Γιατί τα παιδιά των άλλων δεν ακούγονται;

Γιατί το δικό μου παιδί είναι το μόνο που ακούγεται και φωνάζει;

«Γιατί τα παιδιά των άλλων δεν ακούγονται; Γιατί είναι τόσο ήσυχα ενώ το δικό μου φωνάζει και κάνει φασαρία;» Μία λογική απορία όταν συγκρίνετε το …φασαριόζικο παιδί σας με των άλλων που κάθονται ήσυχα με τους γονείς ή παίζουν χωρίς ιδιαίτερο θόρυβο…

Γιατί τα άλλα παιδιά κάθονται ήσυχα στα πάρκα, τα εστιατόρια ή το αυτοκίνητο;

Γιατί στο πάρκο πρέπει να γινόμαστε θέαμα σε όλους τους άλλους γονείς που τα παιδιά τους παίζουν τόσο ήρεμα μεταξύ τους και το απολαμβάνουν;
Γιατί εγώ πρέπει να κάνω ειδικές συμφωνίες για να μπορούμε να πάμε σε ένα εστιατόριο και παρόλα αυτά να γίνεται ένας μικρός χαμός όταν πετάει κάτω το φαγητό του, χύνει το νερό του ή απλά φωνάζει ότι δεν θέλει να φάει το φαγητό και ζητάει κάτι άλλο;

Γιατί στο αυτοκίνητο τσιρίζει διαρκώς και ζητάει ότι θυμηθεί… γιατί δεν κάθεται όπως τα άλλα παιδάκια ήσυχο στο καθισματάκι του; Ώρες ώρες νιώθω ότι θα χάσω τον έλεγχο του αυτοκινήτου από τη ζαλάδα που μου προκαλούν οι φωνές του και θα τρακάρουμε…

Γιατί τα αλλά παιδιά φεύγουν από το πάρτι με χαρά και το δικό μου χτυπιέται κάτω;

Γιατί τα άλλα παιδιά έρχονται χαρούμενα από το πάρτι ή μία γιορτή ενώ το δικό μου μόλις του πω ότι φεύγουμε αρχίζει και κλαίει, χτυπιέται, φωνάζει και αρνείται να υπακούσει;

Μήπως κάνω κάτι λάθος εγώ;

Μήπως τελικά δεν φταίει το παιδί μου αλλά κάνω εγώ λάθος; Και αν είναι έτσι, τι λάθος μπορεί να κάνω; Και πώς μπορώ να το διορθώσω; Σκέφτομαι ότι ίσως και να μην είμαι καλή μάνα, ίσως δεν μπορώ να καταλάβω το παιδί μου…

Τι κάνουν οι άλλοι γονείς που δεν κάνω εγώ;

Δεν νομίζω πως οι άλλοι γονείς κάνουν κάτι διαφορετικό από εσάς – εφόσον βέβαια έχετε βάλει τα απαραίτητα όρια και κανόνες στο παιδί σας. Έχετε σκεφτεί πως απλά ίσως δεν είναι η …καλή του μέρα; Έχετε υπόψη πως και τα παιδιά των άλλων έχουν τις δικές τους «υστερικές στιγμές» χαριτολογώντας βέβαια. Απλά, όταν συμβαίνει σε εσάς πανικοβάλλεστε, θεωρείτε πως όλοι θα σας κοιτάζουν και θα σκέφτονται τι κακομαθημένο παιδί έχετε ή τι είδους μητέρα είστε που δεν μπορείτε να τιθασεύσετε το μικρό σας…

Είναι φυσιολογικό που το παιδί μου περνάει κρίσεις μπροστά σε κόσμο;

Ναι, είναι φυσιολογικό καθώς το παιδί είναι παιδί και δεν υπολογίζει κα τόσο την ύπαρξη άλλων ανθρώπων κάποιες φορές. Ίσως να το πιέζω να κάνει κάτι που εκείνο δεν θέλει τη συγκεκριμένη στιγμή επειδή έτσι βλέπω ότι κάνουν και τα άλλα παιδάκια. Ίσως δεν έχω μάθει «να το ακούω», ίσως να το πιέζω με τον τρόπο μου, ίσως… Είναι φυσιολογικό λοιπόν, αν μάλιστα είναι και στην ηλικία εκείνη – ξέρετε, δύο με τριών ετών, όπου έχουν και τα έντονα ξεσπάσματά τους…

Να έχω απαιτήσεις από το παιδί μου ή όχι;

Εξαρτάται τι είδους απαιτήσεις έχετε. Αν έχετε την απαίτηση να συμπεριφερθεί ήρεμα και ώριμα όπως ένα μεγαλύτερο παιδί ασφαλώς και δεν πρόκειται να συμβεί, καθώς ζητάτε κάτι που δεν είναι σύμφωνο με την ηλικία του. Μάλιστα το φορτίζετε ακόμα περισσότερο και θα το κάνετε να νιώσει με τον τρόπο σας πως δεν είναι καλό παιδί ή πως «δεν μπορεί» να είναι σαν τα άλλα παιδιά…

Απαιτήσεις να έχετε από τον εαυτό σας στο να μάθετε να ακούτε το παιδί σας, τις ανάγκες του, το τι θέλει και τι ζητάει αλλά και να μπορείτε να αντέχετε τις …παιδικές μπαταρίες που δεν αδειάζουν σχεδόν ποτέ! Άλλωστε όταν ένα παιδί είναι ιδιαίτερα έντονο και κλαίει ή κάνει φασαρία περισσότερη από όση κάνει συνήθως, αναρωτηθείτε μήπως κάτι του συμβαίνει… μήπως νιώθει την δική σας προσδοκία να το βαραίνει και να μην ξέρει πώς να την διαχειριστεί;

Μην ξεχνάτε πως είναι ακόμα παιδί και πως πολλές φορές αυτός είναι ο τρόπος του να εκφράσει κάτι που δεν το κάνει να νιώθει καλά. Αν παρόλα αυτά βρίσκετε πως το παιδί σας δεν έχει στιγμές που είναι ήσυχο και πως γενικότερα είναι πράγματι έντονο πολύ σε όλες του τις εκφράσεις και είναι σα να μην σας καταλαβαίνει καθόλου, η βοήθεια ειδικού θα μπορούσε να σας φανεί χρήσιμη στο τι ακριβώς δεν πάει καλά…

Μαρίνα Μόσχα
ΜΑ Κλινικής Ψυχολογίας – Ψυχοθεραπεύτρια