8 Μαρτίου σήμερα… Ημέρα της Γυναίκας λένε… Γιορτάζουν οι απανταχού γυναίκες λένε…

Γράφει η Μαργαρίτα Νικολάου

Σήμερα γιορτάζω... Γιορτάζω από το σπίτι μου φυσικά και όχι από το γραφείο που θα έπρεπε να βρισκόμουν μιας και το κορίτσι μου δεν μπορούσε να μείνει μόνο του.

Γιορτάζω που είμαι μια εργαζόμενη γυναίκα, που εργάζεται και από το σπίτι της αν χρειαστεί, που παράλληλα ενώ γράφει αυτό το άρθρο, ρίχνει κλεφτές ματιές πίσω της στον καναπέ εκεί που είναι ξαπλωμένο το πολυτιμότερο πλάσμα που υπάρχει στον κόσμο για εκείνη, που σηκώνεται πού και πού να ρίξει μια ματιά στο νερόβραστο κοτόπουλο που ετοιμάζει για να ταΐσει το κορίτσι της που δεν έχει βάλει τίποτε στο στόμα του από το πρωί.

Τι γιορτή της Γυναίκας μου λέτε; Όχι μόνο δεν γιορτάζω, όχι μόνο δεν νιώθω γυναίκα αυτή τη στιγμή αλλά είμαι τρομερά εξαντλημένη και τρομερά κουρασμένη από τα τόσα πράγματα που έχω να κάνω... που χρόνο για γιορτές δεν έχω. Οι γυναίκες που γιορτάζουν νιώθουν όμορφες... λαμπερές. Τι λάμψη να έχω εγώ από το πρωί που φοράω ακόμη τις πυζάμες μου, που έχω πιασμένα τα μαλλιά μου και οι φύτρες πετάνε από την υγρασία, που μόνο με γυναίκα δεν νιώθω αυτή τη στιγμή. Πρώτα από όλα σήμερα δεν είμαι ούτε γυναίκα, ούτε σύζυγος.

Πρώτα από όλα είμαι μαμά! Και να σας πω κάτι; Μου αρέσει πολύ αυτός ο ρόλος. Το γυναικείο μου φύλο μπορώ να το γιορτάσω κι άλλες μέρες με τις φίλες μου όταν θα βγω για καφέ, με τον άνδρα μου όταν θα βγούμε οι δυο μας. Εκεί να χτενιστώ, να βαφτώ, να φτιάξω τα μαλλιά μου, άντε να φορέσω και τις δωδεκάποντες γόβες. Τώρα όμως, είμαι μαμά. Μια μαμά που θα σηκωθεί από το γραφείο του σπιτιού της πάνω από 10 φορές, για να φιλήσει το παιδί της και για να το ρωτήσει «Τι κάνει;», «Πώς νιώθει», ή «Αν χρειάζεται κάτι». Σήμερα είμαι μαμά, περισσότερο από τις άλλες μέρες μιας και όλη μου η προσοχή είναι στραμμένη επάνω στο παιδί μου.

Δείχνω στην κόρη μου ότι είμαι δυνατή, ότι είμαι στο πλευρό της όταν με χρειάζεται και ότι μια γυναίκα πρέπει πού και πού να αφήνει τους εγωισμούς στην άκρη και να κάνει αυτό που πραγματικά πρέπει. Εγώ σήμερα πρέπει να είμαι μαμά, όχι γυναίκα, ούτε σύζυγος. Μια μαμά που θα τρέξει με τον πρώτο πόνο. Μια μαμά που θα μείνει και για ένα δίωρο ξαπλωμένη στον καναπέ έχοντας στα πόδια της το παιδί της, μια μαμά που δεν θα κουνιέται για να μην χαλάσει την ηρεμία του παιδιού της και ας έχει «μυρμηγκιάσει» το πόδι της. Δεν απολαμβάνω το ότι το παιδί μου είναι άρρωστο, απολαμβάνω όμως, την αγκαλιά της, απολαμβάνω τα χάδια που μπορώ να της δώσω και τα αμέτρητα φιλιά.

Στιγμές που καθώς μεγαλώνει τις χάνω αλλά υπάρχουν και αυτές οι μέρες που ακόμη και το παιδί αναζητά την αγκαλιά και το χάδι της μαμάς... της γυναίκας που κατάφερε να το φέρει στον κόσμο. Που πονούσε για πάνω από 10 ώρες για να την φέρει στον κόσμο. Της γυναίκας που γίνεται παράδειγμα για εκείνο. Της γυναίκας που νιώθει περισσότερο μαμά παρά ο,τιδήποτε άλλο.

Με τούτα και με 'κείνα ξέχασα να μας ευχηθώ... Χρόνια μας πολλά βρε κορίτσια και του χρόνου με υγεία!