Είναι και αυτές οι στιγμές που το παιδί σου σε έχει ανάγκη...

Γράφει η Μαργαρίτα Νικολάου

Τέτοιες στιγμές όμως, ένας γονιός δεν τις ζει συχνά. Είναι εκείνες οι στιγμές που το παιδί μας είναι άρρωστο. Είναι εκείνες οι στιγμές που το παιδί τρόμαξε στον ύπνο του και ξύπνησε. Είναι εκείνες οι στιγμές που ψήνεται στον πυρετό και σε κοιτά με τα υγρά του μάτια. Είναι εκείνες οι στιγμές που θα πληγωθεί με κάτι που του είπαν οι φίλοι του. Είναι εκείνες οι στιγμές... που αν και δεν συμβαίνουν κάθε μέρα, συμβαίνουν. Και σαν γονιός θα πρέπει αν είσαι εκεί. Δίπλα του. Κοντά του.

Μια τέτοια στιγμή έζησα και εγώ αυτές τις μέρες. Η μικρή μου αρρώστησε. Όχι κάτι σοβαρό, αλλά αρρώστησε. Και όταν ένα τετράχρονο αρρωσταίνει γίνονται όλα δύσκολα. Πόσο μάλλον όταν δεν έχω συνηθίσει να αρρωσταίνει και όταν δεν έχω συνηθίσει να έχει πυρετό. Όλα τα παιδιά ανεβάζουν πυρετό... αλλά εγώ δεν θέλω το παιδί μου να αρρωσταίνει.

Δεν θέλω να κάνει πυρετό. Δεν θέλω να έχει πονοκέφαλο. Δεν θέλω να δυσκολεύεται να αναπνεύσει στον ύπνο του. Δεν θέλω να κάνω κάθε λίγο και λιγάκι ορό. Δεν θέλω ανά τρίωρο να δίνω αντιπυρετικά εναλλάξ, γιατί αυτός ο καταραμένος πυρετός δεν υποχωρεί με τίποτα. Δεν θέλω να χαλάει ο βραδινός της ύπνος επειδή ιδρώνει και πρέπει να την ξυπνήσω για να της αλλάξω φανελάκι και πυτζάμες.

Φαντάζομαι πως καμιά μάνα δεν θέλει να βλέπει άρρωστο το παιδί της, όσο σοβαρό ή όχι και αν είναι. Κανένας πατέρας. Κανένας γονιός. Έτσι και εγώ. Και ποιος μπορεί αλήθεια, να αντισταθεί στην αγκαλιά που εκλιπαρεί το παιδί του; Και ποιος μπορεί να αντισταθεί στο χάδι που ζητάει; Και ποιος να αρνηθεί τον βραδινό ύπνο στο κρεβάτι του μπαμπά και της μαμάς;

Θα σας πω εγώ. Κανένας. Τότε γινόμαστε ευάλωτοι. Τότε παρακαλάμε τον Θεό να πάρει την αρρώστια από το παιδί μας και λέμε, «Θεέ μου, ας μην ταλαιπωρείται άλλο. Κάνε να έρθει η αρρώστια πάνω μου να μην βασανίζεται». Αυτό τουλάχιστον σκέφτομαι εγώ. Κάθε φορά που κουρνιάζει στην αγκαλιά μου, που με κρατά σφιχτά με τα ζεστά χεράκια της από τον πυρετό, και κάθε φορά που με κοιτάζει με τα υγρά της μάτια.

Πολλές φορές την παρακαλάω να με αγκαλιάσει και να μου δώσει ένα φιλί αλλά ποτέ δεν το κάνει όπως τώρα. Το κάνει γρήγορα γιατί βιάζεται να πάει στις φίλες της. Το κάνει γρήγορα γιατί θέλει να παίξει. Τώρα όμως το ζητάει. «Μαμά μου σε χρειάζομαι, ξάπλωσε μαζί μου», «Μαμά μου σε χρειάζομαι, κάνε κάτι να περάσει ο πόνος», «Μαμά μου σε χρειάζομαι, μπορώ να κοιμηθώ μαζί σου;», «Μαμά μου σε χρειάζομαι έλα να με πάρεις αγκαλιά»....

Αχ αυτή η αγκαλιά... είναι εκείνη η στιγμή που το παιδί σου σε έχει ανάγκη....