«Το να είσαι μαμά είναι σαν να σου ρίχνει κάποιος ένα μεγάλο χαστούκι». Η αληθινή εξομολόγηση αυτής της μαμάς!

Εκτός από τα παιδιά της και τον άνδρα της έχει ένα ακόμη πάθος. Την συγγραφή. Της αρέσει να γράφει. Έτσι λοιπόν δημιούργησε ένα blog με το όνομα lisamorguess.com, και εκεί όποτε βρίσκει χρόνο, ανεβάζει κείμενά της που έχουν να κάνουν με την οικογένειά της, με το σπίτι της, με την ανατροφή των παιδιών της και γενικά με την μητρότητα και πώς την βιώνει η ίδια.

Διαβάστε παρακάτω ένα από τα πιο όμορφα κείμενά της. Πρόκειται για ένα κείμενο που ανοίγει την καρδιά της και αποκαλύπτει, με τον πιο ρεαλιστικό τρόπο, τις ατέλειες που έχει το όμορφο πρόσωπο της «μητέρας». Πιστέψτε μας, μέσα από το κείμενό της, πολλές θα δείτε τον εαυτό σας!

«Έχασα το μυαλό μου σήμερα το πρωί. Πραγματικά το έχασα. Αφού τα παιδιά ντύθηκαν για το σχολείο, έφαγαν πρωινό, έπλυναν δόντια, ετοίμασαν σάκες, άνοιξα την τηλεόραση. Έχω έναν κανόνα στο σπίτι ότι τα παιδιά επιτρέπεται να βλέπουν μόνο συγκεκριμένα κανάλια. Έχει τόσα πολλά σκουπίδια η τηλεόραση -εκπομπές που απευθύνονται σε παιδιά, οι οποίες δείχνουν άλλα παιδιά να μιλούν άσχημα μεταξύ τους και να συμπεριφέρονται "χαζά"- και μάλιστα με σοβαρό τρόπο- και μου είναι έτσι κι αλλιώς δύσκολο να έχω τα παιδιά μου υπό έλεγχο, που το τελευταίο που χρειάζομαι είναι να τα εκθέτω σε τέτοιες επιρροές και τέτοια πρότυπα. Έτσι ο κανόνας είναι "Η μαμά βάζει το κανάλι και δεν το αλλάζει κανείς, χωρίς την άδειά της".

Η Αναμπέλ ποτέ μα ποτέ δεν τηρεί αυτόν τον κανόνα. Τη στιγμή που φεύγω από το δωμάτιο παίρνει το τηλεκοντρόλ στα χέρια της και αρχίζει να αλλάζει κανάλια, αναζητώντας κάποιο από αυτά τα απαίσια "παιδικά", στα οποία πρωταγωνιστούν εξυπνάκηδες πιτσιρικάδες. Το ίδιο έκανε και σήμερα το πρωί. Δεν είχε περάσει μισό λεπτό από τη στιγμή που έβαλα ένα παιδικό κανάλι, για τον μικρό περισσότερο και η Αναμπέλ ετοιμάστηκε να αλλάξει κανάλι.

"Άσε την τηλεόραση ΄ήσυχη, Αναμπέλ", της είπα και έφυγα από το δωμάτιο. Λίγα λεπτά μετά και καθώς πήγαινα στην κουζίνα, την είδα ξανά με το τηλεκοντρόλ στο χέρι να αλλάζει κανάλια. Και εκεί έχασα τον έλεγχο!

Άρχισα να ουρλιάζω, να φωνάζω και να βρίζω. "Σου έχω πει ένα εκατομμύριο φορές να αφήσεις την τηλεόραση ήσυχη» φώναζα. "Πήγαινε στο δωμάτιό σου, θα μείνεις εκεί μεχρι να φύγουμε για το σχολείο σου!"."Τώρα!!!". Στάθηκε ακίνητη να με κοιτάζει, χωρίς να κουνά ούτε το μικρό της δαχτυλάκι. "Φύγε!!!" της φώναξα. Τα δύο άλλα μου παιδιά πάγωσαν όταν με είδαν να κυνηγάω -κυριολεκτικά να κυνηγάω- την Αναμπέλλα για να πάει στο δωμάτιό της.

Με κέρδισε για μισό δευτερόλεπτο και κλείδωσε την πόρτα πίσω της. Κλείδωσε την πόρτα! «Θα την σκοτώσω!», μουρμούρισα. "Μαμά. Αλήθεια θα σκοτώσεις την Αναμπέλ; Αυτό είπες;", με ρώτησε ουρλιάζοντας η Ντέζι, η μεγάλη μου κόρη. "Άνοιξε την καταραμένη πόρτα τώρα!" φώναξα. Η Αναμπέλ ξεκλείδωσε την πόρτα. "Μην τολμήσεις να μου ξανακλειδώσεις την πόρτα ποτέ ξανά! Με άκουσες;", ούρλιαξα ξανά στο πρόσωπό της.

Ο Μάικλ, προσπάθησε να με ηρεμήσει. "Άσε με ήσυχη!", του φώναξα. "Κάνω τα πάντα για εσάς -και για εσένα- και μου συμπεριφέρεστε με αυτόν τον τρόπο! Καθένας από σας!"

Ξέρω. Έκανα σαν τρελή επειδή ένα 8χρονο είχε αλλάξει κανάλι στην τηλεόραση. Αλλά, φυσικά, δεν ήταν μόνο αυτό. Ήταν απλά η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι σήμερα το πρωί. Ήταν η 8χρονη κόρη μου που για ακόμα μία φορά άλλαζε κανάλια ενώ της έχω πει να μην το κάνει. Ήταν το ότι έπρεπε να ηρεμήσω τον μικρό μου γιο που ήταν γεμάτος εκνευρισμό από το πρωί.

Ήταν η Ντέζι, με την οποία τσακωνόμασταν το προηγούμενο βράδυ επειδή της είπα ότι όχι, δεν μπορούσε να έχει προφίλ στο Ίνσταγκραμ! Μα είναι μόνο 10 χρονών για να φωνάζει και να κλαει τόσο δυνατά! Είναι οι καθημερινοί διαπληκτισμοί και οι γκρίνιες. Είναι τα «Θέλω! Θέλω! Θέλω!» όλη την ώρα και η έλλειψη προθυμίας να κάνουν σχεδόν το παραμικρό από αυτά που τους ζητάω. Κανείς δεν προθυμοποιείται να στρώσει το τραπέζι; Κανείς δεν αναλαμβάνει να μαζέψει το δωμάτιό του! Ω Θεέ μου!!

Λες και τους ζήτησα να πάνε στα κάτεργα! Είναι ο άντρας μου που λείπει τόσες πολλές ώρες κάθε μέρα και εγώ νιώθω τρομακτικά μόνη σε όλο αυτό, λες και μου έχουν κόψει το ένα χέρι!

Δεν δικαιολογούμαι που το έχασα σήμερα το πρωί. Ντρέπομαι γι'αυτό. Μακάρι να το είχα χειριστεί πιο ψύχραιμα –ειλικρινά θα το ήθελα. Και για να μην ακουστώ σαν την μάνα μου, η οποία πίστευε πως η όποια της δυστυχία οφειλόταν στα παιδιά της ενώ εκείνη, ως ενήλικας, δεν ήταν υπεύθυνη για την δική τους δυστυχία, επιτρέψτε μου να πω ότι ξέρω πως τα παιδιά είναι παιδιά, και δεν πρέπει να παίρνουμε προσωπικά την κακή συμπεριφορά τους –τα ξέρω όλα αυτά, αλήθεια.

Απλά μερικές φορές η μητρότητα... είναι σαν να σου ρίχνει κάποιος ένα μεγάλο χαστούκι. Γι'αυτό λένε όλοι ότι η μητρότητα είναι δύσκολη δουλειά. Δεν είναι επειδή απαιτεί ιδιαίτερες πνευματικές ή σωματικές ικανότητες –χρειάζονται κι αυτές, αλλά σίγουρα υπάρχουν άλλες ασχολίες στην ζωή που απαιτούν πολύ περισσότερο μυαλό και δύναμη από τη μητρότητα. Ούτε είναι η τεράστια γενναιότητα που απαιτείται –αν και, συχνά, χρειάζεται κι αυτή, απλά όχι όσο χρειάζεται σε έναν πυροσβέστη ή αστυνομικό. Δεν είναι αυτά τα πράγματα.

Είναι επειδή σε τσακίζει τόσο πολύ συναισθηματικά. Είναι επειδή δεν σου λέει κανείς ποτέ ένα «ευχαριστώ». Είναι επειδή κάνω και κάνω και κάνω τόσα πράγματα για αυτούς, διαρκώς, και νιώθω ότι το μόνο που παίρνω ως αντάλλαγμα είναι παράπονα ότι δεν έχω κάνει αρκετά –ή απλά με αγνοούν. Δεν ψάχνω για βραβεία και φανφάρες. Ούτε «ευχαριστώ» με νοιάζει να μου πουν. Απλά θα ήταν ωραία να υπάρχει λίγη συνεργασία. Λίγος σεβασμός στους κανόνες –κανόνες που δεν είναι ούτε παράλογοι ούτε επαχθείς, για όνομα του Θεού!

Και ξέρετε, είναι δύσκολο να τα παραδεχτείς όλα αυτά. Όλοι θέλουν να μιλούν για το πόσο υπέροχη είναι η μητρότητα, πόσο πλήρης σε κάνει να νιώθεις. Μερικές φορές είναι. Και πολύ συχνά δεν είναι. Δεν είμαι σίγουρη γιατί το γράφω αυτό σήμερα –γιατί εκθέτω τον εαυτό μου στην κριτική των άλλων, γιατί αποκαλύπτω τις ατέλειες μιας όμορφης εικόνας. Μάλλον δεν θέλω να νιώθω μόνη.

Αφού άφησα τα παιδιά στο σχολείο και επέστρεψα στο σπίτι, σήμερα το πρωί, ανακάλυψα ότι η Αναμπέλ είχε ξεχάσει το κολατσιό της στο σπίτι. Ποιος πιστεύετε ότι έβαλε ξανά το μωρό στο αυτοκίνητο και οδήγησε μέχρι το σχολείο για να της το πάει; Εγώ! Γιατί αυτό κάνουν οι μαμάδες.»