Είναι φυσιολογικό οι μαμάδες να καταρρέουν πού και πού

Γράφει η Εβελίνα Σαρρή

Οι απαιτήσεις είναι πολλές, τα κλάμματα του μωρού μπορεί να είναι διαπεραστικά, οι δουλειές μπορεί να μας πνιγουν και εμείς οι μαμάδες καλούμαστε μονίμως να κάνουμε τον πυροσβέστη.

Μπορεί να ειμαστε άυπνες, εξαντλημενες, εξοντωμένες, και να διατηρούμε την υπομονή και το χαμόγελό μας στα μικρά που τσακώνονται, στον σύζυγο που ψάχνει κάτι, στο σχολικό που κορνάρει και την χύτρα που σφυρίζει.

Μπορεί να ξυπνήσουμε από μία μικρή φωνούλα τη νύχτα και να περπατάμε σαν ζόμπι από την κούραση, αλλά θα φτάσουμε τελικά δίπλα στην κούνια του μωρού για να του δώσουμε την πιπίλα του.

Μπορεί να καεί το φαγητό γιατί λύναμε μια μεγάλη παρεξήγηση μεταξύ του Μπάτμαν και του Σούπερμαν, αλλά θα φτιάξουμε άλλο...

Μπορεί ακόμη και να μην έχουμε σιδερώσει τα ρούχα του συντρόφου μας, αλλά θα ξυπνήσουμε νωρίτερα (από το πολύ νωρίς που ήδη ξυπνάμε) για να το κάνουμε.

Το θύμα θα ειναι συνήθως η μαμά. Θα μείνουμε άλουστες, ή άυπνες, δε θα φάμε, δε θα σιδερώσουμε το δικό μας ρούχο, δε θα μιλήσουμε με τη φίλη μας, δε θα προλάβουμε να καθαρίσουμε.

Και κάπου εκεί, κάπως έτσι, είναι πολύ πιθανό να καταρρεύσουμε.
Λογικό κι αναμενόμενο.

Και μπορεί να καταρρεύσουμε για κάτι απίθανο. Γιατί πατήσαμε ένα λέγκο, μας μιλησε το παιδάκι μας όταν δε θέλαμε να ακούσουμε τίποτα, πιτσιλιστήκαμε με το φαγητό ή δεν είχε ζεστό νερό όταν θέλαμε... Ψυχραιμία μανούλες.
Ολες τα περάσαμε, και όλες βγήκαμε ζωντανές. Μπορεί όχι αλώβητες, αλλά σίγουρα πιο δυνατές.

Ειναι δικαίωμά μας να καταρρεύσουμε. Κι αυτό μπορεί να σημαίνει να κλαψουμε σαν να μην υπάρχει αύριο ή να ζητήσουμε μια μέρα άδεια. Από όλα.
Ξέρω, θα σκεφτείτε ότι δεν προαλβαίνετε ούτε να καταρρεύσετε.
Καλύτερα όμως να προγραμματίσετε ένα διάλειμμα για τον εαυτό σας, παρά αυτο να σας πιάσει στον ύπνο.

Αν τρελαθείτε, βγείτε έξω. Περιμένετε να γυρίσει κάποιος στο σπίτι για τα παιδιά και πηγαίνετε μια βολτα. Ας είναι απλώς για να οδηγήσετε. Κλάψτε με την ηρεμία σας να καθαρίσει το μυαλό σας. Θα επιστρέψετε πιο ήρεμη όταν έχετε ξεσπάσει.

Αν έχετε φωνάξει πολύ στα παιδιά σας, ζητήστε συγνώμη. Φιλήστε τα, αγκαλιάστε τα και εξηγήστε τους γιατί έγινε η σκηνή πανικού. Αν την έχει πληρώσει ο σύντροφος ή η μητέρα σας αναγνωρίστε το λάθος σας και ζητήστε συγνώμη. Καμια φορά τα ξεσπασματα μας βοηθουν να επιστρέψουμε ήρεμες στη φωλιά μας και να βρούμε ξανά την ισορροπία μας μεσα σ αυτή.

Δεν είστε τέρας, δεν είστε κακή μαμά. Είστε ένας φυσιολογικός άνθρωπος με όρια και αντοχές. Εξαντλήστε τα μέχρι εκεί που μπορείτε. Από κει και μετά, κρατήστε την ηρεμία και την ψυχραιμία σας και προσπαθήστε να διορθώσετε τα λάθη που θα γίνουν την στιγμή της κατάρρευσης. Και μετά σηκωθείτε στα πόδια σας και ξαναθέστε τους κανόνες και τις απαιτήσεις σας. Εκφράστε τα παράπονά σας, ζητήστε να σας ακούσουν και αποφασίστε ότι δεν γινεται να έχετε τον έλεγχο σε όλα 100 %. Οπως και εσείς, και οι άλλοι είναι άνθρωποι. Και κάνουν λάθη. Ειτε γιατί τώρα μαθαίνουν, είτε γιατι ξεχνούν. Μιλήστε για τον σεβασμό, τη δικαιοσύνη, την υπομονή, αλλά πάνω από όλα κατανοήστε ότι η μητρότητα είναι το πιο ιερό και δύσκολο πράγμα. Σεβαστείτε τα συμπλέγματα, τα ζόρια και τα όριά της. Και μετά όλα θα είναι πιο διαυγή και πιο καθαρά.

Κι αν σας πει κανείς ότι υπάρχουν μαμάδες που είναι τέλειες, ήρεμες και υπομονετικες, πάντα, χωρίς καμία εξαίρεση και καμία έξαρση, μην το πιστέψετε.
Ακόμη κι αν σε κάποιο σύμπαν υπάρχουν, επιλέξτε να μην το πιστέψετε ...για να μην τρελαθείτε! ;-)