Πώς πρέπει να αντιδράς όταν σου λένε ότι «κάθε μάνα είναι υπεύθυνη μόνο για το παιδί της»
Ή αλλιώς, πώς πρέπει να αντιδράς όταν ακούς απανωτές βλακείες στις συνελεύσεις του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων και έξω από το σχολείο του παιδιού σου.
Θυμάμαι όταν ήμουν ακόμα μαθήτρια στο Δημοτικό, τον μπαμπά μου να αναλαμβάνει πρόεδρος στον Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων. Χαλούσε το καλοριφέρ, το έφτιαχνε ο ίδιος, δεν είχε χαρτί το φωτοτυπικό, φρόντιζε ο σύλλογος. Αυτά στη μακρινή συνοικία της Λεύκας στην Πάτρα, μαζί με το αντάμωμα που οργάνωνε ο πατέρας μου και το χορευτικό μας στους παραδοσιακούς χορούς που έπαιρνε βραβεία σε όλα τα φεστιβάλ – είχαν κάνει τη μικρή μας γειτονιά γνωστή μέχρι το Αίγιο.
Στις συνελεύσεις έρχονται οι μεγαλύτερες απογοητεύσεις
Όταν περνάμε την πόρτα του συλλόγου στα σχολεία μας, μπαίνουμε με ενθουσιασμό. Εγώ ζω δικό μου ροζ μου συννεφάκι, εκείνο του πατέρα μου που έβλεπα πάντα, που παρά τις δύο δουλειές που έκανε, έβρισκε χαρά να φροντίζει για το καλό όχι μόνο των δύο παιδιών του αλλά των παιδιών ολόκληρου του σχολείου.
Ε, το ροζ συννεφάκι γίνεται γκρι στα πρώτα επικά από γονείς: «Κι εμείς τι πάθαμε που στο σχολείο τρώγαμε κρουασάν και σοκολάτα». Εκεί ήθελα να απαντήσω ότι κάνουμε ακόμα σφραγίσματα, αλλά προτίμησα να συνεχίσω τον αγώνα για τήρηση των κανονισμών στο κυλικείο με την ελπίδα η Σοφία μου να μην διαλέγει σοκολατένια ομπρελάκια αλλά φρουτοσαλάτες και γιαουρτάκι.
Ε, το κυλικείο έκλεισε και στο σχολείο μας συνεχίζουμε τον αγώνα για δωρεάν σχολικά γεύματα, από αυτά που έχουν τα περισσότερα σχολεία της Επικράτειας αλλά εμείς μέχρι πρότινος δεν κάναμε -ως σχολείο- ούτε αίτηση.
Τολμάς να μπεις στη θέση της μαμάς του Βασίλη από τις Σέρρες;
Μάνα σε συνέλευση εκπέμπει SOS
Στις συνελεύσεις γονέων που ακολούθησαν στα χρόνια αυτά, μπορεί να γίνεις ο Κώστας Πρέκας του Δημοτικού, επαναστάτρια Ποπολάρος, για θέματα ελαφριά για κάποιους – το δικαίωμα για λίγη χαρά και γιορτή στις Απόκριες μέχρι το να ασχολείσαι με τα σοβαρά, το να μιλάς για τα παιδιά στο ολοήμερο που δεν έχουν φαγητό, τα παιδιά που την βγάζουν με ένα κρουασάν από το πρωί ως το απόγευμα, τα παιδιά που δεν είναι δικά σου αλλά τα πονάς.
Κι μπορείς να κάνεις υπομονή αλλά να σου τύχει -όπως συμβαίνει σε όλα τα σχολεία- να ακούσεις κάποιον ή κάποια να λέει πως κάθε μάνα είναι υπεύθυνη για το δικό της παιδί, αν θα το ταΐσει ή όχι, και ο καθένας να κοιτάξει τα δικά του παιδιά…
Και να σκέφτεσαι πως μάλλον έτσι σκέφτονται κι εκείνοι που ακούνε στο διπλανό διαμέρισμα να χτυπάνε τα παιδιά τους οι γείτονες αλλά μιλάνε αφού έχει γίνει το κακό.
Και σκέφτεσαι και τη μάνα του Άλκη που βρήκε μπροστά τις 12 μάνες, τις μάνες των δολοφόνων του παιδιού της και δεν της ζήτησαν μια συγγνώμη.
Και να σκέφτεσαι και τον Αλέξανδρο Νικολαΐδη που εξήγησε το αυτονόητο, πως αν σωθεί έστω και ένα παιδί, έχουμε κερδίσει ως κοινωνία.
Όταν το 2023, μέλη Συλλόγων που εκλέγονται για να εκπροσωπούν τους γονείς και τα παιδιά (όλου του σχολείου) στην λένε και σου τονίζουν πως καθένας πρέπει να νοιάζεται μόνο για το δικό του παιδί, μάλλον πρέπει να του υπενθυμίσεις σε κάθε σχολείο της Επικράτειας το αυτονόητο:
«Όταν το σπίτι του γείτονα καίγεται, θα έρθει η φωτιά και στο δικό σου»!
Και να σκέφτεσαι ακόμα πως με τις απόψεις αυτές δημόσια διαφωνούν λίγοι και κάπως έτσι θαρρούν όσοι πιστεύουν στην παρτάρα τη δική τους και στο καλό του παιδιού τους και μόνο πως έχουν δίκιο και τα λένε ωραία.
Και τι να κάνεις; Να κάτσεις να σκάσεις;
Δύο είναι οι επιλογές.
- Να κάτσεις σπίτι σου και να μην ασχοληθείς ξανά με Συλλόγους και μέλη.
- Nα συνεχίσεις να κάνεις τον Πρέκα με κίνδυνο να σε πουν γραφικιά γιατί έτσι σε έμαθε ο μπαμπάς σου. ✔️
Βάζω τικ ✔️ στο Νούμερο 2 και προχωράω!
Αν είσαι νέα μαμά και θες μια καλή φίλη,θα την βρεις στο mail a.Patoulia@queen.dpg.gr και στο Instagram: https://www.instagram.com/katiepatoulia/
