«Το μητρικό ένστικτο, δεν έχει ελαττώματα, δεν γνωρίζει τίποτα και δεν έχει ορίζοντες»
Καλησπέρα σε όλους, με λένε Νανά, είμαι 39 χρονών και σήμερα μοιράζομαι μαζί σας την ιστορία με το δεύτερο μου παιδί που πλέον είναι ενήλικας.
Όπως καταλάβατε η ιστορία έχει κάποια χρονάκια αλλά το μητρικό συναίσθημα δεν γνωρίζει ηλικία. Η πρώτη μου εγκυμοσύνη έφερε ατέλειωτη χαρά και ενθουσιασμό στο νέο σπιτικό μας. Με ανυπομονησία ο σύζυγος μου και εγώ περιμέναμε τον ερχομό του βρέφους θέλοντας να κάνουμε πλήρης την οικογένεια που δημιουργήσαμε παντρεύοντας μεταξύ μας.
Καθώς τα υπερηχογραφίματα και παρόμοιοι σύγχρονοι εξοπλισμοί ήταν νέες και μη εύκολα προσβάσιμες τεχνολογίες, το έργο του γιατρού για την επιτήρηση της υγιεινή εγκυμοσύνης ήταν δυσκολότερο και φυσικά ο προσδιορισμός του φύλου του βρέφους ήταν αδύνατος. Μετά από 9 μήνες, σε γενικά πλαίσια, κανονική εγκυμοσύνης, γεννήθηκε η κόρη μας που την λατρέψαμε από τότε και μέχρι σήμερα.
Η ιστορία μου όμως μου έχει να κάνει με την δεύτερη εγκυμοσύνη μου μετά από ενάμιση χρόνο όταν άρχισα να παρατηρώ πως ο ενθουσιασμός είχε μετατροπή σε αγονία στα μάτια του συζύγου μου. Στην μέση μιας συζήτησης, όταν ανέφερα ότι μπορεί να κάνουμε την δεύτερη κορούλα μας, ο σύζυγός μου αντέδρασε νευρικά. Ήταν απολύτως εναντία στο γεγονός ότι το δεύτερο παιδί θα μπορούσε να είναι κορίτσι και έτσι είχαμε πολλούς καυγάδες που δεν βοηθούσαν την εγκυμοσύνη.
Ο σύζυγός μου είχε φθάσει σε σημείο να είναι σίγουρος πως το παιδί θα είναι αγόρι και να μην δέχεται οποιαδήποτε άλλη περίπτωση. Εν συντομία μετά από πολλές διαφωνείς φθάσαμε σε σημείο που είμαστε στο δωμάτιο τοκετών του νοσοκομείου εγώ με απερίγραπτους πόνους και στα δεξιά μου ο σύζυγός μου να μου κρατάει το χέρι. Με το που ακούστηκε το πρώτο κλάμα του πεδίου, το σύμπαν σταμάτησε.
Ήξερα μέσα μου πως ανεξαρτήτως φύλου θα αγαπάω αυτό το παιδί με όλη την καρδία μου και τότε ήταν που ο σύζυγός μου, μου ψηφοθήρησε "ότι και αν είναι, θα το αγαπήσουμε για πάντα". Το μητρικό ένστικτο δεν γνωρίζει φύλο, δεν γνωρίζει ελαττώματα, δεν γνωρίζει τίποτα και δεν έχει ορίζοντες.
Τελικά το δεύτερό μας παιδί έγινε αγοράκι. Το οποίο αυτήν την στιγμή με βοηθάει να συμπληρώσω αυτήν την ιστοριούλα και τον αγαπάω πάρα πολύ.
