Παγκόσμια Ημέρα για το Σύνδρομο Down: Μια μητέρα διηγείται πώς είναι να μεγαλώνεις ένα παιδί διαφορετικό από τα άλλα

Τελευταία έχει αρχίσει και βαραίνει. Τον βλέπω να γερνάει πιο γρήγορα από μένα. Έχει χοληστερίνη και τριγλυκερίδια και υπερμετρωπία 15 βαθμούς. Όλα τα παιδιά με σύνδρομο Down γερνάνε πιο γρήγορα και όσο μεγαλώνουν κλείνονται στον εαυτό τους. Έτσι κι ο Γιάννης.

Παλιά ήταν υπερ-κοινωνικός. Καθόταν στην παρέα, μιλούσε, είχε άποψη -όπου κι αν πηγαίναμε τον παίρναμε μαζί. Ήξεραν οι φίλοι, όταν μας καλούσαν, ότι χωρίς τον Γιάννη, δεν πάμε πουθενά. Τον αγαπούσαν όλοι κι ήταν η ψυχή της παρέας.

Ένα παιδί σαν τον Γιάννη, μπορεί να φτάσει σε ένα καλό επίπεδο, αν ασχοληθείς μαζί του σοβαρά. Επειδή ήταν ο πρώτος γιος, πέσαμε όλοι πάνω του. Ο πατέρας μου που ήταν δάσκαλος, του έμαθε όλη τη μυθολογία, εγώ τον παρότρυνα να κρατάει ημερολόγιο. Είκοσι χρόνια κρατάει ημερολόγιο- ακόμα και στις πέντε το πρωί να γυρίσουμε πρώτα θα γράψει στο ημερολόγιο τί έκανε όλη την ημέρα και μετά θα κοιμηθεί.

Παλιά έκανε κάτι γράμματα πανέμορφα, καλλιγραφικά και του άρεσε να αφηγείται τα γεγονότα της ημέρας. Τώρα γράφει κάθε μέρα σχεδόν το ίδιο. «Ξύπνησα, πήγα σχολείο, γύρισα, έφαγα». Χάθηκε ο ενθουσιασμός του για τη ζωή. Βάρυνε το παιδάκι μου και ακόμα και τα γράμματά του, είναι τσαπατσούλικα.

Είναι φοβερό για ένα παιδί με σύνδρομο Down να το βγάλεις από το περιβάλλον που έχει ήδη εξημερώσει. Μέχρι τα 19 του, πήγαινε σχολείο στο Μαρούσι στο Σικιαρίδειο. Μετά έπρεπε να αλλάξει. Μήνες ολόκληρους, κλεινόταν στο δωμάτιό του, έσβηνε το φως και καθόταν στο σκοτάδι. Ήθελε το παλιό σχολείο. Φωνάζαμε τότε τους παλιούς συμμαθητές που έχουν το ίδιο σύνδρομο. Ήταν απίστευτη η σχέση αγάπης και υπομονής μεταξύ τους. Καθένας έπαιρνε τον χρόνο του να εκφραστεί και οι άλλοι περίμεναν υπομονετικά, να ακούσουν τί θα πει, παρά τα γλωσσικά προβλήματα που καθυστερούσαν την επικοινωνία. Ήταν συζητήσεις σε slow motion αλλά δεν βαριόταν κανείς.

Διαβάστε την συνέχεια στο queen.gr