Μήπως έγινες ίδια η μάνα σου;

'Οσο κι αν αγαπάμε τη μητέρα μας υπάρχουν δεκάδες πράγματα απ΄όσα κάνουν που μας εκνευρίζουν.

Τι να πρωτοαναφέρουμε; Την κλασική ατάκα « διάβασε» που στα παιδικά μας χρόνια την επαναλάμβαναν 30 φορές το δευτερόλεπτο;

Το πρωινό εγερτήριο που συνοδεύονταν με το τρίπτυχο « σήκω, πλύσου, έλα να φας» και πριν προλάβεις να φτάσεις στο μπάνιο άκουγες «ακόμα; θ΄αργήσεις, θα βρεις την πόρτα κλειστή!»

Για να μην αναφέρουμε τη στιχομυθία «έτσι θα πας; Θα κρυώσεις…Θα σκάσεις…» κι ούτω καθεξής.

‘Η όταν έμπαινε στο δωμάτιο φουριόζα ( άλλοτε χτυπώντας την πόρτα κι άλλοτε όχι) για να πει να χαμηλώσουμε τη μουσική ή για να συμμαζέψουμε το αχούρι.

Αλλά και μεγαλώνοντας, η μάνα μας πάντα βρίσκει κάτι για να μας την ...πει.

Με διαφορετικό τρόπο και ύφος του στυλ « εμένα δεν μου πέφτει λόγος …αλλά ( μου πέφτει)» , « εσύ ξέρεις καλύτερα αλλά πιστεύω πώς δεν πρέπει να κάνεις αυτό ή το άλλο…».

Και εμείς, για πολλοστή φορά, ανανεώνουμε τον όρκο που είχαμε δώσει μικρές, πώς αν γίνουμε μάνες, ποτέ μα ποτέ δεν θα κάνουμε όλα όσα έκαναν οι μητέρες μας και μας εκνεύριζαν σε βαθμό να βγάζουμε καπνούς από τα αυτιά.

Δυστυχώς διαψευστήκαμε πανηγυρικά.

Με το που αποκτήσαμε παιδί αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε πόσο ίδιες είμαστε με τις μάνες μας. Είναι σαν έχει γραφτεί στο υποσυνείδητό μας, και κάθε μας φράση να βγαίνει από το στόμα μας ηχογραφημένη, σαν να ακούμε τη μάνα μας.

Μα είναι δυνατόν;

Ναι, και μάλιστα δεν είναι χαρακτηριστικό μόνο της Ελληνίδας μάνας. Ο βρετανός γιατρός Dr. Julian De Silva σε μελέτη 2.000 ατόμων διαπίστωσε ότι οι γυναίκες λίγο μετά τα 30 παρατηρούν ότι κάνουν πράγματα ίδια με τη μητέρα τους: αντιγράφουν τα λόγια και τις εκφράσεις της, επιλέγουν τα ίδια χόμπι και προτιμούν να παρακολουθούν ακόμα και τις ίδιες τηλεοπτικές εκπομπές!

Η μελέτη βρήκε ότι ένας βασικός λόγος για τον οποίο μια γυναίκα αρχίζει να μιμείται τη μητέρα της μετά την ηλικία των 30, είναι ότι συχνά γίνεται και η ίδια μητέρα περίπου σε αυτή την ηλικία.

Με ή χωρίς επιστημονική θεώρηση, είναι γεγονός ότι κάνουμε στα παιδιά μας πολλά απ΄όσα μας ενοχλούσαν στα παιδικά μας χρόνια.

Ίσως όχι με τον ίδιο τρόπο ή την ίδια έκταση αλλά με την ίδια ανάγκη να «παρέμβουμε» γιατί εμείς ξέρουμε καλύτερα. Γιατί η μανούλα πάντα ξέρει.

Σωστά;

Δεν είναι εύκολο να αποδεχτούμε ότι τελικά η …προφητεία της εκπληρώθηκε κι πώς όταν γινόμαστε γονείς τα κλισέ που κοροϊδεύαμε ή επικρίναμε τα «λουζόμαστε».

Παρόλο που είμαστε μια άλλη γενιά, με διαφορετικά ερεθίσματα και προσλαμβάνουσες, με καλύτερη και περισσότερη ενημέρωση σε θέματα ψυχολογίας παιδιού είναι δύσκολο να απαλλαγούμε από τα κατάλοιπα του παρελθόντος.

Το λέει άλλωστε και η επιστήμη: οι περισσότερες από τις αλληλεπιδράσεις μας είναι ασυνείδητες. Ως επί το πλείστον, οι άνθρωποι αρχίζουν να συμπεριφέρονται όπως οι γονείς τους και αρχίζουν να κληρονομούν χαρακτηριστικά τους από τη βρεφική και νηπιακή ηλικία.

Πιάνουμε λοιπόν τον εαυτό μας να «λιβανίζουμε» καθημερινά τα παιδιά μας λέγοντας πράγματα που είχαμε ορκιστεί ότι δεν βγουν ποτέ από το στόμα μας: « όταν σου μιλάω θέλω να με κοιτάς», «έχεις ό,τι θέλεις και εσύ πώς μας το ανταποδίδεις;», « δεν βλέπεις εμένα και τον μπαμπά που τρέχουμε όλη μέρα για να μη σου λείψει το παραμικρό;».

Ακόμα κι αν έχουμε δίκιο – που έχουμε πολλές φορές – ο τρόπος που μιλάμε ή φωνάζουμε στα παιδιά μας, συχνά παραπέμπει σ΄εκείνον της μάνας μας.

Και μπορεί να μην έχει πάντα αρνητική χροιά γιατί κάθε φράση της έκρυβε νοιάξιμο, αγάπη, φροντίδα και ενδιαφέρον, είναι ωστόσο σημαντικό να κάνουμε τη διαφορά ή την υπέρβαση και κάθε τι αρνητικό που συνοδεύει το « ίδια η μάνα σου έγινες», να περικλείει μόνο τα θετικά ...