Μέσα από τα μάτια ενός παιδιού...
Δεν είναι λίγες οι φορές που γυρνώ στο σπίτι μου εξαντλημένη και κουρασμένη. Εκείνη τη στιγμή το μόνο που θέλω είναι να πετάξω τα παπούτσια, να περπατήσω ξυπόλητη και να ξαπλώσω στον καναπέ, πίνοντας ένα ζεστό ρόφημα για να ξεκουραστώ.
Αυτό όμως είναι κάτι που έκανα, πριν γίνω μαμά, πριν κάνω τη δική μου οικογένεια. Όταν εργαζόμουν πάνω από 12 ώρες γιατί δεν ήθελα να βρίσκομαι σε ένα άδειο σπίτι. Όταν το εξωτερικό ρεπορτάζ και οι αποστολές ήταν η ζωή μου. Τα πράγματα όμως άλλαξαν. Τώρα έχω άλλες προτεραιότητες. Η ζωή μου είναι άλλοι...
Δεν μπορώ να γυρνάω στο σπίτι και να πετάω τα πράγματά μου αριστερά και δεξιά. Δεν μπορώ να μην μαγειρέψω γιατί ο άνδρας μου και η κόρη μου θα μείνουν νηστικοί. Δεν γίνεται να μη βάλω μια γρήγορη σκούπα και μια σφουγγαρίστρα για να μαζέψω το σπίτι και δεν γίνεται να μην ασχοληθώ με τη φροντίδα των ανθρώπων που αγαπώ.
Έτσι, αντί να πετάξω τα παπούτσια μου, τα τακτοποιώ γιατί έτσι θέλω να κάνει και η κόρη μου. Και αντί να ξαπλώσω στον άνετο καναπέ μου, τον χουχουλιάρικο καναπέ που μόλις μπω στο σπίτι μου φωνάζει «έλα να ξεκουραστείς», κατευθύνομαι προς την κουζίνα για να μαζέψω τον νεροχύτη, να ετοιμάσω ένα μικρό κολατσιό, να ελέγξω τη μικρή αν έχει διαβάσει και να την ετοιμάσω για την οποιαδήποτε δραστηριότητα έχει εκείνη τη μέρα.
Πολλές φορές είμαι κουρασμένη. Πολλές φορές δεν έχω χρόνο. Πολλές φορές ξεχνάω ουσιαστικά πράγματα. Και όμως το παιδί μου πάντα είναι εκεί για εμένα. Μια αγκαλιά της με κάνει να συνειδητοποιώ το πόσο σημαντική είναι η ύπαρξή της για εμένα. Είναι σαν να διαβάζει το μυαλό μου. Ξέρει ακριβώς πότε δεν νιώθω καλά. Πάντα έρχεται, χωρίς να μου λέει πολλά, «Απλά ήρθα να σε αγκαλιάσω μαμά... οι αγκαλιές κάνουν καλό...», μου λέει κάθε φορά. Το πόσο καλό μου κάνουν οι αγκαλιές της. Το πόσο καλό μου κάνουν τα φιλιά της και το πόσο καλό μου κάνουν οι κουβέντες μαζί της. «Μαμά, όταν γυρίσεις από το γραφείο θα πάμε βόλτα;» με ρώτησε ένα πρωί καθώς της χτένιζα τα μαλλιά. «Αν δεν μου προκύψει κάτι στο γραφείο και δεν αργήσω, ναι, θα πάμε!», «Όχι, μαμά να μην προκύψει και αν σου ζητήσουν να κάτσεις να τους πεις ότι έχεις κανονίσει ραντεβού με την κόρη σου!».
Μακάρι να τα έβλεπα και εγώ όλα τόσο απλά. Όπως τα βλέπει και τα φαντάζεται εκείνη στο μικρό της μυαλουδάκι. Μακάρι να λειτουργούσαμε όλοι οι ενήλικες με τη φαντασία των παιδιών. Όλα θα ήταν διαφορετικά. Όσο για το ραντεβού μας; Πραγματοποιήθηκε... γιατί πολύ απλά είχα ραντεβού με το 6χρονο κορίτσι μου και ανυπομονούσα για το χαρούμενο βλέμμα της και την καθιερωμένη αγκαλιά της, κάθε φορά που με βλέπει να ανοίγω την πόρτα!
