«Είμαι μία μαμά που γέννησε με καισαρική και είμαι περήφανη για αυτό»

Ο τοκετός είναι μία εμπειρία μοναδική για κάθε γυναίκα που φέρνει στον κόσμο ένα παιδί. Φυσιολογικός ή με καισαρική, δεν έχει σημασία. Και στις δύο περιπτώσεις οι στιγμές είναι έντονες, γεμάτες συναισθήματα που διαδέχονται το ένα το άλλο: αγωνία, άγχος, συγκίνηση, χαρά.

Το στερεότυπο ότι το τοκετός με καισαρική είναι ο «εύκολος δρόμος» υπάρχει ακόμα στις μέρες μας, καταρρίπτεται όμως από τις ίδιες τις μαμάδες που έχουν γεννήσει με αυτήν την μέθοδο. Παρακάτω η ιστορία της Sophia Moreno, όπως την περιέγραψε σε ανάρτησή της στο Instagram:

^{Πηγή φωτογραφίας: Instagram / Sophiamoreno7}

«Με διαστολή 10 εκατοστά, έπρεπε τελικά να κάνω εσπευσμένα καισαρική τομή. Είχα αποκόλληση πλακούντα και δεν είχαμε την ευκαιρία να δούμε το μωρό μας να έρχεται στον κόσμο.

Δύο χρόνια και μία μέρα αργότερα, γέννησα και πάλι με καισαρική γιατί η εγκυμοσύνη μου θεωρούνταν υψηλού κινδύνου και η επίδραση του παυσίπονου πέρασε κατά τη διάρκεια της εγχείρησης.

Και τα δύο μωρά μου έμειναν για μέρες στην εντατική και δεν μπορούσα να τα έχω κοντά μου. Η ιστορία πράγματι τελικά επαναλαμβάνεται.

Είχα συγκρατημένο πλακούντα από την πρώτη καισαρική και είχα μελανιάσει και τις δύο φορές. Έχω νέα τομή, μίας και στην δεύτερη καισαρική έκαναν λάθος και πλέον έχω μία ουλή ημικυκλική και τεράστια.

Όμως, ναι. Προφανώς και το να γεννήσεις με καισαρική είναι ο “εύκολος δρόμος”. Προφανώς και το να γεννήσεις με καισαρική σε κάνει λιγότερο μητέρα. Προφανώς και το να γεννήσεις με καισαρική σημαίνει ότι έχεις λιγότερες πιθανότητες να θηλάσεις και να δεθείς με το μωρό σου. Το μόνο που έχω να πω είναι ότι όλα αυτά είναι ανοησίες.

Δεν είμαι λιγότερο μητέρα. Είμαι πιο δυνατή και ευγνώμων που και τα δύο μωρά μου γεννήθηκαν υγιή, γιατί έχω ζήσει τι μπορεί να συμβεί από τη μία στιγμή στην άλλη. Επίσης, θήλαζα για 2,5 χρόνια.

Είμαι πιο γενναία και σέβομαι το πώς μπορούν να αναρρώσουν τα σώματά μας. Έπρεπε να ξαναερωτευτώ το σώμα μου και να επαναπροσδιορίσω πώς μοιάζει η ομορφιά. Δεν έχει σημασία το ότι έχω μία ουλή από την μία άκρη της κοιλιάς μου στην άλλη. Είναι μία υπενθύμιση ότι τα μωρά μου είναι εδώ.

Το σώμα μου έχει αλλάξει. Η ουλή μου δεν θα φύγει ποτέ, όμως αυτές οι οδυνηρές αναμνήσεις των τοκετών, με τα χρόνια θα ξεθωριάσουν.

Κάθε τοκετός είναι διαφορετικός και δεν έχει τίποτα περισσότερο ή λιγότερο σε σχέση με έναν άλλον. Κάθε μητέρα είναι δυνατή. Το να γίνεις μητέρα σε κάνει να βρεις τη δύναμη που δεν ήξερες ότι είχες.

Ο τοκετός με καισαρική δεν είναι εύκολος, είναι δύσκολος. Το ίδιο και η μητρότητα και πρέπει οι μαμάδες να στηρίζουμε η μία την άλλη. Ας αποβάλουμε λοιπόν όλα αυτά τα στερεότυπα και ας αγαπηθούμε λίγο παραπάνω.

Ας συμπεριφερόμαστε η μία στην άλλη όπως θα θέλαμε να συμπεριφέρονται και τα παιδιά τα μας το ένα στο άλλο, με καλοσύνη.»