Κάποια στιγμή, λίγο πριν κλείσω τον όγδοο μήνα, ο γυναικολόγος μου ήταν κάτι παραπάνω από σαφής. «Πέφτει η ανάπτυξή της. Πρέπει να συμβιβαστείτε με την ιδέα, ότι θα μπει έστω για λίγο θερμοκοιτίδα».
Λίγες εβδομάδες αργότερα, ένα απόγευμα του Ιουλίου βρέθηκα να ετοιμάζω την τσάντα του μαιευτηρίου. Το επόμενο πρωί αφού έσφιξα το χέρι του καλού μου μπήκα στο χειρουργείο. Μισή ώρα αργότερα, ένα μικρό πλασματάκι ήρθε και προσγειώθηκε στο στήθος μου, για να με κάνει για πρώτη φορά μαμά.
1.960 γραμμάρια και δυο μεγάλα μάτια γέμισαν το δωμάτιο με αγάπη. Μας «χώρισαν» αμέσως. Και λίγες ώρες αργότερα πονώντας πολύ περάσαμε την πόρτα της ΜΕΝΝ (Μονάδα Εντατικής Νοσηλείας Νεογνών) για να τη δούμε. Ήταν καλά. Υγιέστατη. Αυτό σε πρώτη φάση σου φτάνει. 200 γραμμάρια να πάρουμε και θα πάμε σπίτι μας!
Η μαγική στιγμή που όλα γίνονται πληθυντικός. «Πήραμε 40 γραμμάρια!», «Φάγαμε 40ml!». Από εκείνο το απόγευμα και για τις επόμενες δέκα μέρες, αυτή η πόρτα άνοιγε για μας δύο φορές την ημέρα. Έβλεπα τη μικρή μου μέσα από ένα τζάμι. Φορούσα στολή, μάσκα και αντισηπτικό για να μπορώ να την ακουμπάω. Αυτή τη μυρωδιά του αντισηπτικού θα τη θυμάμαι όσο ζω.
Με κοιτούσε πότε με τα μάτια ορθάνοιχτα σαν να με ρωτούσε «Γιατί μαμά; Γιατί δεν είμαστε μαζί;» ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα εγώ, και κάθε βράδυ κοιμόμουν με την εικόνα της και σχεδόν κρατιόμουν να μην καταρρεύσω στην ιδέα ότι δεν την είχα εκεί, δίπλα μου, να κάνω για εκείνη ότι κάνει κάθε μαμά τις πρώτες στιγμές με το μωρό της.
Της πήγαινα γάλα που έβγαζα με το θήλαστρο και την πήρα πρώτη φορά να την ταΐσω με το μπιμπερό, ανάμεσα σε άλλες πολλές μαμάδες, με την ίδια στολή και την ίδια μάσκα. Δεν ήμασταν «οι δυο μας», ούτε σε αυτό. Κάθε λεπτό της μητέρας, κοντά στο μωρό αυτές τις στιγμές, είναι μοναδικό. Ναι, τολμώ να πω πιο μοναδικό από κάθε άλλης μαμάς, γιατί απλά υπάρχει εκείνη η στιγμή που πρέπει να το παραδώσει στις μαίες και να φύγει. Τέλος επισκεπτηρίου. Αυτές τις πρώτες μαγικές στιγμές, επισκέπτεσαι το μωρό σου. Και φεύγεις γεμάτη αγωνία για την επόμενη μέρα. Που κάποιες φορές δεν είναι καλύτερη από την προηγούμενη. Όλες αυτές τις μέρες είδα γονείς με δάκρυα απόγνωσης, δάκρυα χαράς, άκουγα ορολογίες που προσπαθούσα να αποκωδικοποιήσω. Είδα μώρα με σωληνάκια και ορούς και ο ήχος από τους καρδιογράφους να χτυπά εμμονικά αντί για παιδικές μελωδίες.
Η ζωή και το θαύμα της γέννησης μέσα στα λίγα ψυχρά τετραγωνικά της εντατικής μονάδας νεογνών. Οι μέρες πέρασαν και η μικρή μας αποδείχτηκε πιο δυνατή από την αγωνία μας. Ένα τηλεφώνημα από το μαιευτήριο για να πάμε, όχι για να επισκεφτούμε, αλλά για να παραλάβουμε τη μικρή μας. Εκείνη τη μέρα θα τη θυμάμαι όπως τη μέρα που γεννήθηκε. Γιατί έτσι είναι για εκείνες τις μαμάδες, εμάς, τα μωρά μας γεννιούνται δύο φορές. Μία τη μέρα που τα φέρνουμε στο κόσμο και μία την ημέρα που νικούν τις δυσκολίες και έρχονται εκεί που ανήκουν. Στο σπίτι τους. Κοντά μας.
Συγχωρέστε μας αν μας δείτε να είμαστε λίγο πιο φοβισμένες και προστατευτικές. Αν μας δείτε στο πάρκο μεθαύριο και τα κυνηγάμε με τη ζακέτα. Αν πεταγόμαστε έντρομες κάθε φορά που ξεφεύγουν από το βλέμμα μας. Είναι γιατί κάποια στιγμή, έστω και φευγαλέα συνομιλήσαμε με τις κακές μας σκέψεις, γιατί περάσαμε μικρές και μεγάλες στιγμές αγωνίας. Γιατί την πρώτη τους μάχη την έδωσαν πολύ πριν τα πάρουμε στην αγκαλιά μας. Μόνα τους, σε ένα γυάλινο κουτί.
Την κοιτάζω μέσα στην κούνια της να κοιμάται ήσυχη, όμορφη και δακρύζω από χαρά. Βγαίνω από το δωμάτιο. Ξαναγυρίζω και διπλοτσεκάρω αν είναι καλά σκεπασμένη. Την ξανασκεπάζω αν και ξέρω ότι σε λίγη ώρα θα είμαι πάλι εκεί. Συγχωρέστε με, είμαι μία από «εκείνες» τις μαμάδες...
