Ανοιχτό γράμμα προς όλες τις μαμάδες που νιώθουν ότι δεν έκαναν τίποτε σήμερα

Εγώ ξεκινώ με ένα καλάθι άπλυτα που απεγνωσμένα θέλω να αδειάσει και να πλυθεί. Πραγματικά δεν μπορώ να τα βάλω να πλυθούν άλλη μέρα μιας και τα παιδιά ξεμένουν από ρούχα. Μπορεί να φαίνεται σπουδαία υπόθεση αλλά πραγματικά είναι κάτι που με εξουθενώνει.

Το να πλένω σημαίνει ότι θα πρέπει να περνάω από όλα τα δωμάτια, να τα παίρνω από τα καλάθια, να τα βάζω σε σακούλες, να τα κατεβάζω στο υπόγειο όπου είναι το πλυντήριο και όπου θα πρέπει να τα ξεχωρίσω, να τα πλύνω, να τα βάλω στεγνωτήριο ή να απλώσω αυτά που δεν μπαίνουν στο στεγνωτήριο και να τα σιδερώσω όλα ένα-ένα. Και εκείνη τη στιγμή εύχομαι το σπίτι να μπορούσε να τα κάνει όλα μόνο του.

Και μόνο που σκέφτομαι ότι πρέπει να καθαρίσω το σπίτι με πιάνει απελπισία. Και μέσα σε όλα, πρέπει να μαγειρέψω και στο τέλος της ημέρας να κάνω εγώ μπάνιο τα παιδιά, λες και μόνο αυτά πρέπει να κάνω κάθε μέρα. Αν ναι, τότε πραγματικά έχω αποτύχει.

Για να μην σας τα πολυλογώ, μια μέρα έστειλα το παρακάτω μήνυμα στον άνδρα μου: «Δεν μπορώ να καταφέρω το παιδί να κάνει μπάνιο. Συνεχίζει να παίζει και επιλέγει να μην με ακούει. Τα παρατάω!».

Χρόνια πριν, όταν ήθελα να βιώσω τη μητρότητα, έλεγα ότι θα έχω απεριόριστη υπομονή. Θα ήμουν μια μπάλα ενέργειας, για εμένα και την οικογένειά μου. Θα φρόντιζα το τραπέζι να είναι πάντα στρωμένο στην ώρα του για φαγητό. Το σπίτι μου θα ήταν πάντα καθαρό και ανοιχτό για όλους τους φίλους του παιδιού μου. Και θα φρόντιζα να είχα παιδιά «αγγέλους».

Αν και τίποτε από τα παραπάνω δεν συμβαίνει χωρίς κόπο, η αγάπη και το γέλιο των παιδιών μου με κάνει να συνεχίζω.

Ως μαμάδες, πασχίζουμε να τα έχουμε όλα έτοιμα στην ώρα τους συνέχεια. Όχι μόνο αυτό είναι δύσκολο, αλλά είναι και αδύνατο. Μερικές φορές ο χρόνος δουλεύει εναντίων μας. Υπάρχουν και πράγματα που συνεχώς σκεφτόμαστε και που δεν φεύγουν από το μυαλό μας.

Ίσως και οι δικοί μας γονείς να έχουν την ανάγκη μας. Ίσως κάποιο από τα παιδιά μας να περνά δύσκολα στο σχολείο. Έχουμε και τους λογαριασμούς να πληρώσουμε. Πρέπει να πληρωθούν.

Ίσως να κοιτάτε και τις άλλες μαμάδες γύρω σας. Εγώ το κάνω. Υπάρχουν δύο τύποι μαμάδων. Ο πρώτος τύπος είναι πάντα οργανωμένος και τα έχει όλα στην εντέλεια και ο άλλος τύπος μαμάς, είναι εκείνος που τη δείχνει σε καθημερινή βάση κουρασμένη και χωρίς διάθεση. Και οι δύο τύποι με ενοχλούν. Η πρώτη γιατί θέλει όλα να δείχνουν τέλεια στη ζωή της και ή άλλη γιατί συνήθως ζηλεύει τις άλλες μαμάδες που τα καταφέρνουν στη ζωή τους όλα.

Τα τελευταία 8 χρόνια που είμαι μαμά, έμαθα ότι πρέπει να είμαι ευγενική με τον εαυτό μου. Τα παιδιά μου θα με συγχωρήσουν αν δεν είμαι τέλεια όλες τις ώρες της ημέρας. Θα με αγαπούν ακόμη και αν δεν είναι έτοιμα τα άπλυτα ρούχα. Αυτή που πρέπει να συγχωρήσει τον εαυτό της είμαι εγώ. Θέλει δουλειά... αλλά θα το μάθω. Κάνω τα πάντα για να το πετύχω.

Καθώς κάθομαι στον computer μου όλη αυτή την ώρα και σας τα γράφω όλα αυτά, ένα μικρό αγόρι σκαρφαλώνει στα πόδια μου και προσπαθεί να με αγκαλιάσει. Συνειδητοποιώ γιατί πραγματικά υπάρχω... Όσο για τα άπλυτα... ακόμη στο καλάθι βρίσκονται και με περιμένουν. Αλλά δεν με νοιάζει. Θα τα πλύνω κάποια στιγμή.

Μια απεγνωσμένη μαμά που λατρεύει τη μητρότητα (με ό,τι συνεπάγεται)