«Νιώθω ευγνωμοσύνη για τις ραγάδες μου»

Είναι 11 παρά δέκα το βράδυ και με βάση τον αλγόριθμο είναι η χειρότερη ώρα για να κάνω μία ανάρτηση. Όμως, κάποιες φορές χρειάζεται απλώς να πάρουμε μία ανάσα και να γράφουμε όταν έχουμε την όρεξη να το κάνουμε.

Ήταν ένα αξιοσημείωτο ταξίδι.

Και νομίζω ότι κάποιες φορές κολλάμε στα επόμενα και δεν παίρνουμε αρκετό χρόνο για να κάνουμε μία παύση και να δούμε πόσο μακριά έχουμε φτάσει.

Έκλαιγα για την πρώτη μου ραγάδα.

Αγόρασα τις κρέμες, έκανα ό,τι υποτίθεται ότι έπρεπε να κάνω.

Τις έκρυψα και τις θόλωνα με επεξεργασία στις φωτογραφίες μετά τον τοκετό. Καταριόμουν τα γονίδια που μου τις έδωσαν.

Κάπως έτσι ξεκίνησα.

Και τώρα; Αχ τώρα…

Νιώθω ευγνωμοσύνη για τις ραγάδες μου.

Έκαναν ακριβώς ό,τι έπρεπε να κάνουν.

Τις δείχνω και τις αναδεικνύω στις φωτογραφίες.

Σκέφτομαι την απίθανη πραγματικότητα ότι έχω αυτά τα σημάδια όπως όλες οι γυναίκες στην οικογένειά μου πριν από εμένα.

Αυτή η αδυναμία που ένιωθα σαν κατάρα ήταν στην πραγματικότητα ένας τρόπος για να μου δείξει το σώμα μου τη δύναμή του.

Δεν είναι αδυναμία του δέρματος, αλλά δύναμη του σώματος.

Δύναμη να τεντώνεται χωρίς να σπάει.

Δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό. Δεν θα πάψω ποτέ να είμαι ευγνώμων για αυτό.

Αυτό είναι το μετά.

^{Πηγή κειμένου: Instagram / thebirdspapaya}