«Οταν ένα λούτρινο που μιλάει πήγε να με "στείλει" στον άλλο κόσμο», γράφει η Ελένη Κεχαγιά
Η αλήθεια είναι πως ποτέ δε πολυσυμπαθούσα τα λούτρινα κουκλάκια που τραγουδάνε, μιλάνε, κουνάνε χέρια πόδια, αλλά ποτέ δεν είχα σκεφτεί ότι ένα τέτοιο κουκλάκι θα μπορούσε να είναι η αιτία για να «πάω» στον άλλο κόσμο!
Είναι 10.30 το βράδυ, μετά από πολύ κόπο και βάσανα έχω κοιμίσει τα παιδιά. Εχω μαγειρέψει, έχω συμμαζέψει, έχω κάνει μπάνιο, έχω τακτοποιήσει και τα γατιά και προχωράω μέσα στο ημίφως του σαλονιού με το αστυνομικό μου βιβλίο, με την σιγουριά πως θα καταφέρω αυτή τη φορά να διαβάσω το γεμάτο αγωνία κεφάλαιο που προσπαθώ τόσο καιρό. Όχι! Δε θα με πάρει ο ύπνος και όχι δε θα με διακόψει κανείς.
Η ησυχία που επικρατεί στο σπίτι είναι από εντυπωσιακή έως τρομακτική!
Όλα είναι ιδανικά. Κάθομαι στον καναπέ μου, ξεκινάω το διάβασμα και έχω απορροφηθεί. Και εκείνη τη στιγμή αλλάζω θέση. Και τότε μέσα στη σιωπή ακούγεται μία λεπτή φωνούλα να μου λέει: «Γεια σου τι κάνεις; Σ'αγαπάω»!
Ε, άντε στο καλό! Κοψοχολιάστηκα! Τα επόμενα δευτερόλεπτα μέχρι να καταλάβω ποιος μίλησε, τι μου είπε και γιατί το έπαθα εγώ αυτό, πήγα κι ήρθα!
Τελικά, αυτό το παλιοσατανικό κουκλάκι, μου χάλασε την ηρεμία αλλά μου χάρισε ένα νευρικό γέλιο και μία πολύ αστεία ιστορία! Και από ό,τι κατάλαβα στην πορεία όλοι μας σχεδόν οι φίλοι με παιδιά έχουν πάθει κάτι ανάλογο!
Είμαι σίγουρη ότι και εσείς έχετε μία αντίστοιχη ιστορία! Μοιραστείτε τη μαζί μας εδώ!
Οσο για το κουκλάκι... υπάρχει αλλά δεν έχει πια τις μπαταρίες του! Ουπς!
