Φασίστες της μητρότητας. Γράφει η Ελένη Κεχαγιά

Άλλο πράγμα όμως η άποψη και άλλο ο φανατισμός. Εχω μείνει πολλές φορές άφωνη με το πόσο ακραία μπορεί να αντιδράσει μία γυναίκα που είναι μάνα. Τώρα πια που το ίντερνετ είναι η προέκταση του εαυτού μας, ένα άλλο πρόσωπο γεμάτο οργή και μίσος ξεδιπλώνεται πίσω από ιδιόχειρα γραπτά.

Τα παραδείγματα είναι πολλά. Ενα θέμα που «καίει» είναι ο θηλασμός. Ένα δεύτερο, είναι ο φυσιολογικός ή μη τοκετός.

Πόσες φορές δεν έχουμε γίνει όλοι θεατές σε ένα αλληλοφάγωμα με αφορμή αυτά τα ζητήματα. Πολλοί από εμάς έχουμε γίνει και συμμέτοχοι.

Στο να μιλήσεις, να διαφωνήσεις, να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας. Είτε βρίσκεσαι από τη μία μεριά είτε από την άλλη.

Οι μεν πιο «χαλαρές» μαμάδες στις οποίες χρεώνονται συνήθως ο μη θηλασμός, ή η καισαρική –χωρίς βέβαια να διερωτόμαστε το γιατί μπορεί να συνέβη αυτό και οι δε οι «φανατικές» οι οποίες θηλάζουν αποκλειστικά όσο μπορούν και όσο αντέχουν ακόμα και αν το παιδί τους έχει ξεπεράσει τα φυσιολογικά κατά γενική ομολογία πλαίσια ηλικίας θηλασμού και που συνήθως ταυτόχρονα υποστηρίζουν φανατικά τον φυσιολογικό τοκετό, ανεξαρτήτως κινδύνου.

Δεν μπορώ να καταλάβω πραγματικά, τόσο για τις μεν όσο και για τις δε που την κρύβουν τόση οργή.

Ολες αγαπάμε τα παιδιά μας. Ολες προσπαθούμε για το καλύτερο. Καλά παιδάκια γεννιούνται όλα. Και υπάρχουν αλήθεια παιδιά που εξελίχθηκαν σε ... εγκληματίες.

Οι μισοί από αυτούς -πάω στοίχημα- ότι θήλασαν πολύ και οι υπόλοιποι καθόλου. Οι μισοί από αυτούς γεννήθηκαν φυσιολογικά και οι μισοί με καισαρική.

Δεν μου αρέσουν ούτε οι ολοκληρωτισμοί, ούτε η ισοπέδωση. Πάντα κάπου υπάρχει η μέση λύση. Και φυσικά για να σας προλάβω, δε μιλάω για ακραία, εξώφθαλμα περιστατικά. Μιλάω για όλους εμάς. Και είναι αλήθεια ότι όποτε βρίσκομαι μπροστά σε τέτοια γεγονότα, σοκάρομαι.

Είναι ωραίο να υποστηρίζουμε την άποψή μας. Είναι ωραίο να την μοιραζόμαστε. Είναι ωραίος ο διάλογος.

Αλλά αλίμονό μας αν καταλήξουμε να γίνουμε αυτά που κοροϊδεύουμε. Φασίστες της μητρότητας.