«Η μάχη μου με την αϋπνία» - Η εξομολόγηση μιας μαμάς

H Chelsea Maras μητέρα δύο παιδιών, μοιράζεται συχνά μέσα από τον λογαριασμό της στο Instagram σκέψεις και συναισθήματα για τη μητρότητα.

Η μεγαλύτερη πρόκληση που μέχρι σήμερα έχει αντιμετωπίσει είναι η εξάντληση λόγω αϋπνίας. Τα παιδιά της έχουν άστατο ύπνο και το βράδυ σπάνια κοιμούνται χωρίς να σηκωθούν ή να κάνουν έφοδο στο κρεβάτι της.

Αποφάσισε λοιπόν ν΄αλλάξει τακτική καθώς γνωρίζει ότι μια μέρα θα καταφέρει να κοιμηθεί χωρίς διαλείμματα και ...εισβολείς.

Στο πρώτο μου παιδί έμεινα έκπληκτη από την εξάντληση και την κούραση λόγω της αϋπνίας.

Και αυτό συνεχίστηκε για χρόνια.

Όταν γέννησα το δεύτερο παιδί μου, αποφάσισα να μη μοιραστώ πολλά οτιδήποτε αφορούσε τον ύπνο του, παρόλο που η εξάντληση είναι η ίδια.

Μόνο που εγώ αντιμετώπισα την κατάσταση διαφορετικά. Χωρίς προσδοκίες, χωρίς κοινωνικές πιέσεις, χωρίς προγράμματα, χωρίς παράθυρα αφύπνισης, χωρίς συμβουλές ειδικών ύπνου.

Έκανα αυτό που ένιωθα σωστό για την οικογένειά μου και δεν το ξανασκέφτηκα ποτέ.

Έχει περάσει πάνω από ένας χρόνος και εξακολουθεί να ξυπνάει δύο φορές τις περισσότερες νύχτες, έρχεται στο κρεβάτι μαζί μας και εγώ είμαι τρομερά εξαντλημένη μόνο που αυτή τη φορά, η ζωή συνεχίζεται κανονικά.

Δεν μπορώ να κοιμηθώ μετά από μια δύσκολη νύχτα, δεν μπορώ να κοιμηθώ όταν κοιμάται το μωρό, γιατί υπάρχει κι ένα άλλο παιδί που το πρωί πρέπει να ξυπνήσει και να πάει σχολείο.

Είναι τόσες πολλές φορές που ξυπνάω το πρωί και σκέφτομαι πώς θα λειτουργήσω; Πώς θα καταφέρω να βγάλω τη μέρα; Πότε θα μπορέσω να ξαπλώσω; Λοιπόν, ναι, το να έχεις μωρά που δεν κοιμούνται όλη τη νύχτα είναι εξουθενωτικό, το να έχεις ένα μεγάλο παιδί που μπαίνει κρυφά στο κρεβάτι πριν βγει ο ήλιος είναι εξουθενωτικό, αλλά είμαι πολύ κουρασμένη και απασχολημένη για να το συζητήσω πια.

Όσο περισσότερα παιδιά έχετε τόσο λιγότερο παίζει ρόλο η εξάντλησή σας.

Για περισσότερο από ένα χρόνο, αυτή η καθημερινότητα εξακολουθεί να με «σκοτώνει» καθημερινά.

Αλλά κάνω πράγματα παρότι κουρασμένη, που την πρώτη φορά δεν θα πίστευα ποτέ. Ακόμα δεν έχω ιδέα πώς τα καταφέρνω.

Προσαρμοζόμαστε; Απλώς συνηθίζουμε να λειτουργούμε με αυτόν τον τρόπο;

Δεν έχω ιδέα, αλλά ξυπνάω βλέποντας τα πιο γλυκά, τα πιο απαλά προσωπάκια κάθε πρωί, και μετά σχεδόν από έξι χρόνια, είναι κυριολεκτικά η μόνη θεραπεία που έχω βρει.

Μια μέρα θα είμαι ελεύθερη και θα μπορώ να κοιμηθώ ξανά και ήδη ξέρω ότι θα μου λείψουν τα ζεστά μικρά μάγουλά τους που πιέζουν τα δικά μου.

Αλλά από την άλλη, ο ύπνος θα ήταν ωραίος.

^{Ελεύθερη απόδοση από thenerdyboho@ Instagram}