Άλλη μία μέρα αγώνα στον μαραθώνιο της μητρότητας

Ένα πολύ πρωινό ξύπνημα, μία μεγάλη μέρα στη δουλειά, μία ταραχώδης επιστροφή στο σπίτι, ένα φορτωμένο πλυντήριο πιάτων, προετοιμασία βραδινού, προετοιμασία της τσάντας για τη δουλειά αύριο, του καφέ, παιχνίδι με το νήπιο, αγκαλιές με το μωρό, με τον άντρα μου. Μήπως τα έκανε πάνω του; Ίσως.

Είναι άλλη μία μέρα αγώνα στον μαραθώνιο της μητρότητας και μέχρι το τέλος της ημέρας λαχταρώ για τον τερματισμό.

Τα μάτια είναι βαριά, τα πόδια κουρασμένα, η υπομονή ελάχιστη.

Και έπειτα, το νήπιο παιδί μου βγάζει του κουτί με τα μπισκότα από το ντουλάπι της κουζίνας και μου το φέρνει. Βάζω το μικροσκοπικό κορμάκι του να κάτσει στην ποδιά μου και τρώμε μαζί μπισκότα ενώ βλέπουμε παιδικό. Θα ανταλλάξουμε ματιές, θα ξεκουράσει το κεφαλάκι του πάνω μου. Βλέπουμε ένα παιδικό που έχω δει ήδη 100 φορές αλλά ποτέ δεν κουράζομαι από τα γέλια που προκαλεί.

Και εάν το επιτρέψω, εάν απλά καθίσω εκεί, εάν απλά είμαι εκεί. Παίρνω μία ανάσα από τον αγώνα. Για λίγες στιγμές ξεχνάω τα κουρασμένα μου μάτια, την γεμάτη κύστη μου, τις γκρίνιες την ώρα του ύπνου, το μπάνιο αμέσως μετά, την κουζίνα που χρειάζεται συμμάζεμα.

Όταν έφερα το δεύτερο παιδί μου στο σπίτι, μου είπαν ότι εάν μπορώ να του αφιερώνω την αμέριστη προσοχή μου για δέκα λεπτά την ημέρα, θα ήταν αρκετό. Χθες, όμως, το βράδυ μου έδωσε εκείνο δέκα λεπτά από τη δική του.