Σαν να είναι το μοναχοπαίδι μου

Πριν λίγο καιρό, ο εκπαιδευτικός που έχει μεγάλη απήχηση και έχει γίνει αρκετά γνωστός για όλα όσα κάνει για την τάξη τους και τους μαθητές του, έκανε αυτή την ανάρτηση στον προσωπικό του λογαριασμό στο Instagram. Μια ιστορία που όπως ο ίδιος αναφέρει την κουβαλάει «σαν φυλαχτό και φάρο δύναμης. Γιατί αν αξίζει να θαυμάζουμε κάποιον, είναι αυτόν που χαμογελάει στους πόνους του μπροστά και συνεχίζει».

Εμείς τη διαβάσαμε, μας «άγγιξε» και θελήσαμε να τη μοιραστούμε μαζί σας.

«Αυτή την ιστορία την έχω μισοπεί. Σήμερα αποφάσισα να την πω όλη.

Πριν λίγα χρόνια ήρθε στην τάξη μου, α' δημοτικού τότε, για επαναφοίτηση ένα αγόρι. Ήρθε από ένα άλλο σχολείο, που δε συνδέθηκε και δεν το βοήθησαν οι άλλοι να συνδεθεί.

Μερικά χρόνια πριν την πρώτη τάξη, είχε περάσει μια μορφή παιδικού καρκίνου και από τότε δεν είχε μαλλιά, είχε λίγα μόνο, δηλαδή. Η εμφάνισή του, δε βοήθησε να τον δεχτούν οι συμμαθητές του και έτσι, ούτε ο ίδιος συνδέθηκε με τα μαθήματα.

όταν ήρθε σε εμένα, η μητέρα του μου είπε χαρακτηριστικά: "Δε με νοιάζει να μάθει γράμματα, να τον αγαπήσουν θέλω". Τελικά έγιναν και τα δύο. και το αγόρι αγαπήθηκε και αγάπησε. Ήταν από τις ωραιότερες ομάδες που συνεργάστηκα. Η μαμά του, κάθε τόσο με ρωτούσε: "Πώς τα πάει", "Θέλω μόνο να είναι καλά!".

Με συγκινούσε σχεδόν καθημερινά η αγάπη της. Κάποια στιγμή, ένα μεσημέρι θυμάμαι, είχε μείνει μετά το σχόλασμα και μιλούσαμε. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι ακουμπούσε στο κούφωμα της πόρτας κι εγώ ήμουν όρθιος μπροστά της.

"Ξέρεις", μου λέει, "Λίγο πριν αρρωστήσει ο μικρός, έχασα ένα παιδί". Υπέθεσα ότι εννοούσε κάποια εγκυμοσύνη που δεν ολοκληρώθηκε. Όμως δεν ήταν έτσι. Μου διηγήθηκε την ιστορία του μεγάλου της γιου που σκοτώθηκε σε δυστύχημα με τη μοτοσυκλέτα του, σε μια περιοχή κάπου κοντά στο σχολείο. Είχα γουρλώσει τα μάτια και την άκουγα βουβός. Μετά μου είπε πώς κατάλαβε ότι ο μικρός της είχε τα πρώτα σημάδια της αρρώστιάς και πώς τον έτρεξαν παντού και ξεκίνησε τις θεραπείες.

Δεν ήξερα τι να της πω, έχανα τα λόγια μου, της κρατούσα το χέρι, της είπα θυμάμαι "Πόση δύναμη έχετε μέσα σας, είναι απίστευτο τι έχετε ζήσει".

Έτρεχαν τα δάκρυα από τα μάτια της και παράλληλα χαμογελούσε, με ένα ελαφρύ χαμόγελο. Της λέω, "Μπράβο για όλα, μπράβο για το χαμόγελο!".

"Για αυτόν εδώ χαμογελάω", μου λέει, "Που είναι σαν το μοναχοπαίδι μου κι ας μην ήταν το μοναχοπαίδι μου".

Από τότε, έχουν περάσει πολλά χρόνια. Έξι, επτά. Μιλάμε συχνά, μου στέλνει μηνύματα, την αγαπώ όσο λίγες μαμάδες που γνώρισα και με αγαπά και εκείνη. Όποτε τη βλέπω, σχεδόν πάντα, καταλήγουμε να κλαίμε και αν κάτι μου έμαθε μέσα από την εμπειρία της, είναι πως πίσω από ένα χαμόγελο μπορεί να κρύβεται ένας απίστευτος πόνος και δεν μπορεί κανείς να κρίνει κάποιον χωρίς να ξέρει ούτε στο ελάχιστο την ιστορία του, τους χαμούς, τους δαίμονες, τις αγκαλιές και τις λαχτάρες του.

Αγαπήστε, αλλιώς... σιωπή!»