Πίστευα ότι θα μπορούσα να αντιμετωπίσω μόνη μου την επιλόχεια κατάθλιψη αλλά δεν τα κατάφερα

Δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω. Είχαν περάσει δύο εβδομάδες μετά τον τοκετό, έπρεπε να επισκεφτώ τον γυναικολόγο μου και μετά βίας μπορούσα να απαντήσω στην ερώτηση ποια μέρα ήμουν διαθέσιμη.

Κατά την επίσκεψή μου στον γιατρό, ξέσπασα ξανά σε κλάματα και του εκμυστηρεύτηκα ότι δεν ένιωσα άμεσο δεσμό με το νέο, όμορφο κοριτσάκι μου που όλες οι άλλες μαμάδες ένιωθαν ( ή έτσι έλεγαν).

Ο γιατρός μου είπε ότι αυτό που ένιωθα ήταν φυσιολογικό για πολλές γυναίκες. Μου συνέστησε λοιπόν μια μικρή δόση αντικαταθλιπτικών ώστε ν΄αρχίσω να αισθάνομαι καλύτερα. Δεν είμαι σίγουρη γιατί αυτό με σόκαρε, του είπα ότι ήμουν πραγματικά καλά, κι έφυγα από το γραφείο.

Έπρεπε να περάσουν έξι μήνες για να παραδεχτώ ότι είχα επιλόχεια κατάθλιψη και να πάρω τη βοήθεια που χρειαζόμουν. Έξι μήνες όπου δεν είχα διάθεση για το παραμικρό, παρά μόνο να φροντίζω την κόρη μου ( κάνοντας τα απαραίτητα).

Η επιλόχειος κατάθλιψη δεν σημαίνει ότι είσαι κακή μητέρα

Η καρδιά μου πονάει όταν σκέφτομαι πώς θα μπορούσαν να ήταν όλα διαφορετικά αν είχα συμφωνήσει στο πρώτο ραντεβού με το γιατρό να ξεκινήσω τη φαρμακευτική αγωγή.

Παρόλο που 1 στις 4 γυναίκες εμφανίζουν επιλόχεια κατάθλιψη, εξακολουθούσα να νιώθω ότι υπάρχει ένα στίγμα. Αισθήματα αμηχανίας, φόβου και ντροπής με εμπόδισαν να παραδεχτώ ότι χρειαζόμουν βοήθεια κι έτσι «έχασα» έξι μήνες από τη ζωή μου κι από τη ζωή της κόρης μου.

Ο φόβος για το τι θα έλεγαν οι φίλοι και η οικογένειά μου ή πώς θα μου συμπεριφερόταν αν ήξεραν ότι είχα επιλόχεια κατάθλιψη έπαιξε ρόλο στο γιατί δυσκολευόμουν να παραδεχτώ ότι χρειαζόμουν βοήθεια. Φοβόμουν μήπως πίστευαν ότι ήμουν κακή μαμά και ντρεπόμουν που δεν μπορούσα να ξεφύγω από αυτή την κατάσταση, όταν όλοι γνώριζαν ότι μπορούσα να αντιμετωπίσω κάθε πρόκληση.

Μου πήρε έξι μήνες για να συμφιλιωθώ με το γεγονός ότι αυτό που βίωνα δεν αντικατατόπτριζε το ποια ήμουν ως άτομο ή ως μητέρα, ήταν απλώς μια χημική ανισορροπία στον εγκέφαλό μου.

Συνειδητοποίησα ότι η επιλόχεια κατάθλιψη δεν ήταν κάτι που θα μπορούσα να συνεχίσω να αγνοώ και ότι θα βελτιωνόταν έτσι απλά. Και μόνο όταν άρχισα να έχω τάσεις φυγής από την οικογένειά μου αλλά και σκέψεις να βλάψω τον εαυτό μου (είναι τόσο δύσκολο να το παραδεχτώ φωναχτά) , τότε ναι, ζήτησα βοήθεια.

Μέσα σε εβδομάδες από τη λήψη αντικαταθλιπτικών άρχισα ξανά να νιώθω ο εαυτός μου. Ήταν σαν να σηκωνόταν η ομίχλη που είχε επικαθίσει πάνω από το κεφάλι μου. Καθώς περνούσε ο καιρός, άρχισα να βρίσκω τη χαρά της μητρότητας και τελικά ένιωσα αυτή την αίσθηση της συντριπτικής αγάπης που λαχταρούσα να νιώσω.

Όσα χρειάζονται οι μαμάδες με επιλόχεια κατάθλιψη από τους φίλους τους

Οι φόβοι και τα συναισθήματά μου σχετικά με το πώς θα είχαν αντιδράσει ή θα με είχαν φερθεί οι άλλοι ήταν αβάσιμοι – όταν λέω στους ανθρώπους τι έζησα , η συντριπτική αντίδραση είναι συμπόνια, ενσυναίσθηση και αγάπη.

Δεν μπορώ να επιστρέψω και να αλλάξω την πρώτη μου εμπειρία μετά τον τοκετό, αλλά θέλω να ξέρεις, μαμά, ότι αν αντιμετωπίζεις συμπτώματα επιλόχειας κατάθλιψης, δεν είναι κακό να ζητήσεις βοήθεια. Υπάρχουν μόνο θετικά – και σου αξίζει να είσαι μια ευτυχισμένη, υγιής μαμά.

^{Πηγή: mother.ly (ελεύθερη απόδοση)}