«Πιστεύω θα ήμουν καλύτερη μητέρα αν δεν θύμωνα τόσο συχνά»

'Οσες μητέρες λένε ότι ποτέ δεν φωνάζουν ή δεν θυμώνουν με τα παιδιά τους μπορεί να εκφράζουν την εχθρότητα απέναντί τους με πιο έμμεσο αλλά εξίσου κακό τρόπο: τρίβοντας δυνατά ένα παιδί στο μπάνιο επειδή δεν θέλει να πλυθεί, βουρτσίζοντας τα μαλλιά του δυνατά, φωνάζοντας ή σαρκάζοντας το παιδί, ξεχνώντας τις υποσχέσεις της.

Ακόμα και η δυσκολία μας να αντιδρούμε σε διάφορες καταστάσεις, όπως όταν δεν προσέχουμε την κίνηση στον δρόμο ή το πλήθος, λειτουργεί ενάντια στο συμφέρον του παιδιού μας. Εξίσου κακός είναι ο αυστηρός έλεγχος των κινήσεών του. Τα παιδιά αντιλαμβάνονται την εχθρότητα αυτών των πράξεων αλλά δυσκολεύονται να τις καταλάβουν αντίθετα με τις σαφέστερες εκφράσεις του θυμού τον οποίο αναγνωρίζουν γιατί τον βιώνουν καθημερινά και τα ίδια.

Αν θυμώσετε όταν το παιδί σας ωθήσει στα όρια της αντοχής σας, μπορείτε αργότερα να του ζητήσετε συγγνώμη, εξηγώντας τους λόγους του θυμού σας με λέξεις που μπορεί να κατανοήσει. Ελάτε στη θέση του για να καταλάβετε πως νιώθει όταν ένα άλλο παιδί του πάρει το παιχνίδι του ή όταν δεν μπορεί να έχει αυτό που θέλει. «Τα διφορούμενα συναισθήματα για τη μητρότητα είναι καλά συναισθήματα. Όταν χάνουμε την υπομονή μας οι ενοχές μας κάνουν καλύτερες μητέρες. Μας κάνει να δείχνουμε περισσότερο ενδιαφέρον για το συμφέρον του παιδιού μας , και τα παιδιά μας μαθαίνουν να μας αντιλαμβάνονται ως ανεξάρτητα όντα, τα οποία ενδέχεται να στεναχωριούνται και να θυμώνουν όπως και εκείνα», αναφέρει η συγγραφέας Κέϊτ Φάιτζες στο βιβλίο της «Μητέρα για πρώτη φορά», εκδόσεις Ψυχογιός.

Σύμφωνα με την ίδια, «οι απαιτήσεις του παιδιού είναι απεριόριστες επειδή είναι έμφυτα εγωιστικές και εσείς καλείστε να ικανοποιήσετε κάποιες από αυτές και να απορρίψετε κάποιες άλλες επειδή δεν είναι δυνατόν αλλά και δεν πρέπει να ικανοποιούνται όλες τους οι ανάγκες».

Εάν η τέλεια μητέρα ικανοποιεί κάθε ανάγκη τους, τα παιδιά δεν θα μάθουν ποτέ να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους , και όταν τους αρνείστε επειδή είστε κουρασμένη, οι αντιπαραθέσεις βοηθούν το παιδί να σας αντιληφθεί ως μια οντότητα ξεχωριστή από εκείνο. Με αυτό τον τρόπο μαθαίνουν ότι όλοι κάνουμε λάθη, πώς θυμώνουμε, αλλά όταν ζητάμε συγγνώμη τα περισσότερα μπορούν να συγχωρεθούν. Μαθαίνουν πώς έχουμε διαφορετικές ανάγκες τις οποίες οφείλουν να σεβαστούν. Όμως το σημαντικότερο είναι ότι η μητέρα και το παιδί πρέπει να αντιληφθούν πως το γεγονός ότι εκφράζουν την εχθρότητά τους δεν σημαίνει ότι δεν αγαπιούνται.

«Νομίζω ότι θα ήμουν καλύτερη μητέρα αν δεν θύμωνα τόσο συχνά», αναφέρει η Κέιτ που έχει δύο γιους, ηλικίας πέντε ετών και επτά εβδομάδων αντίστοιχα. Η Σάρλοτ έχει τρεις γιους: «Θυμώνω μαζί τους, όμως τώρα πια προσπαθώ να μη φωνάζω, γιατί αν φωνάξω νομίζω ότι δεν ακούνε ότι τους λέω».

«Ο θυμός είναι απαραίτητος στην αγάπη και η αδιαφορία είναι το αντίθετό της», προσθέτει η Κέϊτ Φαιτζες.

Διαβάστε επίσης

Δεν υπάρχει η «μαγική συνταγή» για να μεγαλώσεις τέλεια το παιδί σου
«Τέλειος γονιός»: Ποιος δίνει τον ορισμό της τελειότητας;