Από τις εξωσωματικές στην υιοθεσία. Ο Γολγοθάς μιας γυναίκας για να αποκτήσει παιδί. Μία συγκλονιστική συνέντευξη!

Μέχρι και το σπίτι που αγόρασαν το έφτιαξαν με γνώμονα το πώς θα κινείται μέσα σε αυτό, ένα μωράκι, ένα παιδάκι που τόσο ονειρεύονταν. Οι δύο τους ήταν πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους. Η Μαρία- Δέσποινα, ένα «κακομαθημένο» παιδί, όπως περιγράφει η ίδια τον εαυτό της. Υιοθετημένο παιδί που μεγάλωσε με πολύ αγάπη. Ταυτόχρονα είχε πάντα ό,τι ήθελε. Ιδιωτικά σχολεία, σπουδές στο εξωτερικό... Και οι γονείς της ήταν πάντα δίπλα της. Ο Δημήτρης από την άλλη, ήταν ένα παιδί που μεγάλωσε σε χωριό κι όταν γνωρίστηκαν ήταν άνεργος, που μόλις είχε χάσει και τον πατέρα του... Όμως την κέρδισε. Την κέρδισε με την ειλικρίνειά του.

Πότε παντρευτήκατε;

Τον Απρίλιο του 2010.

Πότε αποφασίσατε ότι ήρθε η ώρα να κάνετε ένα μωρό;

Είχαμε ξεκινήσει την προσπάθεια συνειδητά περίπου ένα χρόνο πριν τον γάμο. Αλλά πάντα είχαμε ελεύθερες επαφές. Εγώ έπαιρνα το ρίσκο. Από την αρχή της σχέσης έλεγα «εντάξει, αν προκύψει εγκυμοσύνη, θα τον παντρευτώ». Με ένοιαζε να είμαι μόνο εγώ καλά. Υπήρξα πολύ εγωίστρια στη ζωή μου. Και ο αντρούλης μου, μου έκανε όλα τα χατίρια αρκεί να με έβλεπε ευτυχισμένη. Τι γαϊδούρα που ήμουν... Ντρέπομαι και μόνο που τα θυμάμαι..

Πότε ήταν η πρώτη φορά που σκέφτηκες ότι κάτι δε πάει καλά;

Δε το σκέφτηκα εγώ. Ήμασταν στο χωριό του πατέρα του και πάνω στην κουβέντα, μου το είπε η μαμά μου, η οποία επίσης πέρασε πολλά μέχρι να αποφασίσει με τον μπαμπά μου να με υιοθετήσουν. Έτσι, μας προέτρεψε να πάμε μία επίσκεψη στον γυναικολόγο να δούμε τι συμβαίνει.

Και εσύ θορυβήθηκες; Το έψαξες αμέσως;

Όχι. Σχεδόν το είχα ξεχάσει και μου το θύμισε ο άντρας μου. Πήγαμε τελικά στο γιατρό και μας είπε ότι όλα ήταν φυσιολογικά. «Τότε γιατί δε μένω έγκυος γιατρέ μου;», τον ρώτησα. «Θα έρθει!» μου απάντησε. Παρόλα αυτά, μετά από δική μου πίεση, μου έγραψε τις πρώτες εξετάσεις. Την ίδια στιγμή αποφάσισα να πάω και σε μία μονάδα υποβοηθούμενης γονιμότητας. Από κει μου έδωσαν να κάνω ένα κάρο εξετάσεις. «Πρέπει να έρθει και ο σύζυγος για έλεγχο!» μου είπαν. Τελικά, έπειτα από πολλές εξετάσεις αποδείχθηκε ότι δεν υπήρχε θέμα με το σπέρμα του άντρα μου.

Οι δικές σου εξετάσεις πώς ήταν;

Συνεχίζαμε τις εξετάσεις. Κάποια στιγμή φτάσαμε στη σαλπιγγογραφία. Ούρλιαζα από τον πόνο. Δεν μπορούσαν να εξηγήσουν το γεγονός ότι πονούσα τόσο πολύ. Ωστόσο οι σάλπιγγές μου ήταν ανοιχτές. Το χαρτί που μου έδωσαν έγραφε: «Ανεξήγητη υπογονιμότητα!».

Πόσος καιρός είχε περάσει από τότε που ξεκινήσατε την προσπάθεια μέχρι να ξεκινήσετε να κάνετε εξετάσεις;

4,5 χρόνια.

Πότε αποφασίσετε να ξεκινήσετε την προσπάθεια με υποβοηθούμενα μέσα;

Αμέσως μετά τις πρώτες εξετάσεις. Κλείσαμε ραντεβού και αποφασίσαμε να κάνουμε σπερματέγχυση με ενέσεις. Ξεκινήσαμε τη διαδικασία και η γιατρός μου είπε πως πρέπει να την επισκεφτώ ξανά τη δεύτερη μέρα της περιόδου μου. Πέρασαν οι μέρες, έκανα και τις ενέσεις μου και επιτέλους αδιαθέτησα. Πρώτη φορά χάρηκα τόσο πολύ στη ζωή μου! Πήρα τηλέφωνο στο κέντρο, μου έκλεισαν ραντεβού και την επόμενη μέρα, πήγα καμαρωτή καμαρωτή για να με δει η γιατρός. «Αυτό δεν είναι περίοδος!», μου είπε... «Δε μπορούμε να συνεχίσουμε». Έπαθα σοκ. Μάταια προσπαθούσα να της εξηγήσω ότι εμένα έτσι είναι η περίοδός μου όλα τα χρόνια.

Αν δεν ήταν περίοδος τότε τι ήταν;

Ορμονική ανωμαλία. Πάντα είχα σκούρο αίμα κι η περίοδός μου κρατούσε τρεις μέρες. Πού να φανταστώ ότι όλα αυτά τα χρόνια δεν ήταν πραγματική περίοδος; Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου.

Ξεκίνησες κάποια θεραπεία έπειτα από αυτό;

Ναι, ξεκίνησα τα αντισυλληπτικά. Κάποια στιγμή μου ήρθε περίοδος. Κανονική αυτή τη φορά. Ξεκινήσαμε πάλι τη διαδικασία. Έφτασε η ημέρα της iui (σ.σ ενδομητρική σπερματέγχυση). Πήγαμε το πρωί, έδωσε σπέρμα ο σύζυγός μου και περιμέναμε να το επεξεργαστούν. Έφτασε και η ώρα μου. Ήρθε η μαία και με κατέβασε στο χειρουργείο. Η εμπειρία ήταν καταπληκτική και το προσωπικό άψογο. Η Μαρία, η μαία, ήταν το στήριγμά μου. Πόνεσα λίγο... Έπειτα, μας ενημέρωσε η γιατρός πως έπρεπε να είμαι ξάπλα. Από τον καναπέ στο κρεβάτι και πίσω. Οι μέρες δεν περνούσαν. Την 14η ημέρα είδα αίμα. Έκανα χοριακή και έδειξε 0.1. Αποτυχία! Μετά κάναμε κι άλλο ραντεβού με την γιατρό. «Τι κάνουμε τώρα;», την ρωτήσαμε. «Άλλη μια σπερματέγχυση και μετά εξωσωματική!», μας απάντησε με σιγουριά. Έτσι κι έγινε! Όλα πάλι από την αρχή. Στην δεύτερη σπερματέγχυση και πάλι η χοριακή μου ήταν αρνητική. Αποφασίσαμε να αφήσουμε να περάσει ένα πεντάμηνο και μετά ξεκινήσαμε την διαδικασία της εξωσωματικής γονιμοποιησης.

Έπρεπε να ξεκουραστεί ο οργανισμός σου πριν να ξεκινήσεις πάλι;

Ναι. Φαντάσου ότι είχα τριπλάσια ποσότητα ορμονών. Είχα ήδη 12 κιλά επιπλέον. Είναι πολύ δύσκολη και επίπονη διαδικασία, πιστέψτε με. Θέλει μεγάλο απόθεμα ψυχραιμίας κι αγάπη για τον στόχο. Πολλά ζευγάρια χωρίζουν στην διαδικασία. Εμείς γίναμε αυτοκόλλητοι. «Πρέπει να δουλεύετε σαν ομάδα!», μας είχε πει ο γιατρός. Έτσι λοιπόν, ετοίμασα τα χαρτιά για το κράτος, γιατί πρέπει να πάρεις έγκριση από το Δημόσιο πριν ξεκινήσεις την διαδικασία εξωσωματικής. Δε φτάνει που έχεις τον καημό σου, έχεις να αντιμετωπίσεις και την αναλγησία του κράτους. Δε θα ξεχάσω ποτέ τον γυναικολόγο του ΙΚΑ. Όλοι με είχαν προειδοποιήσει ότι δεν δίνει έγκριση. Κάθισε με τον φάκελό μου και τα έψαξε όλα εξονυχιστικά. Με είχε δυο ώρες στο γραφείο. Μου είπε κάτι που δεν γνώριζα... Ότι δεν παράγω καλής ποιότητας ωάρια κι όχι ότι έχω «ανεξήγητη υπογονιμοτητα», όπως μου είχαν πει. Πέρασα από επιτροπή, είδαν τον φάκελο και επιτέλους πήρα το πολυπόθητο χαρτάκι. Έτσι, έστειλα τα χαρτιά στην κλινική για να ξεκινήσουμε.

Πήγαν όλα όπως τα περίμενες με την διαδικασία της εξωσωματικής;

Έκανα πολλές ενέσεις. Αμέτρητες ενέσεις. Αυτή τη φορά όμως κατάφερα να παράγω 15 ωάρια. Ήταν πιο δύσκολο απ' όσο περίμενα. Σε αυτό το σημείο, θα ήθελα να πω σε όλα τα ζευγάρια που μπαίνουν σε αυτή τη διαδικασία, να απέχουν από το ίντερνετ. Μπορεί να σε μπερδέψει και να σε τρομοκρατήσει. Άσε που υπάρχει και το youtube που μπορείς να δεις... διάφορα. Εγώ για παράδειγμα, πριν ξεκινήσω την διαδικασία, είδα ένα βίντεο για το πώς σου παίρνουν τα ωάρια και έχασα τρεις μέρες τον ύπνο μου. Είχα αποφασίσει ότι δε θα πάω να μου τα πάρουν. Φοβήθηκα με αυτά που είδα. Τελικά ξημέρωσε η μέρα που έπρεπε να πάω στο νοσοκομείο. Έτρεμα σαν το ψάρι. Με το ζόρι με έβαλαν στο αμάξι. Στο λέω τώρα και τα χέρια μου είναι όπως εκείνη τη μέρα. Κρύα και ιδρωμένα. Με έπιασε Ταχυκαρδία... Ήρθε και πάλι η γλυκιά μου η Μαρία, η μαία μου, να με πάρει για το χειρουργείο. Πάγωσα μπροστά στην αναισθησιολόγο. Για 20 λεπτά δε την άφηνα να με αγγίξει. Τελικά μου έκανε ενδοφλέβια αναισθησία... Μετά ήρθε ο πιο γλυκός ύπνος. Ούτε κατάλαβα πόσος χρόνος πέρασε. Ξαφνικά άρχισα να ακούω φωνές, ομιλίες... Σιγά σιγά ξύπνησα. Και μετά ήρθε η ενημέρωση από τη γιατρό! Από τα 15 ωάρια που συνέλλεξαν, τα 10 ήταν άριστα. Κι έτσι ξεκίνησε η γονιμοποίηση...

Άρα είχες πολλές πιθανότητες αυτή τη φορά...

Ναι... Κάποια στιγμή με πήραν τηλέφωνο και μου είπαν: «Αύριο το πρωί βάζουμε τα έμβρυα!». Ένιωσα η πιο ευτυχισμένη γυναίκα στον κόσμου. Αύριο τέτοια ώρα θα ήμουν επιτέλους έγκυος! Φόρεσα ξανά την μπλε ποδίτσα και μπήκα στο χειρουργείο. «Μείνανε 8 έμβρυα» μου είπανε. «Θα βάλουμε τα δύο. Είναι άριστης ποιότητας!» είπε ο γιατρός. «Και μετά τι γίνεται;» τον ρώτησα. «Σε 15 μέρες μου ανακοινώνεις την εγκυμοσύνη σου!», μου απάντησε εκείνος. Μετά τη διαδικασία, επέστρεψα στο σπίτι των γονιών μου για να με φροντίσουν. Οι μέρες κυλούσαν βασανιστικά. Τη 13η ημέρα, ξύπνησα γεμάτη αίματα. Ο γιατρός με έστειλε κατευθείαν για χοριακή. Αναμονή... Το πρώτο αποτέλεσμα: 25 μονάδες! Και ναι! Είμαι έγκυος. Το αίμα όμως δεν σταματούσε. Κάθε 48 ώρες, κάναμε επανάληψη της χοριακής. Έφτασα στις 685 μονάδες. Αλλά το αίμα δε σταματούσε.

Πότε πήγες στον γιατρό να σε δει;

Στις 1550 μονάδες.

Κάνατε υπέρηχο;

Ναι. Μάλιστα μου είπε πως θα δούμε το έμβρυο. Αλλά όσο κι αν έψαξε δε βρήκε τίποτα... Είχε ξεκινήσει η αποβολή, μου είπε. Δεν τον πίστεψα. Πήγα σε άλλο γιατρό. Τα ίδια μου είπε κι εκείνος. Μας συμβούλεψε να κάνουμε ένα ταξίδι για να ηρεμήσω. Κι έπειτα μου είπε να ξεκινήσω ένα χάπι, μαζί με σωστή διατροφή. Κάπως έτσι ξεκίνησα μία νέα «θεραπεία». Χάπι, διατροφή και σεξ... Σαν κουνέλι ένοιωθα.

Δεν έμεινες όμως έγκυος ούτε με αυτόν τον τρόπο. Σκέφτηκες να υποβληθείς και σε άλλη εξωσωματική εφόσον είχες καταψύξει κι άλλα ωάρια;

Τα κατέψυξα φυσικά. Και έψαξα να βρω άλλο κέντρο. Βρήκαμε με τον άνδρα μου τελικά, ένα άλλο, το οποίο μας έκανε να νιώσουμε καλά. Τότε ζητήσαμε από το πρώτο κέντρο να μας τα δώσουν. Η απάντησή τους ήταν η εξής: «Θα σας τα δώσουμε, αλλά αναλαμβάνουν οι επόμενοι να τα ξεπαγώσουν». Μας είπαν ποια μέθοδο ακολούθησαν, αλλά όχι αν ακολούθησαν το πρωτόκολλο ή χρησιμοποίησαν δικά τους υλικά. Ταυτόχρονα έμαθα ότι μου είχαν τοποθετηήσει τα ωάρια την 4η μέρα και όχι την 5η που έπρεπε, γιατί η 5η μέρα έπεφτε Σάββατο. Θύμωσα και φυσικά έχασα την πίστη μου σε αυτούς. Γι' αυτό αποφάσισα να μην υποβληθώ ξανά σε εξωσωματική με τα συγκεκριμένα ωάρια. Τελικά, κάναμε ξανά σπερματέγχυση. Αποτέλεσμα; Αρνητικό. «Τα παρατάω όλα», είπα! «Κουράστηκα! Δε με νοιάζει τίποτα!». Έτσι άρχισα να σκέφτομαι το ενδεχόμενο της υιοθεσίας.

Το γεγονός ότι είσαι υιοθετημένη σε έκανε να το αποφασίσεις πιο εύκολα;

Φυσικά. Το πρόβλημα ήταν ο άντρας μου. Προέρχεται από χωριό και έχει άλλη νοοτροπία. Στην αρχή ξεκίνησα μόνη μου να το ψάχνω κρυφά. Πριν λίγες μέρες μου ήρθε η απάντηση, η οποία μου άλλαξε τη ζωή. Ένα μήνυμα στον υπολογιστή που έγραφε τη διαδικασία που χρειάζεται για να υιοθετήσεις ένα παιδί μέσω Βουλγαρίας.

Πριν απευθυνθείς στη Βουλγαρία, πριν αρχίσεις να ψάχνεις σε σάιτ, έψαξες σε ιδρύματα στην Ελλάδα που δίνουν παιδάκια για υιοθεσία;

Ναι, στη Θεσσαλονίκη συγκεκριμένα. Είναι δύσκολο εδώ. Χρειάζεται να έχεις πολλά χρήματα και άκρες για να κάνεις ιδιωτική υιοθεσία. Και φυσικά να έχεις υπομονή. Χρειάζονται πολλά χρόνια αναμονής. Με όσους θετούς γονείς μίλησα, μου είπαν ότι πήραν έγκριση μετά από 8 με 10 χρόνια.

Τελικά έδειξες το email από την Βουλγαρία στον άντρα σου;

Του το έδειξα, το διάβασε αλλά δεν συζητήσαμε τίποτα. Την επόμενη μέρα το πρωί, με ξύπνησε και μου ανακοίνωσε την απόφασή του: «Ξεκινάμε!» μου είπε. Μου είπε επίσης πως δεν τον ενδιαφέρει ούτε τι θα πει το χωριό, ούτε τίποτα. Ξέρει ποια είμαι, ξέρει τι θέλω. Ο ίδιος λατρεύει τα παιδιά. Είμαστε οικογένεια. Εγώ και αυτός. Κανείς άλλος. Κανένα χωριό δεν μπορεί να υπάρξει ανάμεσά μας. Η μαμά του δεν ξέρει καν τι έχουμε κάνει όλα αυτά τα χρόνια. Μόνο οι γονείς μου. Έδωσα στο Δημήτρη τον χώρο και τον χρόνο που χρειαζόταν και το αποφάσισε. Άλλωστε ή βρίσκεις πολλά λεφτά για να κάνεις απανωτές εξωσωματικές ή μπαίνεις στη διαδικασία της υιοθεσίας που είναι εξίσου δύσκολη.

Τελικά στη Βουλγαρία βρήκατε κάποια άκρη;

Η μόνη απάντηση που έχουμε είναι από ένα δικηγορικό γραφείο της Βουλγαρίας που κάνει International διαδικασίες υιοθεσίας. Ταυτόχρονα κοιτάμε και μέσα από την εκκλησία μήπως βρούμε κάποια οικογένεια, η οποία δε θέλει να κρατήσει το παιδάκι της για να κάνουμε απευθείας διαδικασίες υιοθεσίας.

Στη Βουλγαρία τι σας είπαν;

Μας έστειλαν τα χαρτιά που πρέπει να ετοιμάσουμε, λεπτομέρειες της διαδικασίας καθώς και το ποσό που πρέπει να καταβάλουμε. Το καλό είναι ότι παρότι εκεί είναι δύσκολα τα πράγματα, αν προχωρήσει το θέμα, ξέρεις ότι θα συναντήσεις επιτέλους το παιδάκι σου. Από εκείνη την ημέρα γελάω ξανά.

Είσαι δηλαδή ανάμεσα σε δύο λύσεις: Είτε να περιμένεις να δεις τι θα γίνει από τη Βουλγαρία είτε από την εκκλησία. Και τα δύο θέλουν χρόνο, όμως ποιο από τα δύο ενδεχόμενα πιστεύεις ότι είναι πιο εύκολο να συμβεί ώστε να έχεις σύντομα το δικό σου παιδάκι;

Πραγματικά δεν ξέρω. Και τα δύο χρειάζονται χρήματα. Ξεκινάω με το να δω αν μπορώ να πάρω δάνειο. Μου είπαν και για δύο οικογένειες στην Σερβία. Θα μιλήσω και με αυτούς. Εύχομαι να μπορέσω να βρω τα χρήματα για να ξεκινήσω. Για την εξωσωματική, δανείστηκα χρήματα. Δεν ντρέπομαι να το πω. Και είναι κρίμα να καθυστερεί τόσο η διαδικασία της υιοθεσίας. Υπάρχουν πολλά παιδάκια στα ιδρύματα που περιμένουν μία οικογένεια να τα αγαπήσει. Πίστεψέ με, αυτοί που θέλουν να υιοθετήσουν έχουν πολλά αποθέματα αγάπης. Θυμάμαι πάντα να λένε στον πατέρα μου πόσο έντονα μου έδειχνε την αγάπη του και αυτός απαντούσε «Από αγάπη κανένα παιδί δεν πέθανε!». Αν δε μπορέσω να μαζέψω τα χρήματα, θα πουλήσω το σπίτι μου για να αποκτήσω το παιδάκι μου. Και να φανταστείς αυτό το σπίτι το φτιάξαμε τόσο προσεγμένα σκεπτόμενοι ότι μέσα σε αυτό θα ζει ένα παιδί. Έπρεπε να είναι ασφαλές. Να μην έχει γωνίες πουθενά. Ακόμα και τον καναπέ τον πήραμε γωνία για να μη πέφτει. Τα χρώματα που επιλέξαμε να το βάψουμε. Τα πάντα! Και κήπο δικό μας για να παίζει το παιδί. Ένα χρόνο έψαχνα να το βρω αυτό το σπίτι. Τότε δεν ήξερα τι μου επιφύλασσε η μοίρα. Το σπίτι μας, θέλαμε να έχει κήπο και να είναι δίπλα σε πάρκο. Γιατί είναι μεγάλη υπόθεση να ζει ένα παιδάκι σε ένα τέτοιο περιβάλλον. Πουλάω τα πάντα αυτή τη στιγμή για 7000 ευρώ. Τόσα μου ζήτησαν από την Βουλγαρία. Δηλαδή λίγα περισσότερα από μία εξωσωματική... Έχω ένα σπίτι στο χωριό. Περιμένω να πουληθεί να ανακάμψουμε, αλλά είναι δύσκολα τα πράγματα.

Εκ μέρους του Mothersblog.gr, σου ευχόμαστε να πάνε όλα κατ' ευχήν και να έχετε σύντομα, εσύ και ο Δημήτρης το παιδάκι σας!

Είναι δύσκολο αλλά ελπίζουμε. Το βασικότερο όλων είναι ότι δε θα έκανα τίποτα αν δεν είχα τον Δημήτρη στο πλάι μου. Δίπλα μου, βράχο!