Ένα υγιές είδος εξάρτησης...η Αυτοεξάρτηση!

Είναι οι άνθρωποι που θα παινέψουν την μάνα που σπαταλάει όλη της τη ζωή για τα παιδιά της και ας είναι πλέον 30-40 χρονών αυτά, είναι η κόρη που δεν θα παντρευτεί για να μην εγκαταλείψει τον ηλικιωμένο πατέρα της, είναι ο εργαζόμενος που δεν θα πάρει ούτε ένα ρεπό για να αφήσει τη δουλειά του, είναι η έγκυος γυναίκα που θα σηκωθεί στο τρένο για να κάτσει η ηλικιωμένη συνταξιούχος, είναι χιλιάδες άνθρωποι που δεν έμαθαν μια βασική αγάπη....την αγάπη του εαυτού. Είναι οι άνθρωποι που θεωρούν την φροντίδα του εαυτού τους πράξη εγωιστική και συμφεροντολογική και όχι φυσική.

Ωστόσο, τα πράγματα τις περισσότερες φορές δεν είναι έτσι...ο θυσιαζόμενος, αυτός που προσφέρει και τρέχει για όλους και αφήνει τον εαυτό του σε μια γωνίτσα ξεχασμένο είναι εκείνος που δεν αγαπά τον εαυτό του. Έμαθε να εξαρτάται η χαρά και η ικανοποίησή του από τους άλλους, από την ικανοποίηση που βλέπουμε στα μάτια αυτών που φροντίζουμε, από το ευχαριστώ τους, από το ότι μας χρειάζονται... «Με χρειάζονται», σκεφτόμαστε, «άρα αξίζω κάτι». Αυτή η δυσλειτουργική σκέψη δεν αργεί να προκαλέσει σωρό προβλημάτων...άγχος, στρες, κατάθλιψη και πολλά άλλα. Γιατί; Γιατί ο εαυτός μας έχει ανάγκες και «κλωτσάει», πάμε να φροντίσουμε τους άλλους και μας τραβάει από το μανίκι... «Στάσου!Εγώ;»

Η λύση σε αυτό είναι η αυτοεξάρτηση. Τι σημαίνει Αυτοεξάρτηση; Σημαίνει ότι εξαρτώμαι από μένα, από τις ενήλικες πλευρές μου για να ικανοποιήσουν το παιδί που έχω μέσα μου, εξαρτώμαι από τις ανεπτυγμένες πλευρές μου για να πάρουν την ευθύνη των πιο ανώριμων πλευρών μου. Μπορώ να ζητήσω τη βοήθειά σου και εσύ τη δική μου αλλά εξαρτώμαι μόνο από μένα και εσύ από σένα.

Ο διάσημος ψυχοθεραπευτής Χ. Μπουκάι μας λέει ότι «Αυτό που συμβαίνει με τον άνθρωπο που υποφέρει είναι ότι τον έχει εγκαταλείψει ο εαυτός του. Υποφέρει από την εγκατάλειψη των ενήλικων πλευρών του και το μικρό παιδί που κρύβουμε όλοι μέσα μας έχει μείνει να περιφέρεται και να ψάχνει εδώ κι εκεί βοήθεια και κάτι παραπάνω: εξάρτηση». Από τη στιγμή που εξαρτώμαι από μένα, λοιπόν, θα πρέπει να «επιτρέψω» κάποια πράγματα στον εαυτό μου, για να γίνω αυτό που έλεγε η Β. Σατίρ «Πρόσωπο».

Τι δίνω λοιπόν στον εαυτό μου;
1. Δίνω την άδεια να είμαι αυτός που είμαι: αποδέχομαι τον εαυτό μου και δεν «φοράω μάσκα» για να ικανοποιώ τους άλλους.
2. Δίνω την άδεια στον εαυτό μου να αισθάνομαι αυτό που αισθάνομαι: χωρίς να σκέφτομαι εάν αυτό θα αρέσει στους άλλους.
3. Δίνω την άδεια στον εαυτό μου να σκέφτομαι αυτό που σκέφτομαι και έχω το δικαίωμα να το λέω αν θέλω ή να μην το λέω.
4. Δίνω την άδεια στον εαυτό μου να ρισκάρω και να πληρώνω το τίμημα μετά.
5. Δίνω την άδεια στον εαυτό μου να ψάχνω αυτό που χρειάζομαι στον κόσμο αντί να περιμένω να μου δώσει ο άλλος την άδεια να το αποκτήσω ή να μου το προσφέρει εκείνος.

Προσοχή όμως! Καμία από αυτές τις άδειες δεν μου επιτρέπει να «πατάω» τους άλλους, να είναι εκείνοι όπως θέλω εγώ να είναι ή να αφήνω να διακινδυνεύουν οι άλλοι για να κάνω εγώ αυτό που θέλω. Αποδέχομαι τον εαυτό μου, τον αφήνω ελεύθερο, δεν φροντίζω τους άλλους για να πάρω το ευχαριστώ και να νιώσω αξία αλλά επειδή το θέλω πραγματικά. Εξαρτώμαι από μένα για την ευτυχία μου. Αφήνω όμως και τον διπλανό μου να είναι όπως θέλει να είναι και όχι όπως θέλω εγώ, να νιώθει όπως νιώθει και να σκέφτεται ότι σκέφτεται. Πόσο δύσκολο όλο αυτό αλλά πόσο αξίζει τον κόπο!

Σημείωση: το κείμενο είναι εμπνευσμένο από το βιβλίο του Χ.Μπουκάι «Ο δρόμος της Αυτοεξάρτησης» εκδόσεις Opera.

Παπακυργιάκη Χρύσα
Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια
Email: chrysapapakirgiaki@yahoo.gr
Blog: psuxis-logos.blogspot.gr
Δήμητρος 6, Μαρούσι