«Γέννησε... και αυτή τη φορά δεν είμαι μαζί της»
Πριν από πεντέμισι χρόνια γνώρισα την Ηρώ. Ήταν η κοπέλα που βρισκόταν στο διπλανό κρεβάτι του μαιευτηρίου. Γεννήσαμε την ίδια μέρα, με λίγες ώρες διαφορά, εγώ με φυσιολογικό τοκετό και εκείνη με καισαρική τομή.
Γράφει η Μαργαρίτα Νικολάου
Περάσαμε πέντε μέρες μαζί με τα νεογέννητα μικράκια μας. Τα μωρά μας που μας έκαναν για πρώτη φορά μανούλες. Ήταν Τρίτη 02 Μαρτίου 2010, εγώ γέννησα τη Νικόλ, 3.200 κιλά στις 17.10 το απόγευμα και η Ηρώ γέννησε τον Γιάννη, 2.950 κιλά στις 7.45 το πρωί.
Κάθε φορά, μας έφερναν την ίδια ώρα τα μωρά μας για να τα θηλάσουμε,να τα φροντίσουμε και να τα κρατήσουμε στην αγκαλιά μας. Και οι δύο κοιτούσαμε την ώρα και λέγαμε: «Τώρα θα έρθουν». Και τότε από την πόρτα βλέπαμε τις μαίες να μπαίνουν μέσα. Από τα μαλλιά ξεχωρίζαμε ποιο ήταν δικό μου και ποιο δικό της.
Θυμάμαι πώς τα κοιτάζαμε, πώς κρατούσαμε τα πατουσάκια τους, πώς αγγίζαμε τα δαχτυλάκια τους, πόσες σκέψεις κάναμε για την πρώτη μέρα στο σπίτι, πόσες απορίες είχαμε ως νέες μαμάδες και πώς βιώναμε τη μητρότητα διαφορετικά η μία από την άλλη.
Όταν ήρθε η μέρα να φύγουμε από το μαιευτήριο, ανταλλάξαμε τηλέφωνα και είπαμε να βρεθούμε ξανά μόλις σαραντίσουμε. Αυτό βέβαια δεν έγινε ποτέ. Παρόλα αυτά όμως τα λέγαμε και τα λέμε καθημερινά στο facebook. Η αλήθεια είναι πώς τα Μέσα κοινωνικής δικτύωσης κρατούν την επικοινωνία με ανθρώπους που δεν έχεις τη δυνατότητα να συναντήσεις.
Κάθε φορά λέγαμε, πόσο μεγάλωσαν τα μικρά μας, πώς πέρασαν τα χρόνια και πώς ήταν καιρός να βάλουμε μπροστά για το δεύτερο παιδί, ώστε να είμαστε και πάλι μαζί στο ίδιο δωμάτιο του μαιευτηρίου ζώντας ξανά τα ίδια συναισθήματα από την αρχή.
Η αλήθεια είναι πώς με πρόλαβε. Έμεινε έγκυος πρώτη από εμένα και γέννησε χωρίς εγώ να είμαι στο διπλανό κρεβάτι. Γέννησε ένα αγοράκι, 3.040 κιλά στις 9.45 το πρωί της Δευτέρας (09/11) και μπορώ να φανταστώ την αγωνία της, τη λαχτάρα της και τα συναισθήματα που ζει τώρα.
Μπορώ να φανταστώ ότι θα γυρίσει στο σπίτι με ένα νέο μωρό που θα συμπληρώσει την όμορφη οικογένεια που έχει δημιουργήσει. Πριν καιρό έχασε τον μπαμπά της, ένιωθε μεγάλη θλίψη και ένα μεγάλο κενό. Η γιαγιά μου, συνήθιζε να μου λέει πώς «Όταν ένας άνθρωπος φεύγει, ένας άλλος γεννιέται», οπότε είμαι σίγουρη πώς αυτό το κενό θα συμπληρωθεί και τη θλίψη θα την πάρουν μακριά τα ματάκια που θα αντικρίζει από δω και πέρα μπροστά της.
Ηρώ μου να σου ζήσει το δεύτερο αντράκι σου. Να είναι καλότυχο και ευτυχισμένο.
