Στη μαμά που αισθάνεται μόνη αυτή τη στιγμή: «Δεν θα είναι έτσι για πάντα»

Αυτό που με εξέπληξε περισσότερο στη μητρότητα ήταν η μοναχικότητα. Μεγάλωσα σε μία μεγάλη οικογένεια με έξι παιδιά και ποτέ δεν υπήρξε ούτε ένα λεπτό που να νιώσω μοναξιά. Ακόμα και όταν μετακόμισα και έμεινα μόνη μου, δεν ένιωσα μοναξιά στο διαμέρισμά μου. Απολάμβανα την ανεξαρτησία μου. Απολάμβανα την γνωριμία με τον εαυτό μου.

Για τον έναν ή για τον άλλο λόγο, όμως, βυθίστηκα στη μοναξιά όταν έγινα μαμά – και ειδικά όταν έγινα μία μαμά που μένει στο σπίτι.

Μετά από μερικούς μήνες στο σπίτι με τα δύο μικρά παιδιά μου, οι σκιές άρχισαν να με κατακλύζουν. Η ζωή μου άρχισε να μοιάζει σαν να είχε κολλήσει σε ένα ατελείωτο repeat. Ξυπνούσα, έκανα τη μία δουλειά με την άλλη, έπαιζα με τα παιδιά.

Η απόγνωση ήταν το κυρίαρχο συναίσθημα μέσα μου. Μόνο που δεν ήξερα τι ακριβώς ήταν ή γιατί το ένιωθα. Έτσι, το αγνόησα. Αλλά, δεν έφυγε. Για την ακρίβεια αυτή η δυστυχία που ένιωθα βγήκε εκτός ελέγχου. Υπήρχαν μέρες που αυτό το έβγαζα και στα παιδιά και φώναζα κοιτώντας τα γλυκά, αθώα τους ματάκια.

Θυμάμαι μία μέρα συγκεκριμένα που αυτή η στεναχώρια που ένιωθα με κυρίευσε εντελώς. Έβαλα ένα παιδικό στα παιδιά και πήγα στο μικρό μπάνιο μόνο και μόνο για να μπορέσω να κλάψω. Έκατσα εκεί, άφησα τα δάκρυα να κυλήσουν στα μάγουλά μου ενώ τα παιδιά έβλεπαν παιδικό και χωρίς να ξέρουν πόσο στεναχωρημένη ήταν η μαμά τους. Παρόλα αυτά τα συναισθήματα όμως που ένιωθα βαριά μέσα μου, εξακολουθούσα να τα αγνοώ.

Και πολύ σύντομα, η απόγνωση στην καρδιά μου έκανε χώρο και για την ντροπή που ένιωθα επίσης. Συνειδητοποίησα ότι ήμουν ευλογημένη που είχα δύο μικρά παιδιά που είναι μαζί μου στο σπίτι. Το ήξερα ότι ήμουν τυχερή που μπορούσα να ζήσω τα πρώτα τους βήματα, τα πρώτα τους γέλια, τα πρώτα τους ταΐσματα με στερεές τροφές. Αλλά χωρίς να μπορώ να μοιραστώ μα κάποιον αυτό που ένιωθα, η μοναξιά με έπνιξε.

Το μεγαλύτερο λάθος που έκανα προσπαθώντας να πολεμήσω τη μοναξιά μου ήταν ότι δεν την εξέφρασα σε κανέναν, ούτε καν στον σύζυγό μου που το άξιζε. Αντίθετα, κάθε πρωί γκρίνιαζα όταν σηκωνόμουν από το κρεβάτι. Αντί να μιλήσω σε κάποιον για την μοναξιά και την απόγνωσή μου, φορούσα το χαμόγελό μου, έπαιρνα την ασπίδα και το δόρυ στα χέρια και συμπεριφερόμουν σαν ένας αλύγιστος στρατιώτης. Όμως όλοι οι στρατιώτες μπορούν να λυγίσουν και ειδικά εάν δεν είναι πρόθυμοι να δεχτούν βοήθεια από τους διπλανού τους.

Τελικά, μοιράστηκα την ντροπή μου με τον σύζυγό μου. Αφού με άφησε να βυθιστώ στην αγκαλιά του και να βγάλω ό,τι ένιωθα με παρότρυνε να βρω χρόνο για τον εαυτό μου. Ήξερε ότι έπρεπε ο προσωπικό μου χρόνος να γίνει και πάλι προτεραιότητα και να βρω ξανά τον χαμένο μου εαυτό. Καταλάβαινε πολύ καλά, πολύ περισσότερο από ότι εγώ, ότι χρειαζόμουν περισσότερο χρόνο για να κάνω και πράγματα εκτός μητρότητας.

Και έτσι έκανα.

Ξεκίνησα μαθήματα, άρχισα να γράφω ιστορίες στο λάπτοπ μου και έκανα προπόνηση για ημιμαραθώνιο. Σταδιακά, η μοναξιά μου άρχισε να ξεθωριάζει και ένιωθα ξανά τη ζωντάνια που ένιωθα και παλιά. Έγινα μια πιο χαρούμενη μαμά.

Δεν χάνω πλέον το ίδιο γρήγορα την ψυχραιμία μου με τα παιδιά. Είμαι περισσότερο παρούσα όταν παίζουμε και συχνά παρατηρώ ότι τα γέλια μας αντανακλούν τη χαρά μου στα μάτια τους.

Σίγουρα υπάρχουν μέρες που οι σκιές βγαίνουν ξανά, η μητρότητα το κάνει αυτό σε όλες μας. Αλλά τώρα ξέρω να βάζω στην άκρη την ασπίδα και το δόρυ μου και να αφήνω τους ανθρώπους να με πλησιάσουν και να με βοηθήσουν να κάνω τα πράγματα καλύτερα. Όταν νιώθω ότι πνίγομαι στη μητρότητα, φροντίζω να βρω χρόνο για τον εαυτό μου.

Δεν θέλω ποτέ ξανά να ξεχάσω ποια είμαι. Τώρα ξέρω ότι η μητρότητα μπορεί να το κάνει αυτό σε εμένα, αλλά δεν υπάρχει λόγος. Μαμάδες, βγάλτε την πανοπλία σας. Υπάρχουν σύμμαχοι που θα σας βοηθήσουν σε αυτό το όμορφο και περίπλοκο πράγμα που ονομάζεται μητρότητα. Αφήστε τους να είναι εκεί για εσάς.

^{Πηγή: mother.ly}