Τι κάνουμε για τη νεανική βία και παραβατικότητα που αυξάνεται με ραγδαίες ταχύτητες;

Τις τελευταίες ώρες κάνει το γύρο του διαδικτύου αυτή η είδηση: «Άγριος ξυλοδαρμός 13χρονου σε σχολείο της Κρήτης: Φώναζαν "σκοτώστε τον"!». Αλήθεια τώρα; Μετά την εξαφάνιση του μικρού Άλεξ στη Βέροια, μετά τον θάνατο του Βαγγέλη Γιακουμάκη, μετά τα δεκάδες περιστατικά που συμβαίνουν καθημερινά εντός και εκτός σχολείων, τα παιδιά δεν δείχνουν να θορυβούνται στο ελάχιστο, απεναντίας συμπεριφέρονται ως μέλη συμμοριών.

Και ενώ αυτά τα βίαια περιστατικά, θα έπρεπε να έχουν γίνει «σημαία» κατά του bullying όχι μόνο κάτι τέτοιο δεν συνέβη, αλλά επαναλαμβάνονται και μέρα με τη μέρα χειροτερεύουν.

Πάρτε για παράδειγμα το βίντεο που έχει διαρρεύσει εδώ και λίγες ώρες. Δείχνει τους μαθητές να χτυπούν ένα άτυχο 13χρονο αγόρι, ενώ κάποιοι άλλοι φωνάζουν να τον αποτελειώσουν.

Συγχωράτε με, αλλά δεν το αντέχει το μυαλό μου όλο αυτό, αλήθεια. Καθημερινά μιλάμε για την εμφάνιση συμπεριφορών βίας στο γραφείο. Για το πώς τα παιδιά, έχουν ξεφύγει τελείως από τον έλεγχο των γονιών τους. Για το πώς ενεργούν μόνα ή ως μέλη συμμοριών εναντίων άλλων παιδιών, φίλων, συμμαθητών, γνωστών και αγνώστων.

Πλέον η νεανική βία μοιάζει να αυξάνεται με ραγδαίες ταχύτητες και εμφανίζεται πιο απειλητική από ποτέ. Ως μάνα νιώθω ανίκανη να διαχειριστώ τέτοιες καταστάσεις και τρέμω μην χτυπήσει το τηλέφωνο και ακούσω από την άλλη γραμμή το παιδί μου να κλαίει ή έναν άγνωστο να μου λέει ότι το παιδί μου έπεσε θύμα ξυλοδαρμού (στην καλύτερη περίπτωση).

Με ρητορεία και ημίμετρα δεν κάνουμε τίποτε ούτε εμείς οι γονείς, ούτε οι εκπαιδευτικοί, ούτε το κράτος, ούτε η κοινωνία. Έχει γεμίσει το διαδίκτυο με άρθρα ψυχολόγων, εκπαιδευτικών, ψυχιάτρων και γενικότερα ειδικών που μιλάνε για την ελληνική κοινωνία στα μεγάλα αστικά κέντρα, στην επαρχία, για το πώς φταίει η οικογένεια, το σχολείο και η τηλεόραση, αλλά κανείς δεν κάνει ουσιαστικά ΤΙΠΟΤΕ για να αντιμετωπισθεί το φαινόμενο αυτό.

Επιθετική συμπεριφορά σου λένε...

Πότε πρέπει να κάνουμε κάτι επιτέλους όλοι για να διαχειριστούμε πια αυτή την επιθετική και βίαιη συμπεριφορά;

Πόσα παιδιά πρέπει να γίνουν θύματα για να κάνουμε κάτι ώστε να προστατευθούν τα υπόλοιπα;

Πότε επιτέλους όλα αυτά τα καθημερινά περιστατικά θα μας γίνουν μάθημα;

Σίγουρα η νεανική βία δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί από τη μια στιγμή στην άλλη. Απαιτείται μεγάλη προσπάθεια, κυρίως από την πλευρά των γονιών, της οικογένειας και της ευρύτερης κοινωνίας.

Ως πότε θα ανεχόμαστε να χτυπούν τα παιδιά μας; Ως πότε θα μένουμε άπραγοι, όταν γινόμαστε μάρτυρες τέτοιων περιστατικών κάνοντας τα στραβά μάτια «αφού δεν συμβαίνει σε εμάς;».