Η πρώτη ημέρα στο σχολείο, μέσα από τα μάτια της συντάκτριάς μας, Εύης Ματίεβιτς (βίντεο & φωτό)

Η πρώτη ημέρα του σχολείου για εμένα, είναι αρκετά αγχωτική και συγκινητική θα έλεγα! Κάθε χρονιά που πάει το παιδί μου σχολείο, μα κάθε χρονιά , εγώ δεν μπορώ να κρατηθώ και κλαίω.

Ο Χριστόφορος, ο γιος μου, ξεκίνησε να πηγαίνει σχολείο όταν ήταν 3 ετών και ακόμα και σήμερα που πλέον έχει γίνει 7, εγώ δεν το έχω ξεπεράσει ότι για κάποιες ώρες φεύγει μακριά μου.

Τη Δευτέρα έφτασε και η στιγμή που όλο το καλοκαίρι περίμενε ο Χριστόφορος με ανυπομονησία! Την πρώτη ημέρα στο σχολείο. Την ημέρα που θα ξαναβρισκόταν πάλι με τους φίλους του και συμμαθητές του, στα ίδια γνώριμα μέρη, πιο μεγάλοι πλέον! Άντρες χιχιχι.

Φτάσαμε στο σχολείο και εκεί άρχισε να βρίσκει τους συμμαθητές του από το νήπιο. Ο ένας αγκάλιαζε τον άλλον, χοροπηδάγανε από την χαρά τους, κολλάγανε τα χέρια τους και κάνανε τα δικά τους αστεία και παιχνίδια. Τους έβλεπα και είχα συγκινηθεί. Μικρά ανθρωπάκια με αγνά αισθήματα που δεν ντρέπονται να εκδηλώσουν το πώς νιώθουν.

Μπαίνοντας μέσα στην αίθουσα, μας περίμεναν μεγαλύτερα παιδιά τα οποία τραγουδούσαν και χόρευαν για τα μικρά πρωτάκια μας! Από πίσω τους ένα πανό το οποίο έγραφε «ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΑΤΕ ΠΡΩΤΑΚΙΑ» και κάποια στιγμή εμφανίστηκε ένα μικροκαμωμένο κοριτσάκι το οποίο χόρεψε για να τιμήσει τα μικρά μας μωράκια. Γιατί μωράκια είναι μωρέ! Προσπαθούσα να τραβήξω βίντεο με όσα περισσότερα μπορώ, αλλά η συγκίνησή μου δεν με άφηνε. Δεν ήθελα και να με βλέπει ο κόσμος να κλαίω..

Οι περισσότεροι μιλούσαν μεταξύ τους, δεν πολύ παρακολουθούσαν τι γίνεται και αναρωτιόμουνα αν εγώ είμαι υπερβολική και συγκινούμαι. Έκανα αέρα στα μάτια μου προσπαθώντας να μην αφήσω να φανεί το κλάμα μου και κοίταγα μπροστά στην σειρά, το παιδάκι μου να παίζει και να τραγουδάει μαζί με τους φίλους τους. Στο τέλος του προγράμματος τραγούδησαν όλα τα παιδιά το γνωστό «Χαρωπά τα δυο μου χέρια να xτυπώ» στα σέρβικα, και έπειτα κάθε δασκάλα πήρε τα παιδιά της να πάνε στην τάξη να τους μιλήσει.

Με το που έφυγε η τάξη του γιού μου, πήγα κι εγώ από πίσω, καμαρωτή, καμαρωτή. Οταν πήγα να ανέβω τα σκαλιά, κάποιες μανάδες με σταμάτησαν, κατέβηκα μπορώ να πω από το συννεφάκι μου, γιατί ήμουν στον κόσμο μου εκείνη την ώρα σκεπτόμενη πώς θα είναι το παιδί μου στο θρανίο του κλπ, και μου είπαν ότι δεν μπορούν οι γονείς να πάνε επάνω. Πρέπει τα παιδιά να είναι μόνα τους!
Σοκ έπαθα η μάνα! «Πώς είναι δυνατόν; Δεν θα είναι μαζί οι γονείς; Πάμε καλά;». Με πιάσανε τα νεύρα μου αλλά δεν μίλησα. «Μα το παιδί μου μόνο του; Κι αν με χρειαστεί; Αν χτυπήσει;».

Έκανα υπομονή κι ευτυχώς μετά από κανά 2 λεπτά, είδα κάτι μανάδες να ανεβαίνουν και έτρεξα μαζί τους κι εγώ... "Ωραία!" σκέφτηκα "πάμε στα παιδιά μας!". Τελικά μας πήγαν σε μια αίθουσα να μας κεράσουν αναψυκτικά. Πού να πιώ... Με έτρωγε μέσα μου πότε θα πάμε στα παιδιά μας να τα δούμε. Σαν πολύ δεν τα κράτησαν μακριά μας; Δεν μπορούσα να περιμένω άλλο. Πήγα έξω από την τάξη του και περίμενα με υπομονή να μας φωνάξουν. «Τουλάχιστον αν γίνει κάτι θα μπορώ να ακούσω!», σκέφτηκα.

Κάποια στιγμή μας άνοιξαν την πόρτα και μας κάλεσαν να μπούμε μέσα για να μας μιλήσει η δασκάλα. Ανοίγει η πόρτα και νομίζω πως επιτέλους έλαμψε το πρόσωπό μου γιατί είδα το παιδί μου, εκεί στο πρώτο θρανίο, με τον αγαπημένο του φίλο Τζόλε, να κοιτάνε τα δωράκια που τους έδωσαν και να γελάνε. Πήγα να καθίσω δίπλα του, να τον φιλήσω αν με άφηνε (γιατί περνάμε και την φάση που δεν αφήνει φιλιά και τέτοια, ειδικά όταν είναι οι φίλοι του μπροστά).

Η δασκάλα όμως δεν μας άφησε να καθίσουμε μαζί με τα παιδιά, έπρεπε λέει να πάμε σε ένα σημείο συγκεκριμένο στην αίθουσα. «Μα καλά τι άνθρωποι είναι αυτοί καλέ;» Έλεος, πόσες ώρες μας έχουν χώρια από τα παιδιά μας; Όχι ειλικρινά δηλαδή, παράλογη είμαι;

Μας μίλησε η δασκάλα και μετά ήρθε ο δήμαρχος και μοίρασε σε όλα τα παιδιά τσάντες και τριπλή κασετίνα γεμάτη μαρκαδόρους, ξυλεμπογιές, μολύβια, όλα τα απαραίτητα για ένα πρωτάκι.

Όλα τα παιδιά εδώ στην Σερβία έχουν την ίδια ευκαιρία για το νέο αυτό ξεκίνημα, μπορεί κάποια να έχουν ήδη αγοράσει τσάντα και κασετίνα αλλά υπάρχουν παιδιά που οι γονείς τους δεν έχουν αυτή την δυνατότητα να τους πάρουν κάτι. Συνήθως έχουν παλιά τσάντα από μεγαλύτερα αδέλφια, ή ξαδέλφια, αλλά με το δώρο αυτό όλα τα παιδιά έχουν ένα ίσο ξεκίνημα για την σχολική τους ζωή.

Κάπου εκεί βλέπω το παιδί μου να κλαίει και αρχίζω να στεναχωριέμαι. Φωνάζω "Χριστόφορεεε! Χριστόφορεεε! Τι έπαθες παιδί μου; Είσαι καλά; Τι έγινε;"... Δεν μπορούσε να μου απαντήσει εκείνη την ώρα!

Ευτυχώς η δασκάλα τέλειωσε γρήγορα τα όσα είχε να πει και πήγα στο παιδί μου. «Τι έγινε;» του λέω, «Γιατί κλαίς;»
«Γιατί μαμά εγώ δεν έχω κασετίνα Μπεν Τεν αλλά Γουίνι και δεν μου αρέσει!»
Ωχ μάνα... και εγώ νόμιζα ότι χτύπησε κάπου.

Η αλήθεια είναι ότι προσπάθησα να του το αλλάξω με κάποιο άλλο παιδάκι - ήθελα να είναι χαρούμενος - αλλά λογικό ότι όποιος είχε την Μπεν Τεν δεν ήθελε να την αλλάξει. Του λέω μετά «ρε αγάπη μου αφού έχεις καινούργια κασετίνα Μακουίν τι πειράζει που έχεις Γουίνι, καλύτερα να την κάνεις δώρο στην Μίλα (στην κόρη μου) που της αρέσει ο Γουίνι. Μπορεί κάποιο άλλο παιδάκι να μην έχει καθόλου κασετίνα, ενώ εσύ ήδη έχεις αγοράσει». Ευχαριστημένος λοιπόν που θυμήθηκε ότι έχει την Μακουίν ξέχασε και το κλάμα και όλα.

Τελικά έχω καταλήξει στο εξής συμπέρασμα: Μόνο εγώ αγχώνομαι και στεναχωριέμαι που είμαι μακριά από το παιδί μου. Εκείνος μια χαρά περνάει και ούτε που με σκέφτεται. Και παρόλο που το ξέρω, δεν μπορώ να το ξεπεράσω και πάλι αγωνιώ και κλαίω και όλο ο νους μου πάει στο κακό... Τις περισσότερες φορές δε, κάνω σαν την μάνα μου! Τότε που ορκιζόμουνα ότι όταν μεγαλώσω δεν θα γίνω έτσι... Τελικά πόσο μοιάζουμε στους γονείς μας και πόσο μας έχουν επηρεάσει !

Κι ελπίζω μόνο να μην είμαι η μοναδική «παράλογη» αν και για εμένα λογική μου φαίνομαι!
Πώς να αφήνεις ένα μωρό παιδί μόνο του, χωρίς να είσαι εκεί, να σε νιώθει κοντά του, να ξέρει ότι είσαι δίπλα του; Πάντως οι περισσότερες μανάδες που βλέπω είναι πολύ χαλαρές και πραγματικά απορώ!

Τελικά, τέλος καλό, όλα καλά με την πρώτη μας ημέρα στο σχολείο. Το άγχος τελείωσε και ξεκινάμε να μπαίνουμε σε κανονικούς ρυθμούς... Καλή σχολική χρονιά σε όλα τα παιδάκια!

Ακολουθούν βίντεο και φωτογραφίες από τη πρώτη μας ημέρα!