Επιλόχειος κατάθλιψη: «Σε καθε μεριά του σπιτιού και σε κάθε μεριά της ψυχής, υπήρχε ακαταστασία».

Γράφει η Εβελίνα Σαρρή

«Δεν είμαι μόνη μου. Ετσι νιώθω όμως».
«Δεν μου συνέβη κάτι τυχαία. Εγώ το επέλεξα».
«Δεν θέλω να ειμαι έτσι». Γιατί;
«Kλαίω με το παραμικρό». Γιατί;
«Δεν εχω προοπτική. Το μέλλον μου θα είναι αυτό». Λάθος. Λάθος μανουλες. Λάθος.
Εχοντας περάσει μέσα απο μία εξάμηνη, δύσκολη επιλόχειο κατάθλιψη, μετά τη γέννηση των μωρών μου, μπορώ με σιγουριά να πω οτι από όλες αυτές τις σκέψεις, αυτή η τελευταία ήταν το μεγαλύτερο λάθος μου. Νόμιζα ότι η ζωή μου έτσι θα είναι για πάντα. Ανάμεσα σε πάνες, κλάμματα, μπιμπερό, αυπνία, εξάντληση και λύπη... Το πίστευα. Και με τις ορμόνες στα κόκκινα, βούλιαζα σε αυτή τη σκέψη που με γέμιζε θλίψη. Ουτε ήθελα να ξεφύγω από αυτή την κατάσταση, αλλά ούτε και μου άρεσε. Δεν έβλεπα καθαρά. Σε καθε μεριά του σπιτιού και σε κάθε μεριά της ψυχής μου, υπήρχε ακαταστασία.

'Ενιωθα λύπη. Εξάντληση και λύπη. Κενό και λύπη. Ενιωθα σύγχυση, θλίψη και κακή διάθεση. Ημουν ανήμπορη και απελπισμένη. Τα μωρά μου δεν ήθελα να τα ακουμπάει κανείς εκτός από μένα. Έφταιγαν όλοι. Ολοι εκτός απο τα μικρά μου που ήρθαν πολυ πρόωρα στον κόσμο και οι τύψεις γι αυτό, μου είχαν ματώσει την ψυχή. Και τον εγκέφαλο. Εφταιγα κι εγώ μαζί με όλους, για όλα. Δεν πρόσεξα, έφαγα πολύ, έφαγα λίγο, ανεβηκα τις σκάλες, ανέπνευσα, κοιμήθηκα, ξύστηκα, έκανα μπάνιο, κουράστηκα. Ολα στο μυαλό μου τα είχα κάνει λάθος. Και έπρεπε να το πληρώσω. Μάλλον.

Καμία βοήθεια δεν φαινόταν χρήσιμη, καμία συμβουλη δεν ήταν για μένα. Καμία απόφαση δε μπορούσα να πάρω. Κανείς δεν πίστευα ότι ενδιαφέρεται για το τι περνάω. Και αν διαβάσετε πίσω από αυτές τις γραμμές θα καταλάβετε ποσο δύσκολη ήταν η καθημερινότητα με δύο νεογέννητα δίδυμα και με όλα αυτά τα «δε μπορώ» και τα «δεν νιώθω» να με σφίγγουν σα θηλιά στον λαιμό και να μου ρουφάνε την ενέργεια. Αυτή την ελάχιστη που μου είχε απομείνει για να μπορώ να σταθώ στα πόδια μου.

Με κλάμματα άλλαζα τα μωρά, με κλάμματα τα τάιζα, με κλάμματα τα κοίμιζα. Πνιχτά κλάμματα για να μην τα ξυπνήσω. ΄Η στο μπάνιο για να μη με βλέπουν και με ρωτάνε τι έχω. Ή όταν έλειπαν όλοι και έκλαιγα μαζί με τα μωρά μου που έκλαιγαν στην αγκαλιά μου.

Οταν κατάλαβα τι εχω και τι μου συμβαίνει, είχα ήδη χάσει τους πρώτους μήνες των παιδιών. Οταν κατάλαβα τι εχω, το «κατάπια» και δεν το συζήτησα με κανέναν. Γι αυτο και άργησα να συνέλθω... Μην πέσετε σε αυτή την παγίδα. Επιτρέψτε μου μερικές συμβουλές, γιατί τώρα ξέρω τι έκανα. Και τι δεν έκανα. Και ξέρω ότι θα μπορούσα να έχω τουλάχιστον μερικές ακόμη εικόνες απο τους πρώτους χαμένους 6 μήνες, αντί του κενου που έχει πλημμυρίσει το μυαλό μου μαζί με τις σκόρπιες φωτογραφίες που μου θυμίζουν τα ζόρια.

Να κοιμάστε και να ξεκουράζεστε. Να εκμεταλλεύεστε την ώρα που κοιμάται το μωρό και να κοιμάστε και εσείς. Αν αισθάνεστε εξαντλημένη μη διστάσετε να ζητήσετε τη βοήθεια του συντρόφου σας ή κάποιου άλλου συγγενικού ή φιλικού προσώπου.

Να πηγαίνετε βόλτα με το μωρό σας και κάποιες φορές να το αφήνετε σε κάποιον που εμπιστεύεστε και να πηγαίνετε βόλτα με το σύζυγο σας. Από τις πιο περίεργες αλλά σωτήριες αναμνήσεις που έχω, ήταν όταν ένα βράδυ φώναξα στο σπίτι τη μαία που φρόντιζε τα μικρά στην εντατική του μαιευτηρίου, για να τα προσέχει και να τα ταϊσει τη νύχτα, ώστε να μπορέσω να κοιμηθώ μετά απο μήνες ένα ολόκληρο βράδυ.

Δώστε χρόνο στον εαυτό σας για τη μεγάλη αυτή αλλαγή στη ζωή σας. Ηρεμήστε και κατανοήστε πόσο τυχερή είστε που φέρατε στον κόσμο (τουλάχιστον) ένα πλάσμα. Τα σκαμπανεβάσματα στη διάθεση σας, με τον καιρό θα σταματήσουν να υπάρχουν.

Αν σας απασχολεί οτιδήποτε, κουβεντιάστε το με το σύζυγό σας ή με κάποιονπου του έχετε εμπιστοσύνη. Μην κάνετε το λάθος να προσπαθείτε να εξαφανίσετε το πρόβλημα, μη συζητώντας το. Το μόνο που καταφέρνετε είναι να το κάνετε χειρότερο.

Να τρώτε ικανοποιητικά και ιδιαίτερα φρούτα, λαχανικά, ψάρι και κρέας. Η καλη, ποιοτική διατροφή θα σας βοηθήσει στις αντοχές και τη διάθεση.

Μην είστε αυστηρές με τον εαυτό σας. Δεν χρειάζεται όλα να είναι τέλεια. Δε μπορούν εκ των πραγμάτων να είναι. Αποδεχτείτε το. Δεν φταίτε για όλα. Ούτε γι αυτά που νιώθετε.

Μιλήστε με το γιατρό σας και ίσως μπορέσει να σας συστήσει κάποιον ψυχολόγο ή ανάλογα εκπαιδευμένο άτομο το οποίο μέσω της εμπειρίας του θα σας βοηθήσει σίγουρα. · Εάν ο γιατρός θεωρεί ότι πρέπει να ακολουθήσετε μια φαρμακευτική αγωγή, ακολουθήστε την, παραμερίζοντας το φόβο ότι τα αντικαταθλιπτικά χάπια θα σας εθίσουν.

Να θυμάστε ότι η κατάθλιψη μετά τον τοκετό δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση «ελάττωμα» του χαραχτήρα ή «αδυναμία», είναι απλώς μια επιπλοκή της λοχείας, είναι δηλαδή μια ιατρική κατάσταση και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζεται. Η έγκαιρη διάγνωση και θεραπεία βελτιώνουν σημαντικά την πρόγνωση και περιορίζουν σε μεγάλο βαθμό τις συνέπειες τόσο για τη μητέρα, όσο και για το παιδί.

Προσπαθήστε να είστε κοντά με ανθρώπους που ξέρετε ότι σας αγαπούν, σας νοιάζονται και ότι θα είναι δίπλα σας ουσιαστικά όταν τους χρειαστείτε. Μην έχετε γύρω σας ανθρώπους που θα σας το κάνουν δύσκολο. Τοξικοί άνθρωποι, αδιάφοροι και εγωιστές μπορούν να περάσουν έξω (από τη ζωή σας).

Να θυμάστε ότι η γέννηση ενός μωρού φέρνει πολλές αλλαγές σε σας και στο σπίτι. Θα αλλάξουν οι ισορροπιες. Θα είναι όμως παροδικό. Θα βρείτε τα πατήματά σας και με το πέρασμα του χρόνου όλα θα μπουν στο σωστό δρόμο. Μην αφήσετε τη θλίψη να σβήσει εκείνες τις πρώτες εικόνες του πρώτου καιρού με το μωρό στο σπίτι. Γιατί αυτές δε θα γυρίσουν ποτέ.