Η αξία του να λες «σ’αγαπώ» είναι μεγάλη, όμως του να το δείχνεις είναι μεγαλύτερη...

Γράφει η Έλια Κωνσταντινίδη

Πόσοι από μας έχουμε χάσει αγαπημένα πρόσωπα και έχουμε κάτσει εκ των υστέρων να μετρήσουμε τα σ’αγαπώ που είπαμε; Και πάντα καταλήγουμε με την ενοχή στην πλάτη να μας αποδοκιμάζει και να μας τσιγκλάει λέγοντάς μας ότι δεν είπαμε όσα έπρεπε, όσα νιώθαμε, όσα ο άλλος θα ήθελε να ακούσει, ακόμα κι αν του τα λέγαμε κάθε ώρα και κάθε στιγμή. Και η στεναχώρια που ήδη νιώθουμε πολλαπλασιάζεται και το βάρος στην ψυχή μας γίνεται ασήκωτο. Το ότι “δεν πρόλαβες” ή “δεν προνόησες” ή “αμέλησες” ή “το θεωρούσες δεδομένο” δεν επιδέχονται επανόρθωση. Αυτό είναι που μας πονάει. Ότι πλέον είναι αργά. Ότι νιώθαμε κάτι τόσο έντονα για έναν άνθρωπο και τώρα δεν μπορούμε να του το πούμε. Αυτά είναι παιχνίδια του μυαλού όμως, λες και δεν μας φτάνει ο πόνος που έχουμε και θέλουμε να μας επιβάλουμε κι άλλον...

Δεν είναι το σ’αγαπώ που ενώνει τους ανθρώπους. Δεν είναι η λέξη, είναι η ουσία πίσω από αυτήν. Όσο υπάρχεις και υπάρχουν και οι αγαπημένοι σου δίπλα σου, μέσα από την αλληλεπίδρασή σας δείχνεις την αγάπη σου. Τη δίνεις απλόχερα. Γιατί η αγάπη δεν κρύβεται. Από μια χειρονομία, από ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, από τα πιο απλά και βασικά δίνουμε και παίρνουμε αγάπη. Το να σκέφτεσαι τον άλλον, να τον προσέχεις, να τον φροντίζεις ακόμα και να τον μαλώνεις είναι ένα τεράστιο “σ’αγαπώ”. Όλοι μας ξέρουμε ποιούς πραγματικά έχουμε δίπλα μας, χωρίς να χρειάζεται να μας το πουν. Τα λόγια είναι σαν μια σφραγίδα που μας επιβεβαιώνει αυτό που ήδη νιώθουμε. Κάποιες φορές τα έχουμε ανάγκη και κάποιες όχι. Τα λόγια είναι πιο επιφανειακά, έρχονται και χάνονται. Γι’ αυτό και τα σ’αγαπώ ποτέ δεν είναι αρκετά.

Κανένα σ’αγαπώ δεν χάθηκε, κανένα δεν υστέρησε. Ακόμα και μετά, όταν πλέον είναι “αργά”, υπάρχουν μέσα μας όπως κι αυτοί που αγαπάμε.

Θα με βρείτε και στο φυσικό μου περιβάλλον egwthasoutapw