοί στο τι λένε και πώς συμπεριφέρονται μπροστά στα παιδιά. Μία ευγενική συμπεριφορά, οι καλοί τρόποι, μία γλυκιά κουβέντα για κάποιον, ένας καλός λόγος για όλους, είναι κάτι που το παιδί θα θυμάται για τη μητέρα του, ως ενήλικας ο ίδιος. Θα νιώθει περήφανο, ενώ θα είναι για εκείνος ένας πήχης, που θα θέλει να φτάσει. Γιατί είπαμε, τα παιδιά (μικρά ή μεγάλα) θέλουν να μιμούνται τη συμπεριφορά των γονιών τους.

Το πώς αντιδράς κάτω από άγχος ή πίεση

Η ζωή δεν είναι πάντα εύκολη. Το άγχος είναι μέσα στην καθημερινότητας μας και όταν έχουμε παιδιά, είναι μεγαλύτερο. Και πολλές φορές είναι τόσο το άγχος και η πίεση από μία κατάσταση, που μία μαμά δε μπορεί να τη χειριστεί. Και συνήθως καταφεύγει σε φωνές. Ναι, ναι οι γνωστές φωνές στο παιδί, που τις βάζουμε με το παραμικρό. «Η μαμά όλο φωνάζει», θα ακούσεις να παραπονείται το παιδί. Ξέρεις ότι είναι λάθος, προσπαθείς να ελέγξεις τα νεύρα σου, να μη φωνάξεις, αλλά δεν τα καταφέρνεις, πάντα. Ωστόσο, αυτό το «Η μαμά όλο φωνάζει», είναι κάτι που το παιδί θα το θυμάται και ως μεγάλο.

Τα οικογενειακά ταξίδια

Είτε μικρά είτε μεγάλα. Είτε μακρινά είτε κοντινά. Είτε διακοπές είτε μικρές αποδράσεις, το παιδί θα θυμάται για πάντα τις οικογενειακές εξορμήσεις, ταξίδια, βόλτες. «Εκεί, είχαμε πάει με τους γονείς μου», θα θυμάται με μία γλυκιά νοσταλγία, όταν θα έχει μεγαλώσει. Γι αυτό, φροντίστε να σχεδιάζετε τέτοια ταξίδια ή εξορμήσεις. Δημιουργείστε οικογενειακές αναμνήσεις στο παιδί σας, που θα το συντροφεύουν για όλη του τη ζωή.

Διαβάστε επίσης

Μήπως χάνετε πολύτιμες στιγμές της καθημερινότητας των παιδιών σας και δεν το γνωρίζετε;

Ξέρετε τι γνωρίζουν τα παιδιά για σας; 22 ερωτήσεις για να μάθετε

Μπορώ να γίνω ο γονέας που θα ήθελα κι όχι ο γονέας που «κληρονόμησα»;