Πειθαρχία παιδιού: Οι αναποτελεσματικές μέθοδοι και οι επιπτώσεις τους
Μέθοδοι πειθαρχίας που δεν είναι τόσο αποτελεσματικές όσο πιστεύουν οι γονείς.
Η τιμωρία, η αδιαφορία, η απομόνωση και η ανταμοιβή είναι η βάση πολλών δημοφιλών τεχνικών πειθαρχίας του παιδιού.
Ωστόσο, στην πράξη συχνά αποδεικνύονται αντίθετες με αυτό που ελπίζετε να πετύχετε ενώ ενδέχεται να προκαλέσουν περισσότερη δύσκολη συμπεριφορά του παιδιού στο μέλλον.
Όταν ένα παιδί τιμωρηθεί, δεν ενθαρρύνεται να τα καταφέρει καλύτερα. Αντίθετα, αισθάνεται μακριά από τους γονείς του. Δεν είναι λογικό να προσπαθείτε να πειθαρχήσετε ένα παιδί κάνοντάς το να αισθάνεται αποκομμένο. Το μόνο που συμβαίνει έτσι είναι ότι αυξάνονται οι πιθανότητες για περισσότερη ανεπιθύμητη συμπεριφορά , γιατί το παιδί αισθάνεται χειρότερα.
Αυτό υποστηρίζει η ψυχολόγος Sarah Ockwell – Smith στο βιβλίο της « Δεν θέλουν τιμωρία, αγάπη θέλουν», τονίζοντας ότι « για τα παιδιά, ο τρόπος που τους φέρεστε είναι μια σαφής ένδειξη της αγάπης σας. Αν τους φέρεστε άσχημα συχνά υποθέτουν ότι δεν νοιάζεστε πια αρκετά για εκείνα. Το συναίσθημα αυτό επιδεινώνεται από τιμωρίες που βασίζονται στον κοινωνικό αποκλεισμό, όπως η απομόνωση στο δωμάτιό του ή η τιμωρία στη γωνία».
H τιμωρία είναι από τις πιο συχνές τακτικές πειθαρχίας του παιδιού
Ανεπιθύμητη συμπεριφορά
Η ανεπιθύμητη συμπεριφορά μπορεί να πάψει προσωρινά, αλλά μόνο προσωρινά. Το παιδί δεν έχει μάθει τίποτα περισσότερο, παρά μόνο ότι η τιμωρία συνδέεται με μια συμπεριφορά και καλό είναι να μην την επαναλάβει. Όμως, δεν έχει μάθει πώς να διαχειρίζεται πιο αποτελεσματικά μια κατάσταση, να είναι πιο κοινωνικό, πιο ηθικό ή να σας σέβεται περισσότερο.
Η τιμωρία δεν διδάσκει τίποτε άλλο εκτός από τον φόβο, και μόλις ο φόβος για την επαπειλούμενη τιμωρία σβήσει, η συμπεριφορά επιστρέφει ή αναδύεται με έναν ελαφρά διαφορετικό τρόπο.
Επίσης, ενώ είναι σχετικά εύκολο να τιμωρήσεις μικρά παιδιά, όταν φτάσουν στην εφηβεία και είναι ψηλότερα από σας, δεν είναι πια τόσο αποτελεσματικό.
Θα πρέπει τέλος να γίνει σαφές ότι πολλές από τις συνήθεις μεθόδους πειθαρχίας που χρησιμοποιούνται σήμερα δεν λαμβάνουν υπόψη τους ούτε τη νευρολογική ανάπτυξη του παιδιού ούτε το τι μπορεί να μάθει.
