Ηλίας Βρεττός: «Οφείλω μία συγνώμη στη μαμά μου, που δεν έχω πάρει ακόμα το πτυχίο μου»

Από τον Γιάννη Βίτσα

-Πώς θα χαρακτήριζες τον εαυτό σου ως γιο;

«Είμαι νομίζω το παιδί που έκανε χαρούμενους και υπερήφανους τους γονείς του. Στην παιδική και εφηβική μου ηλικία ήμουν ένα πολύ δραστήριο παιδάκι, το οποίο ήταν πάντοτε μέσα σε όλα. Οι γονείς μου με είχαν βάλει από μικρό σε εντατικό πρόγραμμα εξωσχολικών δραστηριοτήτων. Διδάχθηκα αγγλικά, γαλλικά, κιθάρα, θεωρία της μουσικής, έκανα πρωταθλητισμό και μπορούσα σχεδόν σε όλα να ανταπεξέλθω καλά. Η μαμά μου και ο πατέρας μου ήταν γενικότερα χαρούμενοι ακούγοντας καλά λόγια από τους δασκάλους και καθηγητές μου. Πάντοτε είχαν εμπιστοσύνη στις επιλογές και τα θέλω μου. Μου άφηναν ελεύθερη την πρωτοβουλία πραγμάτων και τους ευγνωμονώ για αυτό. Έχω μεγαλώσει σε ένα πολύ υγειές οικογενειακό περιβάλλον. Είμαι από τα τυχερά παιδιά. Δεν έχω ζήσει καβγάδες στο σπίτι μεταξύ των γονέων μου. Μεγάλωσα σε μία εστία που υπήρχε πάρα πολύ αγάπη. Έχω έναν αδελφό, το Δημήτρη, ο οποίος είναι πολύ μικρότερος δυστυχώς αυτή την περίοδο ζει στην Αγγλία. Είναι μακριά μας και αυτό είναι δύσκολο για όλους. Είμαστε πολύ δεμένοι ως οικογένεια. Οι γονείς μου με καμαρώνουν και είναι δίπλα μου»

-Ποια είναι η πιο δύσκολη στιγμή που έχεις ζήσει με τους γονείς σου;

«Στην περιπέτεια της υγείας μου, δοκιμάστηκαν οι αντοχές μας και η ψυχολογία μας. Η μητέρα μου και ο πατέρας μου πέρασαν ατέλειωτα μερόνυχτα ξάγρυπνοι στο νοσοκομείο αγωνιώντας για την τύχη μου. Μεγαλώνοντας και από την στιγμή που επέλεξα να γίνω τραγουδιστής μ' όλες τις δυσκολίες που αντιμετώπισα ήταν πολύ προβληματισμένοι. Μου έλεγαν «Μήπως θα έπρεπε να πάρεις το πτυχίο σου, από το πανεπιστήμιο». Ο καημός του μπαμπά μου είναι ότι δεν έχω ολοκληρώσει τις σπουδές μου στην ΑΣΟΕΕ. Παρόλα αυτά βλέποντας με πολύ συγκεντρωμένο και σίγουρο για τους στόχους μου δεν επέμεναν. Μου άφησαν το δρόμο να πράξω τις επιλογές μου. Πίστευαν στα θέλω μου»

-Τους οφείλεις μία συγνώμη;

«Νομίζω οφείλω μία συγνώμη στη μαμά μου, που δεν έχω πάρει ακόμα το πτυχίο μου- γιατί πραγματικά μου το αναφέρει καθημερινά. Δεν μπορώ να σκεφθώ κάτι άλλο»

-Υπήρξε αντιστοίχως μια συγνώμη που σου ζήτησαν οι ίδιοι στη ζωή σου;

«Δεν θυμάμαι αν την έχω ακούσει αντιστοίχως ως λέξη. Σίγουρα έχουμε συζητήσει- αναπολώντας το παρελθόν- αναφορικά με το πώς μας μεγάλωσαν. Το παράπονο που είχα από τον πατέρα μου σχετίζονταν με το ότι ήταν από τους ανθρώπους, που δεν έλεγε μπράβο. Μπορεί να τον έκανα στα πάντα υπερήφανο, αλλά πολύ δύσκολα θα άκουγα καλή κουβέντα από το στόμα του. Σε μία συζήτηση που είχαμε πρόσφατα, τον έδωσα να καταλάβει, ότι σαν παιδάκι, αποζητούσα πολύ, αυτό το μπράβο. Μέσα από το διάλογό μας, μου παραδέχθηκε ότι ίσως και να έκανε λάθος που δεν ήταν τόσο εκδηλωτικός. Θεωρούσε ότι δεν έπρεπε να το κάνει για να μην ενθουσιαστώ και σταματήσω την εκάστοτε προσπάθεια»

-Έχεις κοντραριστεί με τους γονείς σου;

«Ναι, για σχέσεις μου, που δεν ενέκριναν στην εφηβεία μου. Κοντραριστήκαμε στον πρώτο μου έρωτα στο γυμνάσιο. Η κοπέλα ήταν ένα χρόνο μεγαλύτερη από εμένα. Επειδή ήταν η πρώτη μου σχέση έκανα κοπάνες από το σχολείο, δεν πήγαινα στα Αγγλικά, αργούσα να γυρίσω στο σπίτι όταν έβγαινα έξω. Δεν είχαν θέμα, τόσο με την συγκεκριμένη κοπέλα, όσο με το ότι είχα ξεμυαλιστεί. Οπότε θυμάμαι έντονα τις σκηνές κόντρας στα εφηβικά μου χρόνια»

-Κλείνοντας αν υποθέσουμε ότι τους είχες τώρα απέναντί σου τι θα τους έλεγες;

«Ότι αισθάνομαι πολύ τυχερός που έχω μεγαλώσει σ' αυτή την οικογένεια. Είμαι πολύ περήφανος για τους γονείς μου και πραγματικά θα ήθελα όταν κάποια στιγμή κάνω οικογένεια και να την κρατήσω τόσο δεμένη όσο εκείνοι. Να δώσω την αγάπη, την προστασία, την στοργή που έδωσαν σε εμάς. Θα ήθελα να μεγαλώσω τα δικά μου παιδιά όπως μας μεγάλωσαν εκείνοι»