Τα παιδιά σας, τελικά, πρέπει να μοιράζονται το ίδιο δωμάτιο. Μάθετε γιατί…
Τα περισσότερα ζευγάρια, μόλις αποφασίζουν να κάνουν οικογένεια, μετακομίζουν από το μικρό τους διαμέρισμα σε ένα πιο μεγάλο.
Όμως, πολλές φορές το διαμέρισμα στο οποίο πηγαίνουν να μείνουν, δεν χωράει πάνω από ένα παιδί. Ή μάλλον… έχει ένα παιδικό δωμάτιο. Όταν λοιπόν, η Sandra A. Miller έκανε τα δικά της παιδιά, κατάλαβε πως το να μην έχουν μοιράζονται το παιδικό δωμάτιο, όχι μόνο δεν είναι πρόβλημα, αλλά τους κάνει καλό.
«Όταν γεννήθηκε η κόρη μας, ο γιος μας ήταν ήδη τριών ετών. Εγώ δούλευα από το σπίτι και είχα χώρο για ένα δωμάτιο και ένα γραφείο. Δεν μπορούσα να μετατρέψω το γραφείο μου σε ακόμη ένα παιδικό δωμάτιο. Έτσι, έκανα μικρές μετατροπές στο δωμάτιο του γιου μου, για να μάθει να το μοιράζεται. Κάτι που τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, δεν ήξερα εάν ήταν καλή ιδέα.
Τα παιδιά μου τώρα είναι στην εφηβεία και ακόμη λένε πόσο αγαπούσαν να μοιράζονται το ίδιο δωμάτιο. Διότι όταν η κόρη μου φοβόταν το σκοτάδι, ο αδερφός της ήταν εκεί. Όσο μεγάλωναν, εγώ και ο σύζυγός μου πήραμε το μικρότερο δωμάτιο και τους έφτιαξα το μεγάλο. Ζωγραφίσαμε τους τοίχους, το γεμίσαμε με παιχνίδια και διαλέξαμε μαζί όλα τα έπιπλα και τα χρώματα. Ήταν μια διαδικασία που απλά τους έδεσε περισσότερο.
Αυτό που είχε σημασία ήταν και τα δύο παιδιά μου να ήταν απόλυτα ευτυχισμένα. Με το να μοιράζονται ένα δωμάτιο, έμαθαν πώς να συμβιβάζονται και να υποχωρούν. Για παράδειγμα, ο γιος μου ήθελε να έχει το πειρατικό καράβι Playmobile μέσα στο δωμάτιο και η κόρη μου μια κατασκευή με γραμμές τρένου. Έπρεπε να βρουν τρόπο να χωρέσουν και τα δύο. Και τα κατάφεραν. Κατέληξαν να παίζουν μαζί χαρούμενα και ευτυχισμένα.
Τα βράδια, τους διαβάζαμε παραμύθια που αγάπησαν πολύ και οι δύο. Πράγμα που δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε εάν ήταν σε διαφορετικά δωμάτια. Οι οικογενειακές μας στιγμές ήταν πολλές και καθημερινές. Το καλύτερο από όλα όμως, ήταν πως όταν φεύγαμε, τους ακούγαμε από τον διάδρομο να συζητούν ψιθυριστά.
Το δωμάτιο είχε πάντα φασαρία, ρούχα και στοίβες βιβλίων. Το πάτωμα ήταν καλυμμένο με τα πάντα και υπήρχε μόνο μια ντουλάπα και ένα κομοδίνο και για τους δύο. Αλλά αυτό τους έδεσε για μια ζωή.
Όταν ο γιος μου έγινε εννιά χρονών, αποφασίσαμε να κάνουμε έναν δεύτερο όροφο στο σπίτι και να δώσουμε στον καθένα το δικό του δωμάτιο. Η κόρη μου έκλαιγε τόσο πολύ και μας παρακαλούσε να μην αλλάξουμε τίποτα. Δεν ήθελε να είναι τόσο μακριά του. Όμως, το συζητήσαμε και τελικά, τους πείσαμε πως αυτό θα ήταν φανταστικό και για τους δύο. Τώρα, μπορώ με σιγουριά να πω πως αυτά τα έξι χρόνια που μοιράζονταν το δωμάτιό τους, τα έκανε να αναπτύξουν μια πολύ δυνατή σχέση στον χρόνο».
Διαβάστε επίσης:
Κοινό παιδικό δωμάτιο: Είκοσι ιδέες για άνετη συμβίωση
