«Συγχαρητήρια! Μόλις μετέτρεψες το παιδί σου σε αερόσακο!», γράφει η Ελένη Κεχαγιά

Κοιτώντας καλύτερα εντόπισα το τι ήταν αυτό που δεν μου πήγαινε καλά. Στο διπλανό μου αυτοκίνητο μία ηλικιωμένη κυρία οδηγούσε, ενώ δίπλα της στο μπροστινό κάθισμα, καθόταν μία σχετικά νεαρή γυναίκα κρατώντας στην αγκαλιά της ένα κοριτσάκι γύρω στα δύο.

Επαθα σοκ! Είναι δυνατόν εν έτη 2014, σε ένα πεντάθυρο αυτοκίνητο νέας τεχνολογίας που διαθέτει ζώνες ασφαλείας και πίσω καθίσματα (!) να κάθεσαι με το παιδί σου στη θέση του συνοδηγού!

Πόσο μυαλό χρειάζεται για να μπορείς απλά να προβλέψεις την κακιά στιγμή; Πόσο μυαλό χρειάζεται για να σκεφτείς να κάτσεις πίσω μαζί με το παιδί σου, τοποθετώντας το δίπλα σου και φορώντας του ζώνη ακόμα και αν το αυτοκίνητο δε διαθέτει παιδικό καθισματάκι;

Πόσο μυαλό χρειάζεται για να σκεφτείς ότι το «κακό» που αν γίνει δεν θα φταίει η «κακιά η ώρα» αλλά εσύ η ίδια. Ημουν έτοιμη να τους μιλήσω. Να τους πω: «Καθίστε στο πίσω κάθισμα». Το αυτοκίνητο ξεκίνησε δυστυχώς. Φαντάζομαι και θέλω να ελπίζω ότι οι κατά τα άλλα συμπαθέστατες αλλά τουλάχιστον ανόητες γυναίκες έφτασαν στον προορισμό τους ασφαλείς. Και μαζί και το παιδί.

Αλλά δεν παύω ακόμα και αυτή την ώρα που σας γράφω, να μην εξοργίζομαι. Δεν ξέρω αν αυτό που με θυμώνει περισσότερο σε αυτή τη χώρα είναι ότι εμείς οι πολίτες της θεωρούμε πως οι κανόνες είναι για τους άλλους. Δεν ξέρω αν με θυμώνει το «δε βαριέσαι αδερφέ» εδώ πιο κάτω πάμε, ή παντελής έλλειψη της αστυνομίας όχι μόνο να γράφει αλλά να παίρνει και διπλώματα και να χώνει πρόστιμα βαρβάτα σε ολους αυτούς τους τύπους, που δυστυχώς ζουν ανάμεσά μας. Και δεν μιλώ για την ταχύτητα στην Εθνική οδό. Να υπάρχει σαφώς και εκεί έλεγχος αλλά η αυστηρότητα και η νομοθεσία να μην εξαντλείται εκεί.

Γράψε τους γονείς που βάζουν τα παιδιά μπροστά στο αυτοκίνητο στην αγκαλιά τους. Γράψε τους τύπους που κάνουν σφήνες. Γράψε αυτούς που έρχονται και χώνονται με το έτσι θέλω μπροστά από τα φανάρι που περιμένεις να στρίψεις. Γράψε αυτούς που παιρνούν με κόκκινο. Πάρτους τα διπλώματα και μη τους τα ξαναδώσεις. Σε αυτή τη χώρα που ο καθένας κάνει ό,τι θέλει και αφού δεν υπάρχει παιδεία και λογική τουλάχιστον να υπάρχει κύρωση. Γιατί οι αμαθείς και οι αδαείς, τουλάχιστον θα 'χουν το φόβο σου, ρε Τροχαία και ίσως έτσι μπορεί να σωθεί και καμία ζωούλα.

Γιατί σε αυτή τη χώρα τα αυτονόητα κινδυνεύουν να σε μεταλλάξουν σε γραφικό, για να βρεις το δίκιο σου. Στο τέλος θα καταλήξω με ένα τηλέφωνο στο χέρι να τηλεφωνώ στην τροχαία και να δίνω πινακίδες. Δεν θέλω να είμαι γραφική, ούτε η τρελή του χωριού. Θέλω όμως στην χώρα που ζω να τελειώνουμε με τη ψευτομαγκιά, την καφρίλα και την ανοησία!