Μαμά γιορτάζεις και θέλω να σου πω "ευχαριστώ"

«Αγάπη», (Καλλιγέρη Δήμητρα, Γαλότσες, εκδ. Άνω Τελεία 2021)

Κι όταν σφίγγω τα χείλη να μην ακούσεις τις κραυγές μου
Κι όταν σωπαίνω να μην ακούσεις τις ανάγκες μου
Κι όταν φτιάχνω τον κόσμο λίγο πιο όμορφο για ‘σένα
Θα μου πεις πώς γίνεται αυτό;
Δεν το ξέρεις -καρδιά μου- τι θα έκανα για το χαμόγελό σου;
Θαρρείς πως είμαι τρελή;
Θαρρείς πως είναι αδύνατο;
Θα σου έλεγα μπορεί και να ήταν, αν δεν ήμουν
Μάνα…

Μαμά μου,

Νιάνια μου όπως σε έλεγα μικρή. Ένα ευχαριστήριο είναι λίγο. Πολλές φορές σε δυσκολεύω, από μωρό παιδί, μέχρι σήμερα. Σε ευχαριστώ που με αντέχεις, και που αντέχεις όταν εγώ δεν αντέχω. Όσο μεγαλώνω, αντικρίζω στον καθρέφτη την εικόνα σου.

Έχω το βλέμμα σου το μελαγχολικό, το δυναμικό, το «ψαρωτικό» όπως λες και εσύ. Έχω τις κινήσεις στα χέρια μου. Έχω το τσαγανό σου, μα και την ευαισθησία σου. Ήσουν πιο μικρή από εμένα όταν με γέννησες, και δεν μπορώ να φανταστώ πώς είναι να φέρνεις στον κόσμο ένα παιδί, όταν είσαι η ίδια ένα παιδί. Εικοσιπέντε χρονών, παιδί είσαι, έχεις ακόμα στόχους, και όνειρα, και προσωπικές φιλοδοξίες, και ζωή που ίσως και να μην χωράει ένα μωρό. Όμως εσύ τα έκανες όλα, τα πρόλαβες όλα, μέχρι και το Πανεπιστήμιο τελείωσες όταν ήμουν και εγώ φοιτήτρια, για να κάνεις κάτι για εσένα, για να γίνεις φωτεινό παράδειγμα για εμάς.

Είσαι Γυναίκα, είσαι Μάνα, είσαι Ομορφιά, είσαι Δύναμη, είσαι Έμπνευση. Ακόμα κι αν έχω να σε δω καιρό, νιώθω την παρηγοριά σου, είσαι ένα επίγειος φύλακας άγγελος. Μαμά, θα είσαι πάντα για εμένα η αγκαλιά μου, μια αγκαλιά πλασμένη με σιγουριά κι ασφάλεια, δύο τρυφερά φτερά που θα με κρατάνε να μην πέσω.

Αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι οι συμβουλές σου.

«Η ζωή είναι για του δυνατούς». «Αύριο είναι μια άλλη μέρα». «Δεν υπάρχει σωστή εποχή για τα όνειρα, ούτε και λάθος. Γενικά τα όνειρα είναι παντός καιρού».

Θυμάσαι;

Αυτό με έμαθες από μικρή. Η άνοιξη δεν προσδίδει τίποτε στα όνειρα, ούτε κι αφαιρεί.
Μόνο τα καθαρίζει. Τα γυαλίζει. Τα κάνει να μοιάζουν ακόμη πιο φωτεινά.

Συνέχεια μου έλεγες ότι

«Του Αγίου Κωνσταντίνου βγάζουμε τα χάλια, και ξεσκονίζουμε τα όνειρα...Του Αγίου Δημητρίου, βοήθειά μας...Τα όνειρα βαστάνε πολλά πλατανόφυλλα, μυρίζουν υγρασία. Βέβαια, εάν έχει ανθίσει ένα λιβάδι στο καταχνιασμένο μυαλό σου,
ή αν έχει αναστηθεί ένα λάθος στο αδιόρατο θαύμα σου. Τότε πιθανόν, να είσαι από εκείνους που έχουν γυαλισμένα όνειρα και με ήλιο και με χαλάζι!»

Αχ ρε μάνα πόσο δίκιο έχεις...

Δεν θα σε πω τυχερή, γιατί μόνη σου φύσηξες τη σκόνη που σε βάραινε. Δεν θα σε ντύσω με κανένα φορεμένο όνομα. Γιατί εσύ ντάντεψες τα όνειρά σου, δεν ανήκεις σε κανέναν επιθετικό προσδιορισμό. Σε καμία νόρμα με το στανιό. Στάσου πάνω μου σαν αγιασμένο φύλλο, και μάθε με μαζί σου να πετώ, και να αστράφτω.
Μόνο μην με αφήσεις να πλησιάσω τον ήλιο και καώ, και πέσω σαν άλλος Ίκαρος.
Μάθε μου και εμένα ότι τα όνειρα δεν είναι από εύφλεκτο υλικό, να μην φοβάμαι...

«Εσύ είσαι το όνειρο», μου ψιθυρίζεις στα αυτί και με φιλάς τρυφερά. Τώρα ξέρω πώς να επιπλέω ανάμεσα στα σύννεφα κι εγώ, δίχως αντίρροπες αλυσίδες...